چرا نام کوچکترین آفرودکار جهان ثبت گینس نمی‌شود؟

«محمدمهدی افشار» و «محمدطاها احسانی» از سه سالگی به همراه پدربزرگ سوار بر پاترول شده و مسیرهای سختی را طی می‌کردند؛ «حسنعلی احسانی» پدربزرگ و مربی آن‌ها که خود آفرودکار است، از وقتی نوه‌هایش سه ساله بودند آموزش آفرود به آن‌ها را شروع کرده است، احسانی می‌گوید: آفرود که یکی از رشته‌های اتومبیلرانی است در اصطلاح جاده خاموشی است که در آن ماشینی حرکت نمی‌کند و نسبت به سایر رشته‌های اتومبیل‌رانی سابقه دیرینه‌ای ندارد.

افشار خود را پیشکسوت این رشته در قزوین معرفی و تأکید می‌کند: آن زمان که من کارم را شروع کردم چیزی به نام آفرود در قزوین نداشتیم؛ به خاطر تجربه در جنگ که در مسیرهای باتلاقی کوهستانی می‌رفتم آفرود را شروع کردم و به همراه تعدادی از دوستان در قزوین به صورت تفریحی کار کردیم و 16 سال پیش تیم تشکیل دادیم.

وی تصریح می‌کند: مدت کوتاهی سرپرستی تیم به عهده من بود و بعد از آن تصمیم گرفتم که به صورت اختصاصی به نوه‌هایم آفرود را یاد بدهم، اوایل کار بدون این که کسی اطلاع داشته باشد، روزهای جمعه محمدمهدی و محمدطاها را به مکان‌های خاصی می‌بردم و آموزش می‌دادم.

این پدربزرگ یادآور می‌شود: از سه سالگی محمد مهدی را پشت فرمان روی پاهای خودم می‌نشاندم و رانندگی می‌کردیم، از شش سالگی محمدمهدی به تنهایی پشت فرمان نشست و محمد طاها به خاطر جثه کوچکترش به عنوان نقشه خوان همراهی‌اش کرد.

محمدمهدی که بزرگترین آرزویش را ثبت نامش در گینس می‌داند، می‌گوید: از سه سالگی شروع کردم و در حال حاضر به صورت حرفه‌ای کار می‌کنم، دوستانم باورشان نمی‌شود که من بتوانم رانندگی کنم اما چندنفر از همکلاسی‌هایم آمدند و دیدند که چطور از کوه پایین آمدم.

محمدمهدی بیان می‌کند: پایم به کلاچ و ترمز نمی‌رسد و تقریباً ایستاده رانندگی می‌کنم، حرف محمدطاها را گوش می‌کنم و هر طرفی که بگوید می‌روم، یک‌بار هم از بالای کوه می‌آمدیم که گفت سرعتت را کم کن اما هرچه ترمز می‌گرفتم نمی‌شد.

وی تأکید می‌کند: بااین‌حال توانستم ماشین را کنترل کنم تا پایین آمدیم، پدربزرگم که ماشین را بررسی کرد گفت ترمز خالی کرده بود، یک‌بار هم با سرعت از دست‌انداز رد شدم و شیشه عقب ماشین شکست، با محمدطاها تنها بودیم.

محمدطاها که لبخندهای ریز از لبانش جدا نمی‌شود، ادامه می‌دهد: من نقشه‌خوان هستم و می‌گویم از کجا باید برود اما چون پای خودم به کلاچ نمی‌رسد رانندگی نمی‌کنم، رانندگی و همه‌چیز را بلدم و اگر رتیل و مار یا هر چیزی به ما حمله کند پدربزرگم یاد داده است که چطور آن‌ها را بگیرم.

وی خاطرنشان می‌کند: ما برای رانندگی از یک بانک جایزه گرفتیم؛ آن‌ها به ما سه دفتر و سه خودکار جایزه دادند، حالا هم دوست داریم که اسم‌مان به‌عنوان کوچک‌ترین راننده و نقشه‌خوان در گینس ثبت شود.

به گزارش ایسنا، نوید ثبت شدن نام محمدمهدی در گینس بارها توسط رسانه‌های مختلف بیان‌شده است، اما گویا این مسئله توپی است که مسئولان مختلف به زمین همدیگر می‌اندازند و کسی خود را مسئول مستقیم رسیدگی به این موضوع نمی‌داند.

پدربزرگ محمدمهدی می‌گوید: مسئولان سازمان فرهنگی ورزشی، اداره کل ورزش و جوانان و استانداری به ما وعده داده بودند که کمک کنند تا نام محمدمهدی به عنوان کوچکترین آفرودکار جهان ثبت گینس شود و حتی گفته بودند که ماشین برایش تهیه می‌کنند اما هیچ‌کدام عملی نشده است.

معصومه مرادیان -مدیرکل سابق بانوان و امور خانواده- می‌گوید: یکی از همکاران به من گفت که در جاده سلامت یک آفرود کار دیدم که سن کمی داشت و فیلم آن را به من نشان داد؛ علی‌رغم اینکه حمایت از این کودک در حوزه ما نبود، جلسه‌ای در اداره کل تربیت‌بدنی با حضور اداره کل ورزش و جوانان، رئیس هیئت اتومبیلرانی، معاون بانوان اداره کل ورزش و جوانان تشکیل دادم که بعد از جلسه مصوب شد اداره کل ورزش تلاش کند تا رکورد این کودک در گینس ثبت شود و قول مساعد دادند که این کار را انجام دهند.

وی تأکید می‌کند: با سازمان فرهنگی ورزشی صحبت کردیم و مدیر سازمان قول داد که در خرید ماشین مساعدت کنند، اما بعد از مدتی گفتند یک‌سوم هزینه خرید را پرداخت می‌کنند و بعد هم گفتند که بودجه نداریم؛ استانداری نیز اعتباری در این زمینه ندارد بنابراین دستگاه‌های دیگر باید ورود پیدا کنند.

محمد درافشانی -مدیرعامل سازمان فرهنگی ورزشی استان قزوین- با اشاره به اینکه متولی اصلی وزرش در استان نیستیم؛ می‌گوید: ما دستگاه حمایتی هستیم و با توجه به حمایت‌هایی که این سازمان در حوزه‌های ورزشی از قهرمانان ملی و استانی انجام می‌دهد ما نیز از محمدمهدی حمایت کردیم و مبلغ پنج میلیون تومان به او پرداخت کردیم که این میزان برابر با پرداختی به قهرمانان است.

وی تأکید می‌کند: پدربزرگ محمدمهدی ادعا کرد که دستگاه‌های دولتی می‌خواهند برای محمدمهدی یک ماشین بخرند ما نیز اعلام کردیم اگر دستگاه‌های دولتی کمک کردند؛ ما نیز مبلغی پرداخت می‌کنیم به شرطی که دستگاه‌های متولی سهم خود را بیاورند.

درافشانی بیان می‌کند: ما نمی‌توانیم پول بیت‌المال را بدون دلیل در اختیار کسی قرار دهیم؛ گفتیم باید ماشین بگیرد و سند بزند تا ما هم پول را پرداخت کنیم، ما نهایت می‌توانیم 30 میلیون تومان کمک کنیم آن‌ هم به شرطی که دستگاه‌های دولتی سهم خود را پرداخت کنند.

وی با تأکید بر اینکه ما با نگاه باز به محمدمهدی کمک کردیم، می‌گوید: این خلاف قانون است به کسی که گواهینامه نداشته باشد جایزه دهیم، مثلاً اگر کسی قهرمان تکواندو شود باید حتماً گواهینامه مربوط به دوره آموزشی را داشته باشد در این مورد هم این موضوع صدق می‌کند اما بدون سخت‌گیری در این مورد کمک کردیم.

علایی مقدم -مدیرکل ورزش و جوانان استان قزوین- نیز می‌گوید که حمایت از ورزشکاران توسط این اداره کل انجام می‌شود، در این مورد خاص نیز مسئول هیئت اتومبیلرانی را موظف کردیم که به محمدمهدی کمک کند و زمینه موفقیت او را فراهم آورد؛ ما حتی محمدمهدی را به رئیس فدراسیون معرفی و مبلغ سه میلیون تومان به مربی او کمک کردیم.

مهران‌فر -رئیس سابق هیئت اتومبیلرانی قزوین- بابیان اینکه آفرود ورزش گرانی است، در این خصوص می‌گوید: بودجه ما سالانه حدود 20 میلیون تومان است که نسبت به هزینه‌های جاری خیلی پایین است، ورزشکاری که باید وارد این رشته شود برای ماشین، موتور، پوشش، تعمیر و نگهداری و تجهیزات نیاز به هزینه زیادی دارد.

وی تأکید می‌کند: هزینه تمرین در این رشته بالا است و تمرین دو ساعته برای این افراد هزینه زیادی دارد یک خودرو 300 میلیون هزینه دارد و هزینه تعمیر و تجهیز آن‌هم بسیار زیاد است، بااین‌حال ما 10 درصد بودجه خودمان را به محمدمهدی اختصاص دادیم.

مهران‌فر یادآور می‌شود: طبق صحبتی که صورت گرفت سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری 20 میلیون تومان کمک‌هزینه به هیئت در نظر گرفت که بعد از پیگیری‌های فراوان گفتند این مبلغ به سه میلیون تومان کاهش‌یافته و در آخر هم یک میلیون و 500 هزار تومان پرداختی در نظر گرفته شد.

رئیس سابق هیئت اتومبیلرانی قزوین اظهار می‌کند: حمایت در این حوزه‌ها به پول ختم می‌شود که کسی هم پرداخت آن را بر عهده نمی‌گیرد، جلسات که ختم و عکس‌های یادگاری گرفته می‌شود، مسئولان فراموش می‌کنند باید حمایت کنند.

وی بیان می‌کند: آن موقع که جلسه گذاشتیم با 60 تا 90 میلیون می‌توانستیم برای محمدمهدی یک رونیز تهیه کنیم اما در حال حاضر باید حداقل 200 میلیون تومان پرداخت کنیم تا همان ماشین خریداری شود، مسئولان که این مبلغ را پرداخت نمی‌کنند.

مهران‌فر می‌گوید: مدیرکل ورزش و جوانان قزوین می‌خواهد از این کودک حمایت کند و به‌اندازه توانش تا الآن کمک کرده است به‌طوری‌که یک و نیم میلیون تومان در قالب پرداخت به مربی به کمک علایی مقدم پرداخت کرده‌ایم؛ حداقل کاری که مسئولان می‌توانند انجام دهند این است که 10 میلیون تومان برای تعمیر و تجهیز ماشین بدهند.

وی تأکید می‌کند: بودجه سال گذشته ما 17 میلیون تومان بود که 10 درصد آن را به محمدمهدی دادیم و بیشتر از این هم وسعمان نمی‌رسد، طبیعتاً اگر این‌گونه افراد حمایت نشوند دیر یا زود توسط اسپانسر خارجی حمایت می‌شوند و از کشور می‌روند که نمونه آن را در استان داریم.

پدربزرگ محمدمهدی بیان می‌کند: ما از کشورهای عمارت، قطر و کانادا پیشنهاد داشتیم اما می‌خواهیم افتخارش برای ایران باشد، از مسئولان استان انتظار داریم که از ورزش استان به‌صورت ویژه حمایت کنند؛ محمدمهدی بعد از ثبت گینس نماینده کودکان در یونسکو می‌شود که این هم برای استان افتخار است.

احسانی با اشاره به اینکه نباید برای ثبت گینس وقت‌کشی شود؛ بیان می‌کند: نمی‌دانم نقص کار کجاست ما از بیت‌المال چیزی نمی‌خواهیم، اگر مدیریت صحیح اعمال شود می‌توان از طریق بخش خصوصی هزینه ثبت گینس را تأمین کرد، گینس هفت آیتم دارد؛ بررسی کردیم در توان محمدمهدی هست ولی باید آزمون هر بخش را بدهد که این امر نیاز به پول دارد.

به گزارش ایسنا، محمدمهدی و محمد طاها دو نخبه کوچک قزوینی هستند که علی‌رغم ظاهر و جثه ظریفشان از پس سختی‌های آفرود برآمده و در مسابقات کشوری دور مارشال می‌زنند (یک دور حرکت افتخاری در ابتدای مسابقات)، فارغ از اینکه متولی اصلی ورزش و حمایت از ورزشکاران کیست از مسئولان استانی انتظار می‌رود که این استعدادها را قدر دانسته و قبل از این که دیر شود مسیر ثبت نام آن‌ها را  در گینس  هموار کنند.