به گزارش کودک پرس ، «امیر سلطان احمدی» کارگردان مجموعه تلویزیونی «سوغات جنگل»، درباره شکل گیری این سریال عروسکی گفت: طرح کلی این سریال عروسکی توسط تهیه کننده مطرح شد و من به همراه گروهی که داشتیم (بهادر مالکی و مهدی شاه پیری)کمی آن را تغییر دادیم. طرح اولیه این بود که خانواده‌ای، عروسکی را در یک جنگل پیدا می‌کنند و او را به فرزندی قبول کرده و با خود به خانه‌شان می‌برند و قرار می‌شود تا آموزش‌هایی به او بدهند.
وی در همین زمینه گفت: ما دوست داشتیم تا کاری متفاوت انجام دهیم و بر همین اساس دیدیم بهتر است برعکس بسیاری از کارهای عروسکی، این بار عروسک باشد که به آدم‌ها چیزی یاد می‌دهد. نادر دل بزرگی دارد و در حوزه حقیقت خیلی جلوتر از انسان‌هایی است که معمولا واقعیت زندگی را می‌بینند و به باطن آن بی توجه هستند.
این عروسک گردان در ادامه بیان داشت: از طرفی جای کارهای عاشقانه‌ای مثل شازده کوچولو در تلویزیون و برای رده سنی نوجوان، کودک و بزرگسال خالی است و من سوغات جنگل را اقتباسی بسیار کوچک از شازده کوچولو می‌بینم. اما اگر قرار بود کاراکتر اصلی‌مان شازده کوچولو باشد، قصه‌هایمان جدی می‌شد، از طرفی هم اگر می‌خواستیم کار عروسکی شیرینی داشته باشیم نیازمند این بودیم که عروسکمان گهگاهی اشتباه هم بکند و همین وجه تمایز نادر با شازده کوچولو است و به ظن خودم شبیه به پینوکیو می‌شود. دوست خیالی او هم جیرجیرک است دقیقا مثل فرشته مهربون در پینوکیو. شاید اگر بخواهم شبیه نادر را در فیلم و سینما و تلویزیون پیدا کنم، باید بگویم او شبیه به اکبر عبدی در فیلم مادر است.
وی در ادامه نیز گفت: در این 120 قسمت به مباحث عرفانی، فلسفی و عاشقانه پرداختیم که جای خالی آن برای نوجوان و بزرگسال حس می‌شود. در ادامه با پیشنهاد تهیه کننده تصمیم گرفتیم تا سی بازیگر مهمان هم داشته باشیم و افراد قابل احترامی از حیطه ورزش و بازیگری به این مجموعه آمدند مثل محمد بحرانی، پرستو گلستانی، سپند امیر سلیمانی و …
این بازیگر ادامه داد: به محض تولید این پروژه، مدیران به ما پیشنهاد ادامه کار هم دادند و تهیه کننده منتظر این است تا بازخوردهایی از مخاطبان ببیند و امیدواریم آرام آرام سری بعدی‌اش هم بتوانیم بسازیم. دوست دارم به مخاطبان بگویم اگر دنبال حرفهای عمیقی هستید که این روزها حلقه مفقوده تلویزیون علی الخصوص برای مخاطب کودک و نوجوان است، دیدن این کار خالی از لطف نیست.
احمدی در بخش دیگری از این گفت‌وگو با اشاره به شروع کار حرفهای خود گفت: از ابتدا با ذهنیت بازیگری وارد این حیطه شدم، اما در ادامه و بعد از تجربه کارهای عروسکی متوجه شدم که توانایی و استعدادم بیشتر منطبق با ژانر عروسکی است و حالا که کمی با تجربه تر شدم به این نتیجه رسیدم که سالم بودن محیط کاری برای من از درآمد و شهرتی که کم و بیش در این حرفه وجود دارد مهم‌تر است و معتقدم فضای کارهای عروسکی جزو سالم‌ترین فضاهاست.
وی درباره مهجور ماندن شاخه عروسک‌گردانی و علاقه‌اش به عروسک‌گردانی و صداپیشگی بیان داشت: اگر بخش اقبال عمومی را در نظر بگیرید، معمولا عامه مردم شناختی از عروسک‌گردان ندارند و بیشتر به دنبال صداپیشه عروسک‌ها هستند تا عروسک‌گردان‌هایشان.
این عروسک گردان ادامه داد: عروسک‌گردانی در کنار سختی‌هایی که دارد، لذت‌هایی هم دارد و ایثاری که در این شغل هست مثال زدنی است و به نوعی تمرین «خودسازی» است! این که ترجیحم دنبال کردن کدامیک از آنهاست به اقتضای زمان تغییر می‌کند. برای مثال ممکن است بعد از چند ماه کار ذهنی، تمایلی به گفتن صدا که به شدت به تفکر نیاز دارد، نداشته باشم و در لحظه دوست داشته باشم کار عروسک‌گردانی را که بیشتر فیزیکی است، انجام دهم.
این صداپیشه همچنین افزود: در این سالها نویسندگی هم انجام دادم و شاید بهتر باشد بگویم ترانه سرایی را زودتر از هر کار دیگری آموختم. علاقه‌ام به این شاخه هنری را مدیون معلم ادبیات سال سوم راهنمایی‌ام هستم که یکبار به دلیل اینکه سر کلاس و هنگام درس دادنش خندیدم، کتکم زد! او بود که عروض و قافیه را خارج از برنامه درسی به ما یاد داد. آن زمان به بحر طویل خواندن علاقه فراوانی داشتم و اتفاق‌هایی که در کلاس می‌افتاد را در قالب بحر طویل برای بچه‌ها می‌خواندم. بعدها حتی پایان‌نامه‌ام را به شکل نظم درآوردم که در نهایت به جشنواره تئاتر فجر سال 83 راه پیدا کرد.
بازیگر مجموعه تلویزیونی «کرکره» با اشاره به تعدد کارهای عروسکی تلویزیون نیز بیان داشت: فرصت خوبی از نظر اشتغال‌زایی برای همه هنرمندان عروسکی بوجود آمده و در این مدت همه بچه‌ها سر کار بودند. قطعا برای تلویزیونی که رقابت با ماهواره برایش مهم است و دوست دارد مخاطب ایرانی را با خود همراه کند، جذابیت این گونه آثار راه گشاست. حال اگر ما هم همه هنرمان را به کار بسته باشیم که مردم به بیننده پر و پاقرص آثارمان تبدیل شوند که راه را درست رفته‌ایم. چون والدینی که همیشه نگران این هستند که فرزندان آنها پای چه برنامه‌ای می‌نشینند قطعا از تولید این تعداد کار عروسکی خوشحال و راضی می‌شوند.
وی افزود: در ظاهر تعدد این گونه آثار جای خوشحالی دارد، مگر اینکه بخواهیم با بودجه موجود فرصت سوزی کنیم و افراد را به اشتباه (بدون تخصص) و به صرف دوست و فامیل بودن برای مدیومی انتخاب کنیم که به کلیت اثر لطمه خواهد زد. مثل تعدد تله فیلم‌ها که به یکباره به عدم تولید آنها انجامید و همینطور درباره حضور خاله و عموها در برنامه‌های کودک. در کل اگر کار دست کاردان بیفتد و حمایت مالی درستی نیز از آنها شود و لااقل حق گروه را بدهند، توانایی تولید کارهای در خور نزد هنرمندان ما وجود دارد. تلویزیون ما با این همه تعداد شبکه بیش از اینها به تولید کارهای عروسکی نیاز دارد.
منبع:خبرگزاری فارس
ارسال دیدگاه