به گزارش کودک پرس ، «فرناز امیراصلانی» اظهار کرد: یکی از اتفاقاتی که معمولاً در همه خانواده‌ها رخ می‌دهد این است که فرزندان اختلاف بین پدر و مادر را خیلی زود کشف می‌کنند و متوجه می‌شوند که در برابر چه رفتارهایی پدر و مادر در دو جبهه مخالف هم می‌ایستند و مشغول بحث و نزاع می‌شوند. این در حالی است که متاسفانه وقتی دو جبهه شکل گرفت، هر طرف فقط به بردن فکر می‌کند. بنابراین حاضر است هر کاری انجام دهد تا ثابت کند حق با او است .
این روانشناس ادامه داد: در این شرایط کودکان خیلی زود یاد می‌گیرند که اگر می‌خواهند چیزی به دست بیاورند، بهتر است والدین در یک جبهه نباشند. آن‌وقت او طرف کسی را می‌گیرد که خواسته‌اش را برآورده کند. البته این کار بدجنسی نیست و در واقع کودک عمداً این کار را انجام نمی‌دهد. بلکه در فضای خانه این راه را برای برآورده کردن خواسته‌هایش یاد گرفته است و خود والدین همیشه همین راه را جلوی پای او گذاشته‌اند .
وی افزود: از عواقب دیگر ناهماهنگی بین والدین این است که قدرت آن‌ها در کنترل فرزند کم می‌شود. اگر پدر می‌تواند با مادر مخالفت کند و هرچه دلش می‌خواهد به او بگوید، چرا فرزند نتواند؟ اگر مادر می‌تواند لجبازی کند و به نظر پدر بی‌اعتنا باشد، چرا فرزند نتواند؟ وقتی مادر می‌گوید این کار بد است، اما به نظر پدر بد نیست، پس شاید واقعاً بد نیست و فرزند می‌تواند آن را انجام دهد.
امیراصلانی یادآور شد: به علاوه، وقتی مادر مخالف است و پدر مخالف نیست، اگر مادر بخواهد فرزند را تنبیه کند، پدر از او دفاع خواهد کرد. همه این موارد مجوزهایی است برای این‌که فرزندان زیر بار قوانینی که والدین وضع می‌کنند نروند. آن‌ها یاد می‌گیرند که این خانه قانون مشخصی ندارد و اصلاً دلیلی ندارد که مطابق قوانینی رفتار کرد که یک نفر در خانه وضع کرده است.
این روانشناس افزود: موضوع این نیست که کدام‌یک از والدین درست می‌گویند، چه قانونی باید باشد و چه قانونی نباید باشد، یا این‌که هر رفتاری چه پیامدی باید داشته باشد. موضوع فقط و فقط پیامدهای ناهماهنگی بین والدین، تاثیر این ناهماهنگی روی فرزندان و در واقع لزوم هماهنگی بین والدین در تربیت فرزندان است.
وی تصریح کرد:معمولاً اولین قدم این است که اصلاً والدین بخواهند به این هماهنگی برسند. گاهی زوجین، لجبازی‌ها و خشم‌هایی که بر سر موضوعات دیگر دارند روی تربیت فرزند تأثیر می‌گذارد. بنابراین، اول باید خشمی را که از موضوعات دیگر باقی مانده و متعاقب آن، رقابت‌جویی خودمان را از تربیت فرزند جدا کنیم.
امیراصلانی خاطرنشان کرد: نکته مهمی که باید به خاطر داشته باشیم این است که زوجین هر دو به یک اندازه در تربیت فرزندشان حق دارند. با این نوع نگاه، هر قدر هم که نظر طرف مقابل،مخالف اعتقاد ما باشد، بیشتر احترام میگذاریم و آن را به عنوان خواسته همسری که به اندازه ما حق دارد می‌پذیریم.
این روانشناس یادآور شد: در برخی موارد، اختلاف به صورتی است که راه‌حل میانه‌ای برای آن وجود ندارد. در این صورت چه باید کرد؟ پاسخش این است که باید یکی از طرفین بگذرد. آن هم به خاطر منافعی که هماهنگی والدین برای فرزند و تربیت او و نیز ارتباطش با والدین دارد. در هر مورد بدون راه‌حل میانه، یکی از والدین باید نظر دیگری را بپذیرد.
منبع: ایسنا
ارسال دیدگاه