به گزارش خبرگزاری کودک پرس، استان کرمانشاه، خیام احمدی،مربی مسئول توانمند مرکز فرهنگی هنری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان روانسر استان کرمانشاه، با بیش از سی سال تجربه قصهگویی، این هنر را اصیلترین ابزار انتقال ارزشهای انسانی و فرهنگی میداند. او که تجربه قصهگویی به زبان کردی برای مخاطبان آذری و خارجی را در کارنامه دارد، معتقد است والدین باید چنان قصه بگویند که کودکان با «عطش» آن را طلب کنند.
لطفاً خود را برای مخاطبان ما معرفی کنید:
خیام احمدی هستم، قصهگو، مربی مسئول کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان شهرستان روانسر، ایدهپرداز و اجراکننده آیین پنجشنبههای قصهگویی کانون روانسر (که تاکنون ۱۲۳ اجرا را به کمک همکارانم روی صحنه بردهایم) و داور بخش زیر ۱۲ سال مرحله استانی بیست و هفتمین جشنواره بینالمللی قصهگویی. با افتخار بیش از سی سال است قصهگو هستم و مفتخر به کسب عنوان قصهگوی برگزیده هفدهمین جشنواره بینالمللی قصهگویی.
با این سابقه درخشان، به نظر شما جایگاه قصهگویی در زندگی امروز چیست؟
شاید قصهگویی اصیلترین و کهنترین هنر بشر باشد و این هنر از بارزترین و ملموسترین دلایل روابط عاطفی و احساسی میان افراد جامعه بوده و هست و به قول معروف “قصه، آغاز رابطهها است”. در قصهگویی، بینش و اندیشه در قالب انرژی خوب، بر محیط حکمفرما میشوند و بهترین تاثیرگذاریها را میآفرینند. آنچنان که از نظر من و بر اساس تجربه بیش از سیسال قصهگویی، به این باور رسیدهام که قصه و قصهگویی، از مهمترین ابزارهای تربیت و انتقال و ترویج ارزشهای اجتماعی، انسانی، فرهنگی و حتی علمی میباشد.
به نظر شما مهمترین آثار و فواید قصهگویی چیست؟
شاید مهمترین اثرات قصهگویی را در ایجاد اعتماد به نفس در وجود قصهگو و همچنین ایجاد حس کنجکاوی در مخاطب و برانگیختن حس تخیل، ایجاد روابط سالم و عمیق و تقویت ارتباط بین والدین، مربیان، معلمان و فرزندان و دانشآموزان و …، تاثیرگذاری خوب اخلاقی، خدمت به فرهنگ خود و حفظ و نگهداری و انتقال قصههای فولکلوریک و یادگیری به شیوه غیرمستقیم و بسیار لذتبخش، افزایش اهداف و آمار کیفی و کمی مطالعه هدفمند و گرایش به کتاب و کتابخوانی و … یافت.
در آستانه برگزاری جشنواره بینالمللی قصهگویی، ارزیابی شما از این رویداد چیست؟
قطعاً هر سال که میگذرد، جشنوارههای کانون، آن هم جشنواره بسیار ارزنده قصهگویی، گامی فراتر از قبل از لحاظ کیفی و کمی برمیدارد و شک ندارم جشنواره امسال هم سرشار از پویایی، زیبایی و انتقال ذخیره اندیشههای خوب در قالب قصهها و روایات و اجراهای بینظیر است… همه باهم جشنواره امسال را به بهترین نحو، پیش خواهیم برد. انشاءالله.
چه توصیهای برای مخاطبان قصهها دارید؟
مخاطبان قصهها، ششدانگ فکر و گوش و قلب خود را معطوف قصهها کنند. ذخیره هر واژه و هر جمله از هر قصه، به نوعی گنجینهای است که در ذهن مخاطب ماندگار میشود و قطعاً روزی این گنجینهها، در سخنوری و ارتباط جمعی و محیط زندگی و محیط کاری مخاطب، محسوس یا نامحسوس مورد استفاده قرار میگیرند.
خاطرهای خاص از تجربیات قصهگویی خود دارید که با ما به اشتراک بگذارید؟
یادم میآید در شانزدهمین جشنواره بینالمللی قصهگویی کانون که در شهر تبریز برگزار شد و من به این جشنواره وزین ورود پیدا کرده بودم، قصه خود “ملوچک و خواب شیرین” را به زبان شیرین کردی تعریف کردم. با اینکه تمام مخاطبان قصهام آذریزبان و بسیاری دیگر از مخاطبین، قصهگویان خارجی (حدود سی کشور) بودند، شیوه بیان و انتقال احساس و به خصوص استفاده از زبان بدن در قصه خود را آنچنان تقویت دادم که سکوت و توجه و ارتباط مخاطبین با قصهام، این نوید را به من داد که واژه به واژه و جمله به جمله قصهام را درک و تمامی روال و ماجرای قصهام را دریافت کردهاند. آنجا بود که به معجزه قصه و تاثیرش بر مخاطب، ایمان آوردم.
و به عنوان حرف پایانی:
حرف آخر من این است: والدین برای بچههایشان قصهگویی کنند، آنچنان که بچهها، آنگونه که در طول روز از والدین خود تنقلات، غذای مورد علاقه و … درخواست میکنند، با علاقه و عطش، از والدین خود خواهان قصه و قصهگویی باشند. قصهگویی باید در تمام فضاهای آموزشی، چه در منزل، مدرسه و کلاس درس، فرهنگسراها و تجمعات مدنی و اجتماعی، عمومیت پیدا کند و کاربردی شود.
ارسال دیدگاه