به گزارش کودک پرس ، بهاره آروین در هشتمین جلسه شورای شهر پنجم در نطق پیش از دستور خود با اشاره به طرح جمع‌آوری کودکان کار و خیابان با بیان اینکه چندین دستگاه مملکت جمع شده‌اند و میلیاردها تومان بودجه مملکت را هزینه می‌کنند تا بی‌پناه‌ترین انسان‌های این شهر را از جلوی چشم‌ها دور کنند، گفت: «کودکانی که ناخواسته و بالاجبار به دنیای سرد و خشن بزرگسالی پرتاب شده‌اند، بدون اینکه امکان تجربه لذتبخش لحظه‌های سرخوشانه کودکی را داشته باشند، کودکانی که به خاطر فقر و دیگر شرایط آسیب‌دیده خانواده، مجبور به کار در خیابان شده‌اند، چندین دستگاه مملکت جمع شده‌اند تا این جاماندگان از کودکی و مهر را از جلوی دیدگان دور کنند، مبادا اسباب دل‌مشغولی شوند.»
وی افزود: «به گفته مسئولان بهزیستی، 90 درصد کودکانی که با زور و اجبار از سطح شهر جمع‌آوری می‌شوند، دارای سرپرست و خانواده‌اند که برای بازپس‌گیری فرزندان‌شان به مراکز نگهداری موقت این کودکان مراجعه می‌کنند. فرآیند کار این‌گونه است که خانواده‌ها پس از پرس‌وجو و یافتن فرزندشان در یکی از مراکز نگهداری، باید بروند در دادگاه تعهد بدهند که دیگر بچه‌شان کار نخواهد کرد و بعد حکم قضایی برای آزادی و بازپس‌گیری فرزندشان بگیرند. چرخه‌ای معیوب، بی‌ثمر و سرشار از هزینه‌های گزاف روانی که به کودکان و خانواده‌های آسیب‌دیده‌شان وارد می‌شود.»
آروین ادامه داد: «به گفته مسئولان، حدود 60 تا 70 درصد این کودکان غیرایرانی هستند، حال می‌توان پرسید که این شاخ و شانه دولتی برای چه کسی کشیده می‌شود؟ برای افغانستانی‌های نجیب، سر به زیر و در عین‌حال بی‌کس و کار در این مملکت که باید دنبال بچه‌هایشان، پیش کوچک و بزرگ مسئولان ما گردن خم کنند؟ برای زهر چشم گرفتن از چنین بی‌پناهانی است که به چندین دستگاه دولتی لشکرکشی کرده‌اند؟ زورمان به علت‌های «قدر قدرت» اجتماعی نمی‌رسد، به جایش یقه معلول‌های آسیب‌دیده‌ای را می‌گیریم که نفس خودشان و زندگی‌شان در زیر آسیب‌های حاصل از علل اجتماعی به شماره افتاده است؟ زورمان به حذف علت نمی‌رسد، معلول را برای چندصباحی هم که شده حذف می‌کنیم؟ چه کسی را گول می‌زنیم؟»
عضو هیات‌رئیسه شورای شهر تهران عنوان کرد: «کار این چندین دستگاه دولتی در برخورد با کار کودکان در خیابان مثل فردی است که مدام تب می‌کند و درد استخوان امانش را می‌برد، اما به جای کشف علت، روی به تب‌برها و مسکن‌های موقتی می‌آورد تا چند روزی احساس کند که اوضاع رو‌به‌راه شده است و این امر از بین بردن عوارض و نشانه‌های جدی یک بیماری را تا آنجا ادامه می‌دهد که بیماری تمام رگ و پی جسمش را تسخیر کند و دیگر هیچ دارو و درمانی ثمری نداشته باشد.»
وی گفت: «جمع‌آوری و انتقال اجباری کودکان به مراکز نگهداری موقت نه عقلانی است نه اخلاقی و نه قانونی. گیریم که قانون حکم بر ممنوعیت کار کودک داده است، بر چه مبنا قربانی یک جرم را به گروگان می‌گیرند تا مسئول و سرپرست مربوطه بیاید و تعهد بدهد که کار کودک را متوقف می‌کند؟»
وی گفت: «افزایش جذابیت‌هایی مانند ارائه وعده‌های غذایی رایگان در این مدارس یا ارائه مشوق‌های مالی به «مدیران مدارس» در مناطق حاشیه‌نشین تهران در صورت افزایش تعداد دانش‌آموزان ثبت‌نامی نسبت به سال قبل، می‌تواند راهبردهای ناظر بر جذب کودکان و ارائه مشوق را جایگزین جمع‌آوری کودکان و تنبیه خانواده‌ها کند. طرح‌های مبتنی‌بر جمع‌آوری و نگهداری اجباری نه‌تنها نقض حقوق شهروندی شهروندان کم‌توان و آسیب‌دیده است، بلکه مهم‌تر از آن، این طرح‌ها جز آسیب فزاینده و اتلاف منابع هیچ ثمر دیگری ندارند.»
منبع: روزنامه فرهیختگان
ارسال دیدگاه