به گزارش کودک پرس ، عاصفه اله وردی در یادداشتی در ضمیمه خانواده نوشت: حتماً برای شما هم پیش آمده است که در پیاده رو، پارک یا مطب، رفتار والدین با کودکان را ببینید. معمولا والدین ابتدا سعی می‌کنند با روش‌هایی مثل وعده دادن برای خوراکی خوشمزه، کودک را سر جای خود بنشانند، اما طولی نمی‌کشد که صدای گریه و فریاد کودک بلند می‌شود و والدین دست به دامن تنبیه می‌شوند. بگذریم از اینکه به عنوان یک روان‌درمانگر از ما خواسته شده است در چنین مواردی مداخله نکنیم و با یک رفتار ناسنجیده بدون بررسی و ارزیابی موقعیتی که والد و کودک در آن قرار گرفته‌اند، کار را بدتر نکنیم. اما به نظر شما در این شرایط چه کاری صحیح است؟
آیا قابل کنترل است؟
آیا به نظر شما تنبیه کودک روشی صحیح برای کنترل رفتارش است؟ آیا چنین کودکانی قابل کنترل هستند؟ چه رفتاری باید انجام بدهیم تا کودک ما از رفتار نامطلوب خود دست بردارد؟ این کودکان قابل کنترل هستند. اما با روش‌های صحیحی که در این مجال به شما خواهیم آموخت در ابتدا آگاهی و آموزش صحیح ضروری است. کودکان از دو طریق یاد می‌گیرند، یا مشاهده و الگو برداری می‌کنند یا شرطی می‌شوند. کودک کم کم متوجه می‌شود هر بار هر رفتاری را انجام دهد، دیگران با او چه برخوردی می‌کنند و چه پیامدهایی در انتظارش است.
بی توجهی، هرگز
هر انسانی نیازهای اساسی برای زندگی کردن دارد و توجه یکی از نیازهای اساسی هر انسانی است. توجه ما را خوشحال می‌کند و به ما احساس خوبی می‌دهد. بسیاری از رویکردهای روانشناسی توجه را جزئی از نوازش حساب می‌کنند.
اگر کودکان بتوانند توجه شما را جلب کنند و به آنها توجه مثبت بکنید، که چه بهتر، اما اگر این گونه نباشد آنها سعی می‌کنند با توجه منفی از شما این نیاز را در خود برآورده کنند، چرا که کودکان از بی‌توجهی متنفرند.
توجه مثبت؛ نوازش
کودکان عاشق توجه مثبت هستند. کلامی و غیر کلامی و اگر نباشد، کاری می‌کنند که ما به آنها توجه منفی بکنیم. به خاطر همین است که گاهی کودکان علائمی مثل شب ادراری، دندان قروچه یا لکنت زبان نشان می‌دهند. (لکنت زبان دلایل مختلفی دارد) چنبن علائمی نشاندهنده سختگیری کودک نسبت به خودش است. در چنین مواردی سعی می‌کنیم با او رابطه صمیمی برقرار کنیم. چرا که او از اضطراب بالا رنج می‌برد و صمیمیت از میزان این اضطراب کم خواهد کرد.
بازی ضروری‌ست
یکی از بهترین صورت‌های توجه به کودکان از بدو تولد تا ۱۲ سال بازی است. کودکان دبستانی حدود نیم ساعت تا یک ساعت در روز به توجه ویژه والدین نیاز دارند. هرچه کودک کوچکتر باشد، این نیاز بیشتر است. بازی جزو کم دردسرترین انواع توجه است. که در هر مکان و زمانی قابل اجراست. کودک بازی را به عنوان توجه مثبت تلقی می‌کند.
چگونه بازی کنیم
برای اینکه با کودک بازی کنیم بهتر است که زمانی را به این منظور اختصاص دهیم و حتماً او را در جریان بگذاریم. بهتر است ابتدا سراغ بازی‌هایی برویم که خودش پیشنهاد می‌دهد و برای او اولویت دارد. بازی‌هایی که از گذشته بین والدین و کودکان در جریان بوده و هست مثل کشتی گرفتن، دویدن، بغل کردن و قلقلک دادن.
چطور فضای مجازی را کم کنم؟
اغلب مادر و پدرها می‌پرسند برای کم کردن ساعت‌هایی که کودکم با موبایل و تلویزیون مشغول است، چه کنم؟ از بهترین روش‌ها برای ترک این عادت بازی‌های فعالیتی است. با او توپ بازی کنید. کشتی بگیرید. بادکنک فوت کنید و به سمت هم پرتاب کنید. والیبال نشسته بازی کنید. آنگاه می‌بینید که هم رابطه او با شما بهتر می شود هم میزان اعتیاد او به فضای مجازی کمتر.
ببریم یا ببازیم؟
سئوال مهم دیگری که پدر و مادرها همیشه می‌پرسند این است که وقتی با کودکمان بازی‌های نشستنی انجام می‌دهیم، ببریم یا ببازیم؟ اگر چند بادکنک را باد کنید به هوا بفرستید و بر سر این تلاش کنید که بادکنک‌ها به زمین برخورد نکنند، یک بازی جذاب و شاد و بدون برد و باخت انجام داده‌اید، اما در بازی‌هایی مثل کشتی، منچ یا شطرنج سه مرحله را در نظر بگیرید.
چگونه عمل کنیم؟
در بار اول اجازه بدهید که شما را در بازی ببرد. به این ترتیب اعتماد به نفسش افزایش پیدا می‌کند و واقعاً باور می‌کند که شما را برده است. این برد به ویژه برای بازی‌های فعالیتی کمک می‌کند تا اگر نسبت به شما هیجانی در او انباشته شده، مثلاً اگر خشمی جمع کرده است بتواند آن را تخلیه کند. بار دوم بهتر است در بازی کودک را ببرید تا مفهوم شکست را دریابد و نشنیدن را یاد بگیرد. با خودش می‌گوید گاهی وقت‌ها انسان تمام تلاشش را می‌کند، اما موفق نمی‌شود. بار سوم اجازه بدهید با تلاش بیشتر شما را ببرد.
شرایط بازی
برای بازی‌ها شرایطی بگذارید مثلاً اینکه در طول بازی آموزش ندهید دستور ندهید و بازی، فعالیتی کم هدف و پر لذت برای شما باشد. اجازه بدهید که کودک خودش قوانین بازی را تعیین کند.
ارسال دیدگاه