یادداشت حسین احمدی نیاز در خصوص کنوانسیون حقوق کودک
به گزارش کودک پرس متن یادداشت حسین احمدی‌نیاز به شرح زیر است:«بازی و شادی حق طبیعی کودکان است. کنوانسیون حقوق کودک داشتن زندگی شاد و استاندارد به‌دور از هر نوع نگرانی را حق کودکان و تکلیفی برای دولت‌ها دانسته است. برخورداری کودکان از دنیایی رنگارنگ و فرح بخش یک حق طبیعی برای کودکان محسوب می شود، اما مصیبت جنگ و آثار ناشی از آن، این حق طبیعی کودکان را با درد و اندوه برای آنان همراه کرده است.
هشت سال جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و حوادث اوایل انقلاب مناطق کردنشین موجب پدیداری حجم وسیعی از مین‌های زمینی شده است که به علت جابجایی و حرکت از مکان خود و قرار گرفتن در مسیر مسیل‌ها و رودخانه و اراضی کشاورزی و مسکونی، هر از چند گاهی جان بی‌گناه کودک یا کودکانی از این مناطق را می گیرد. در این راستا روز دوشنبه 15 شهریور 95 در یکی از روستاهای سردشت کودک 8 ساله‌ای در حال شنا در رودخانه اطراف روستا بر اثر برخورد با مین جان خود را از دست داد.
کودکان اولین قربانیان مین به شمار می‌روند این در حالی است که حسب قواعد کنوانسیون های چهارگانه ژنو و کنوانسیون حقوق کودک و مقاوله نامه های مرتبط ، کودکان باید مصون از هر نوع آسیب ناشی از جنگ باشند. مین یک وسیله جنگی و نظامی است که صرفا در اختیار دولت‌هاست و هرگونه آسیب و جراحتی بر اثر مین که به کودکان وارد می شود، مسئولیت آن بر عهده دولت است. از دیگر سو کودکان مناطق کردنشین اگرچه حق بازی و شاد زیستن دارند اما به علت محرومیت و فقر اقتصادی و نبود امکانات، صرفا به رودخانه ها و تفرجگاههای طبیعی این مناطق پناه می برند غافل از اینکه هر آن امکان دارد مین های زمینی جان نازنین آنان را بگیرند.
این سوال مطرح است که کودکان قربانیان مین به کدامین گناه چنین مظلومانه قربانی مین های زمینی می شوند. حوادث زمان جنگ 28 سال پیش چرا باید دامن آنان را بگیرد؟ این مصیبت کی برای کودکان پایان می یابد؟ چرا ناصر سرگران و کاک سلیمان بوکان و کودکان نشکاش و قصر شیرین و بسیاری دیگر که هیچ نقشی در جنگ نداشته اند این چنین بی گناه قربانی دیو وحشتناک سلاح جنگی مین های زمینی شده یا می شوند؟ واقعیت مساله این است که این کودکان شایسته این رویدادهای تراژدیک مرگ و نقص عضو ناشی از انفجار مین نبوده اند.آنان حق بازی و شادی کودکانه دارند.»
منبع: بهار
ارسال دیدگاه