اگر برای کودکم تبلت نخرم عقده ای می شود!

به گزارش کودک پرس   پذیرفتن این نکته که در زندگی امروزی، تکنولوژی فرد سوم هر رابطه ای است باعث می شود به دنبال راهکارهایی برای مواجه شدن با این موضوع و مدیریتش باشیم. این که گاهی تلویزیون و گاهی تلفن همراه و تبلت نفرسوم ارتباط ما با فرزندمان می شود نشان دهنده این است که مسلما باید منتظر شکایت‌ها و درخواست های غیر معقولانه کودک یا نوجوانمان باشیم.

والدین باید بتوانند با بیان درست و کشیدن فرزند به پای میز مذاکره با خواسته هایش روبه رو شوند. متاسفانه این روزها اشتباه ترین روش به رایج ترین روش تبدیل شده است. اگر فرزند شما هم با این بهانه که تمام همسالان من در مدرسه یا کلاس زبان تبلت و تلفن همراه دارند از شما این ابزارها را طلب می‌کند و به عبارتی با تکرار خواسته اش کلافه تان می کند بهتر است حتما فرصتی را برای حرف زدن با او کنار بگذارید.

خیلی از پدر و مادرها تصور می کنند چون فرزندشان بچه است پس نمی شود او را با صحبت کردن قانع کرد در حالی که اولین کار در گروی مطالبات این چنینی کودکان، صحبت کردن و توضیح قوانین خانه است. سعی کنید با آرامش و منطق به فرزندتان توضیح دهید که هر خانه ای قانون مخصوص خود را دارد و این که دوستش در مدرسه تبلت دارد پس او هم باید داشته باشد دلیل محکمی برای خواسته اش نیست.

حتما برای این موضوع با همسرتان قانونی وضع کنید و آن را به فرزندتان توضیح بدهید که مثلا تا این سن و یا تا این شرایط نمی تواند صاحب تلفن همراه یا تبلت باشد. بسیاری از پدر و مادرهایی که با چندبار اصرار فرزندشان این ابزارها را برای آن ها فراهم می کنند توجیه شان این است که “اگر این کار را نمی کردیم بچه عقده ای می شد.” سوال من این است دقیقا منظورتان از عقده چیست؟ اگر از بین رفتن اعتماد به نفس و سرخوردگی منظور است باید بگویم” کودکی که با داشتن یا نداشتن یک وسیله الکترونیکی اعتماد به نفسش از بین برود حتما نقصی در روش تربیتی اش وجود دارد.”

شما باید تلاش کنید فرزندتان اعتماد به نفس و ارزش های فردی را در چیزهای دیگری ببیند نه این که از همین ابتدای راه، با چشم و هم چشمی و به رخ کشیدن وسایلش اعتماد به نفس پیدا کند. پذیرفتن فوری و تهیه موبایل و تبلت در سنین پایین برای فرزند نه تنها باعث می شود که دیگر نتوانید به او نه بگویید بلکه پایه راه افتادن همین چشم و هم‌چشمی ها خواهد شد.

بعضی از والدین با قهر و خشونت کودک مواجه می شوند و تصور می کنند دیگر کاری از دست شان ساخته نیست مگر این که به خواسته اش پاسخ بدهند وگرنه این ماجرای قهر و خشونت و به اصطلاح عقده اش ادامه می یابد. اما باید گفت با این کار کودک تان یاد می گیرد بعد از این برای هر مطالبه‌ای یک نمود بیرونی پیدا کند و دلیلش این باشد “چون فلانی این کار را کرد من هم می خواهم” و اگر نتیجه نگرفت راه دیگرش این باشد که گریه و زاری راه بیندازد و قهر کند.

آسیب های فراوان تکنولوژی برای کودک
این روزها فیلم ها و بازی های کامپیوتری پر شده اند از اقدام و عمل. در حالی که کار روان‌شناس ها مدت هاست آموزش حرف زدن درباره مسئله است. ما در تلاشیم بگوییم برای هر اتفاق بیرونی باید نشست و صحبت کرد و به یک تصمیم گیری رسید در حالی که در این فیلم ها و بازی ها تا یک نفر باعث خشم دیگری می شود با شمشیر و مشت و لگد روبه رو می شود.

کودک مدام در مواجهه با اقدام عملی است. حالا این کودک اگر در مدرسه هم با دوستش دعوایش شود اولین راهکار ذهنی اش درگیری و مشت است. از طرفی زمانی که می تواند صرف یادگیری های مختلف بشود مدام پای تبلت و چت و بازی می گذرد. افزایش وزنی که در اثر یک جا نشستن کودک رخ می دهد هم غیر قابل انکار است. ضعف بدنی هم یکی دیگر از عواقب این سرگرمی ها و تکنولوژی های زودتر از موعد برای کودکان است.

قرار گرفتن در فضای اینترنت و کشف مسائلی که ذهن کودک را به هم می ریزد و منشاء سوالات ریز و درشت می شود هم معمولا بلوغ زودرس را در پی دارد. سنین کودکی همیشه با شور و نشاط و پر تحرکی عجین بوده در حالی که امروز حتی شهربازی های مدرن و بزرگمان هم اغلب 3 یا 4 تا وسیله حرکتی دارند و بقیه شان بازی های کامپیوتری است. کودکی که حتی در شهربازی هم باید پای یک سیستم بنشیند و با تکان دادن دو “دسته” بازی یا لمس مانیتور خودش را در مقام قهرمان بازی تصور کند و تحرکی مجازی را تجربه کند.

منبع:    مهدپرتال