توجه بیش از حد والدین به کودک چه اثراتی دارد؟

به گزارش کودک پرس ، سمیرا اسماعیلی روانشناس خانواده اظهار کرد: محبت به فرزندان در روش های مختلف صورت می گیرد،که مسلما این محبت ها به شیوه انتخابی والدین بستگی به مرحله رشد کودک مان دارد اگر فرزند شما نوزاد است، محبت ما نسبت به نوزاد از راه های بسیار مستقیم و فیزیکی ابراز شود مانند غذا دادن، بغل کردن، نوازش کردن، حرف زدن و بازی با او و اگر کودک نوپا است، باید بر صحبت کردن با او، تشویق به یادگیری مهارت هایی مثل راه رفتن، غذا خوردن و لباس پوشیدن تاکید کرد.

وی در ادامه عنوان کرد: اگر فرزند شما دانش آموز است، شروع سن مدرسه مرحله مهمی از مراحل رشد کودک است. در این مرحله می توان برای محبت کردن به او، به کارهایی که در مدرسه انجام می دهد، توجه کرد و نشان داد که از خواسته های او حمایت می شود و برای آنها ارزش قائل هستیم. همچنین نباید محبت خود را تنها با بغل کردن، ادای کلمات و الفاظ خوب و رسیدگی به نیازهای فوری و جسمانی او نشان داد هرچند که این شیوه ابراز محبت هم ضروری است، اما محبت واقعی در کمک به کودک برای استقلال بیشتر است.

این روانشناس این تصور که محبت زیاد به کودک آسیب می رساند، افزود: در گذشته، مردم بر این باور بودند که سرکوب عشق و محبت به رشد شخصیت کودک کمک می کند. شاید هنوز افرادی دور و بر شما باشند که به این روش پرورش کودک، اعتقاد داشته باشند؛ والدینی که به شما درباره محبت بیش از اندازه به کودک هشدار می دهند. امروز از لحاظ روان شناسی معلوم شده است که این تفکر نادرست است و روانشناسان بی اغراق در هزاران پژوهش، ارتباط مقدار محبت والدین به فرزندان و میزان سازگاری آنها را زیر نظر گرفتند.

 

اسماعیلی مطرح کرد: در همه پژوهش ها درباره کودک، همیشه سازگارترین کودکان بیشترین سطح محبت پدر و مادر را گزارش داده اند. هنوز بعضی والدین به روش سنتی تربیت کودک اعتقاد دارند. بعضی فکر می کنند باید به بچه ها سخت گرفت و محبت بسیار، کودک را شکننده و آسیب پذیر می کند.

 

او در خصوص باورهای غلط محبت والدین به کودکان گفت: بعضی فکر می کنند فرزندانی که در معرض عواطف بسیار پدر و مادر قرار می گیرند ضعیف بار می آیند. بعضی دیگر از پدر و مادرها معتقدند بیان احساسات، تحسین فرزند یا توجه به او به نوعی فرزندشان را نیازمند بار می آورد و وقتی بزرگ شد درخواست های بسیار و غیرمعمول و نیاز به توجه و مراقبت بیش از حد خواهد داشت. آنها متقاعد شده اند که با دریغ کردن محبت به نوعی فرزندی تربیت می کنند که نیازش به مورد محبت قرار گرفتن کمتر است در حالی که درست برعکس این تصور صادق است. بزرگسالانی که از لحاظ عاطفی نیازمند هستند عمدتاً آن هایی هستند که هنگام رشد، محبت کافی از پدر و مادر ندیده اند یا کسانی هستند که محبت والدینشان، یا متغیر بوده یا خالصانه نبوده است.

 

 

 

 

 

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان