کودکان در حالت عادی و نیز در صورت طلاق والدین از یکدیگر، از حق دریافت نفقه برخوردارند. بنابراین باید شرایطی فراهم شود تا کودک نفقه خود را از فرد مکلف به پرداخت که عموماً پدر است، دریافت کند تا شرایط و خدمات مربوط به کودک تضمین شود.
تحمل مشاجرات والدین در دوره ی نوزادی ونوپایگی می تواند فرایند واقعی دلبستگی کودکان را تحت تأثیر قرار دهد و فضایی به هم ریخته و نامطمئن از دوست داشته شدن برای آن ها به وجود آورد.
جدایی و طلاق والدین کودکان را هول زده می کند زیرا آنها را مجبور می سازد با جداییهای مواجه شوند که نمی بایستی تا سنین بالاتر یعنی نوجوانی یا جوانی با آن روبرو شوند و بدین ترتیب باعث خروج زود رس آنها از عالم کودکی می شود. جدایی های دیگری که می توانند همین اثر را داشته باشند عبارت اند از : نقل مکان به خانه ای جدید، دوستان جدید و مدرسه جدید.
کودکان طلاق احساس لذت کمتری نسبت به زندگی دارند و درک کمتری از زندگی روزمره خود دارند. این افسردگی خود را به شکل خستگی و بی اشتهایی نشان می دهد یا حسادت و سوء ظن نسبت به همسالان خود! از سوی دیگر پس از طلاق، کودکان و نوجوانان دچار نابسامانی و در بهدری می شوند.
طلاق برای کودک به معنای وارد شدن به دو دنیای متفاوت است که باید هر کدام را به طور جداگانه ای درک کند و خود را با شرایط جدید تطبیق دهد. کودکان طلاق در برابر کودکان عادی احساس تنهایی، استرس و بی پناه بودن می کنند اما والدین باید در این شرایط دشوار،امنیت عاطفی و احساس اطمینان را به کودک شان منتقل کنند.
شنبازی، یکی از بهترین راهها هم برای سرگرمی کودکان است، هم برای رشد قوای مختلف روانی و جسمیشان.
برخی مسائل هستند که باید حتما به فرزندان عزیز خود بیاموزید. کودکان آسیبپذیر، ساده و ترسو هستند. این وظیفه والدین است آن ها را برای رویارویی با برخی مشکلات و بلاها آماده کنند.
آدمی می تواند اخلاقی زندگی کند. می تواند خویشتنِ خود را مهار کند و با درنگ و تأمل در خودش به شناختی درونی و عمیق از خدایش نایل شود. آدمی می تواند از تجربیات پیشینیانش مدد بگیرد.
تغذیه کودک با شیر خشک، چه انتخاب شما باشد و چه از سر اجبار، یکی از راههای ایمنی است که به سلامت و رشد مغز و جسم کودک کمک میکند.
کودکی دو دوره است. دوره اول که از تولد تا هفت سالگی است و دوره دوم از هفت تا حدود زمان بلوغ. در دوره اول، بهترین روش برخورد با کودک، بازی است و در دوره دوم، بهترین راهِ ارتباط با بچه، کارهای مشارکتی است. ضمن این که از همان کودکی باید حواسمان به رفتار و گفتارمان که مهم ترین الگوی بچه است، باشد. بچه ها هر آنچه را که در کودکی ضبط کردند در نوجوانی بروز می دهند و آن موقع دیگر برای اصلاح و تربیت خودمان یا آن ها دیر است.