توجه ویژه به تعلیم و تربیت اول کودکی با تشکیل سازمان ملی تعلیم و تربیت کودک

به گزارش کودک پرس ،محسن حاجی میرزایی در همایش نظام تربیت اوان کودکی چشم‌انداز تجارب و استلزامات بابیان اینکه یکی از قابلیت‌های ممتازی که برای انسان‌ها شناخته‌شده قدرشناسی است گفت: همه پدیده‌ها قدر و اندازه‌ای دارند که باید به‌درستی شناخته شود.

وی افزود: یکی از گرفتاری‌های انسانی، جابه‌جا کردن قدرها، اندازه‌ها و جایگاه‌هاست. برخی چیزها که قدر کوچکی دارند ممکن است به علت غفلت یا فراموشی بیش ازآنچه هستند مشاهده شوند و یا کمتر ازآنچه هستند به‌حساب بیایند. تعلیم و تربیت اوان کودکی از جمله موضوعاتی است که باید قدر و اندازه‌اش شناخته شود. اندازه، اهمیت و ارزش این مفهوم و مأموریت چیست؟.

وزیر آموزش‌وپرورش بابیان اینکه انسان‌ها در شرایطی که نمی‌دانند، به دنیا می‌آیند گفت: آغاز زندگی انسان با ندانستن‌هاست و با قرار گرفتن در روی زمین فرایند یادگیری آغاز می‌شود. همچنان که فرایند تغذیه جسمی انسان آغاز و بند ناف بریده می‌شود و سیستم تغذیه به سیستم جدید انتقال می‌یابد، جان و روح انسانی نیز در معرض تغذیه خاص قرار می‌گیرد. اصولاً با یادگیری است که انسان‌ها هویت پیدا می‌کنند و شخصیتشان شکل می‌گیرد و فرهنگ زاده و تمدن ایجاد می‌شود. این‌ها محل یادگیری انسان‌ها هستند.

حاجی میرزایی ادامه داد: نظام یادگیری بر پایه ابزارهای فراگیری دیدن، شنیدن و اندیشیدن است که توسعه می‌یابد. در پرتو تعاملات و ارتباطات با یکدیگر، داده‌ها منظومه‌های مشترکی می‌سازند که محصول آن فرهنگ و تمدن است. همه اکتسابات کلیدی زندگی انسان، محصول همین ابزارهای کلیدی است. اینکه انسان‌ها چگونه می‌بینند، می‌شوند و می‌اندیشند، جوامع را از یکدیگر تفکیک می‌کند.

وی ادامه داد: آنجا که صحبت از تغذیه روح است اولین معلم، خداست. پیامبران هم معلم هستند و آمده‌اند تا همین نظام یادگیری را تغذیه و این وجه انسانی را بارور کنند. بنابراین این عرصه، عرصه خطیری است. تعلیم و تربیت اوان کودکی مهم است، زیرا خداوند پیامبران را برای این کار فرستاده و تمدن، فرهنگ، شخصیت و هویت این‌چنین شکل می‌گیرد، آینده این‌چنین ترسیم می‌شود و فلسفه خلقت از این مسیر جریان می‌یابد.

وزیر آموزش‌وپرورش با بیان اینکه از پیوند انسان با طبیعت، تکنولوژی تولید می شود گفت: از پیوند انسان با دیگران نیز نهادها شکل می‌گیرند و همه تغییرات و تحولات جامعه انسانی محصول تغییرات و تحولات نهادهاست. تحولات نهادها، محصول تحولات نظام یادگیری است. تحولات نظام یادگیری نیز محصول همین فرایندی است که از بدو تولد آغاز می‌شود و اندیشمندان این عرصه معتقدند هرچقدر که به دوره‌های ابتدایی زندگی نزدیک‌تر هستیم اهمیتش بیشتر است، زیرا تأثیرات عمیق تر و پایدارتری برجای می‌گذارد و موانع کمتری دارد.

حاجی میرزایی ادامه داد: بنابراین مگر می‌شود این عرصه را رها کرد. معتقدم رها کردن تعلیم و تربیت اوان کودکی یعنی بی‌اعتنایی به فلسفه خلقت، بی‌اعتنایی به تعالیم دینی و غفلت از آموزه‌هایی که آمده است تا برای انسان و جامعه انسانی شکلی که مطلوب الهی است را حاصل کند. وقتی نگاه آن جهانی به هستی و انسان می‌کنیم، رفیع‌ترین جایگاه را تعلیم و تربیت دارد و رفیع‌ترین دوره، دوره تعلیم و تربیت اوان کودکی است. وقتی این جهانی هم می‌نگریم اگر نهادهای ما ناکارآمد هستند علت این است که نظام یادگیری ما ناکارآمد است.

وی افزود: اگر آسیب‌های اجتماعی بنای جامعه ما را در معرض مخاطرات اساسی قرار داده علت این است که نظام یادگیری ما معیوب است. آنجایی که بیش از هرجای دیگری امید است که کاستی‌ها را ترمیم و جبران کند، نظام یادگیری است و به میزانی که به نظام یادگیری وفاداریم به آینده جامعه و پیشرفت و تعالی فرد و جامعه وفادار هستیم. هرچقدر غفلت کنیم از پیشرفت و تعالی جامعه غفلت کرده‌ایم.

وزیر آموزش و پرورش با اشاره به اینکه این غفلت برای سال‌های سال وجود داشته و علت این است که تبیین ما از نظام تعلیم و تربیت، تبیین ناقصی است و هنوز نتوانسته‌ایم نظام یادگیری را در جایگاه رفیعش فهم کنیم اظهار کرد: گرایش به خلق نتایج سریع، ملموس و قابل‌مشاهده، دستاوردهایی را به وجود آورده است که نمی‌تواند ارزش بزرگی خلق کند.

حاجی میرزایی تاکید کرد که ما باید با تمرکز بیشتر بر نظام یادگیری، خلق نتایج ترکیبی و ایجاد یک هم‌افزایی هوشمند نظام یادگیری را در جایگاه واقعی خودش بنشانیم و امید است این گام در نظام آموزش‌وپرورش و با تصمیم شورای عالی انقلاب فرهنگی برای شکل‌گیری سازمان ملی تعلیم و تربیت کودک بابی را برای این کار باز کرده باشد. این کار تخصصی است و به دانشی ناب نیاز دارد. خانواده‌ها نیز برای انجام مأموریت تربیت کودکان خود نیازمند آگاهی هستند. باید بتوانیم خانواده‌ها را آگاه کنیم و مهارت و توانمندی آنها را برای مواجهه با فرزندانشان توسعه دهیم تا بتوانند به فرزندان خود بیازموند که چگونه ببینند، بشوند و بیندیشند. این مسیر را طی سال‌های گذشته رها کرده بودیم.