پیامدهای منفی تنهایی کودک

به گزارش کودک پرس ،فردی که قادر به برقراری ارتباط با دیگران نیست، احساس می کند که از دوستان و نزدیکان جداست و به طور قابل ملاحظه ای کمتر از دیگران از روابط اجتماعی بهره می برد. چنین فردی نمی تواند احساسات خوشایند یا ناخوشایند، ترس ها و نگرانی ها و آرزوها و امیدهایش را با نزدیکان و دوستانش در میان بگذارد و پاسخ ها و عکس العمل های ایشان را دریافت کند.

احساس تنهایی نیز همانند کمرویی نوعی ناتوانی اجتماعی است و هر کدام از ما در یک موقعیت یا شرایط خاص ممکن است احساس کنیم که تنها هستیم. افرادی که دچار احساس « تنهایی» می شوند و این احساس با شدت و مداومت افکار و رفتار ایشان را فرا می گیرد، به تدریج از تمایلات اجتماعی و ارتباطات بین فردی شان کاسته می شود تا به حداقل می رسد، و از این نظر بعضی از ویژگی های افراد کمرو را پیدا می کنند.

تنهایی مشکل بزرگی است که پیامدهای منفی زیادی برای کودکان دارد، از اینرو در سال های اخیر بر روی این موضوع تحقیقات گسترده ای انجام شده است. بسیاری از کودکان مفهوم تنهایی را می دانند. به عنوان مثال بچه های مهدکودک یا دانش آموزان مدارس ابتدایی به خوبی به سؤالاتی نظیر «تنهایی چیست؟»، «نشانه تنهایی کدام است؟» و «برای غلبه به تنهایی چه باید کرد؟» جواب می دهند.

آنها به سؤالات فوق به ترتیب چنین پاسخ می دهند: «تنهایی یعنی غمگین بودن»، «هیچکس با آدم بازی نمی کند» و «باید دوست پیدا کنیم» در برخی موارد با کودکانی مواجه می‌شویم که در خانه به‌راحتی حرف می‌زنند اما در سایر شرایط کاملاً ساکت می‌شوند. این در حالی است که محققان معتقدند اختلال سکوت‌های طولانی معمولاً پیش از سنین پنج سالگی آغاز می‌شود اما متأسفانه گاهی تا زمان مدرسه رفتن تشخیص داده نمی‌شود.

شیوع این نوع سکوت در بچه‌های دو زبانه سه برابر بیش از سایر کودکان است که می‌تواند به علت بیشتر بودن میزان استرس در زندگی آن‌ها باشد. در واقع این وضعیت می‌تواند موجب اختلالات جدی در ارتباطات کودک شده، هم‌چنین در یادگیری او نیز مشکلاتی ایجاد کند. علاوه‌بر این سکوت اضطرابی می‌تواند همراه با دیگر اختلالات مربوط به اضطراب و یا همراه با اوتیسم بروز کند.

اختلال مذکور نوعی ترس یا فوبیای حرف زدن است که در آن کودک موقع حرف زدن به یک نقطه خیره شده و عضلاتش سفت می‌شود. با این حال نشانه‌های ظاهری‌اش کاملاً با خجالتی بودن متفاوت است و کودک ترجیح می‌دهد سکوت اختیار کرده و تا زمانی که اجباری در کار نباشد سخنی نگوید و به سخن دیگران نیز عکس‌العملی نشان ندهد.

درمان این نوع از سکوت با تغییر در محیط زندگی کودک امکان‌پذیر است. از این‌رو مشاوران باید این کودکان را در مراحل جداگانه در معرض محیط‌های جدید قرار دهند و در هر مرحله سطح شلوغی و استرس محیط را افزایش دهند. در همان حال نیز کودک را از علائم اضطراب و راه‌های مواجه شدن با آن آموزش دهند.

کلید موفقیت در مواجهه با این افراد وجود یک مربی مورد اعتماد برای کودکان است که با این اختلال و نحوه درمان آن آشنایی کامل داشته باشد. اضطراب یک احساس ناخوشایند و مبهم هراس همراه با منشایی شناخته یا ناشناخته است که با فقدان اطمینان، درماندگی و برانگیختگی فیزیولوژیک در برابر موقعیتی که استرس‌زاست اتفاق می‌افتد. از همین‌رو در صورت بروز به رشد طبیعی کودک آسیب وارد کرده و منتج به شکل‌گیری اختلال می‌شود. از این‌رو درمان آن باید به شکل جدی از جانب والدین پیگیری شود.

منبع:فرزند پرتال