روانشناسان و متخصصان رفتار کودک می توانند به ما کمک کنند فرزندان ناسپاس را از آن هایی که قربانی تأثیرات منفی شده اند از هم تشخیص دهیم
سرپرستی از کودکانی که به جهات و علل گوناگون سرپرست خود را از دست داده اند، در درجه اول بر عهده دولت هاست و به همین سبب در بیشتر کشورهای دنیا مراکز خاص دولتی، سرپرستی و نگهداری از این کودکان را برعهده دارند.
کودکانی که سال های اول زندگی خود را در مهد کودک سپری می کنند از سنین بزرگسالی اغلب افرادی وابسته به دیگران و دچار کمبود محبت شدید دیگران و دچار کمبود صحبت شدید و در بعضی موارد بیاعتماد نسبت به اطرافیان میشوند. هیچ چیز برای کودک جای آغوش و محبت و توجه والدینم را پر نمیکند بعضی والدین با بیحوصلگی و خشونت با کودک خود رفتار میکنند که این والدین ناخواسته کودکانی تربیت می کنند که یا ترسو و یا افرادی خشن و انتقام جو بار میآیند که هر دو دارای آیندهای نامطلوب هستند.
احساس تنهایی نیز همانند کمرویی نوعی ناتوانی اجتماعی است و هر کدام از ما در یک موقعیت یا شرایط خاص ممکن است احساس کنیم که تنها هستیم. افرادی که دچار احساس « تنهایی» می شوند و این احساس با شدت و مداومت افکار و رفتار ایشان را فرا می گیرد، به تدریج از تمایلات اجتماعی و ارتباطات بین فردی شان کاسته می شود تا به حداقل می رسد، و از این نظر بعضی از ویژگی های افراد کمرو را پیدا می کنند.
تک فرزند به تنهايي نگرانی ها و تشويش های والدينش را بر دوش می کشد. از آنجايی که تک فرزند به تنهايی اين مسئوليت را بر عهده می گيرد، واکنشی که نشان می دهد آن است که يا به شدت از خود در برابر ديگران محافظت خواهد کرد يا برعکس، به طور سيستماتيک تمايل خواهد داشت مسئوليت اطرافيانش را بر عهده بگيرد.
نوزادان گريه مي كنند و هيچ راهي براي خلاصي از گريه آنها وجود ندارد. از آنجا كه نوزاد نمي تواند حرف بزند، گريه او ممكن است براي والدينش نگران كننده باشد و از خود بپرسند "از كجا بفهميم مشكلش چيست؟"