به گزارش کودک پرس ، رضوان حکیم‌زاده معاون آموزش ابتدایی وزیر آموزش و پرورش می‌گوید که آموزش و پرورش بر اساس سند تحول بنیادین به دنبال فراهم شدن فضای شادی و نشاط در مدارس است و تلاش دارد تا این کار را در چارچوب مناسب و در قالب نحوه اداره کلاس‌های درس و آموزش عملی کند
«به صورت خاص در سند تحول بنیادین اشاره شده که محیط مدرسه باید یک محیط با نشاط باشد. به خاطر همین است که آموزش و پرورش تاکید می‌کند که در فضای واقعی مدرسه و روش‌های آموزش‌مان فرصت‌هایی را فراهم کنیم که بچه‌ها با شادابی و نشاط یاد بگیرند. اگر این اتفاق بیفتد و مثلا کودکان ما تحت نظر معلم و با یک برنامه مشخص از طریق بازی ریاضی‌شان را یاد بگیرند، هم درس می‌خوانند و هم به اندازه کافی تحرک دارند. برای همین است که روی شکل‌گیری فضاهای جمعی، بدون استرس و فشار که درآن همه از یادگیری لذت می‌برند تاکید داریم که اتفاق برای همین است که شاهد چنین اتفاقاتی نباشیم.
اگر کلاس درس خیلی خشک اداره شود ممکن است شاهد نمادهایی از شادی باشیم که دیگر شادی نیست و ابتذال است، این مرز بین شادی و ابتذال ایجاب می‌کند که مدرسه و مدیر و معلم از طریق برنامه‌هایی که در دست دارد محیط را به گونه‌ای طراحی کند و روش‌ها را طوری به کار بگیرد که بچه‌ها بتوانند شادی و نشاط داشته باشند. اگر این سیاست‌ها کاملا اجرایی شود بچه‌ها فرصت می‌کنند در زمان حضور در مدرسه اتفاقا برنامه‌های بانشاطی داشته باشند.»
به گفته معاون وزیر آموزش و پرورش حالا سوال اینجا است که چرا تفسیر اصلی آموزش و پرورش در میان این هیاهو گم می‌شود: «اینکه ما به سمت عوض کردن فضای مدرسه به سمت سیستم یادگیری از طریق بازی و مهارت بوده‌ایم به خاطر اعتقاد ما به این است که بچه‌ها باید شاد باشند. این اعتقاد به شادی بچه‌ها وجود دارد. ببینید وقتی آموزش و پرورش گفته است شادی و نشاط در مدرسه باشد برایش راهکار داده‌ایم. از چه طریق؟ از طریق حذف آزمون‌ها، ما گفتیم که تست‌زنی در مدرسه‌ها نباشد، گفتیم مشق شب نباشد، گفتیم از طریق بازی درس را یاد بگیرند. اینها همه منطقی است؟ نیست؟ همه اینها عناصری هستند که به شادی بچه‌ها کمک می‌کنند اما برخی‌ها از انتشار این ویدئوها در فضای مجازی می‌خواهند نتیجه بگیرند که پس این بود شادی و نشاطی که می‌گفتید؟ این موضوع با توجه به حساسیت‌هایی که ایجاد می‌کند هدفش لطمه زدن به این ایده‌ها است. عده‌ای منتظرند که اینها را ببینند و به دنبالش جو راه بیندازند.»
فارغ از اینکه می‌توان به حرکت دسته‌جمعی دانش‌آموزان به بهانه یک ترانه ریتمیک انگ مبتذل چسباند یا نه، به نظر می‌رسد اصلی‌ترین موضوع در این میان انتشار گسترده این ویدئوها است که حق امنیت داشتن دانش‌آموزان در فضای مدرسه است.
حکیم‌زاده در پاسخ به اینکه این مساله آیا باید در مرکز توجه باشد یا نه می‌گوید: «نکته‌ای که می‌گویید درست است، این حریم خصوصی این بچه‌ها است و انتشار این کلیپ‌ها مغایر با حقوق کودک است. البته در صحت کلیپ‌ها خیلی تردید هست که آیا واقعا در مدرسه بوده‌اند یا نه. شاید هم بچه‌ها داشته‌اند فعالیتی می‌کرده‌اند و بعدا چنین آهنگی به آن اضافه شده است. چون فناوری‌های جدید امکان این دستکاری‌ها را هم می‌دهد. شاید بچه‌ها با شادی و نشاط دارند سرودی را می‌خوانند اما عجیب نیست که روی همه آنها یک موسیقی کار می‌شود؟ همین قضیه را محل تردید جدی قرار می‌دهد که آیا این ویدئوها واقعیت دارد یا ندارد و هم‌زمانی‌اش با برخی اتفاقات دیگر این فکر را به ذهن متبادر می‌کند که چطور این صحنه‌ها نشان داده می‌شوند و خبری از فعالیت‌های جمعی که همیشه در مدرسه‌ها در جریان است، نیست.»=
هرچند آموزش و پرورش تلاش دارد به این موضوع تاکید کند که ممکن است ویدئوهای منتشر شده در واقع تحریف‌‌شده باشند اما اگر فرض را بر درستی آنها بگذاریم، عجیب نیست اگر به این نتیجه برسیم که هم‌خوانی هماهنگ یک ترانه خاص امکان‌پذیر است. عجیب نیست اگر کودکان و نوجوانان ایرانی هم به مانند هم‌سالان خود در همه جای دنیا علاقه‌مند به پیگیری جریانات روز و چهره‌های عامه‌پسند موسیقی باشند و مدرسه را تنها محلی بدانند برای بروز آنچه بیرون از دیوارهای آن آموخته‌اند.
حکیم‌زاده می‌گوید آموزش و پرورش هرقدر هم تلاش کند باید به یاد داشته باشیم که تمامی اوقات زندگی دانش‌آموزان را نمی‌تواند پر کند: «کل تربیت در دست آموزش و پرورش نیست. از کل 24 ساعت کودک و نوجوان ساعت 8 صبح وارد مدرسه می‌شود و کل زمانی را که در این محیط می‌گذراند 4 یا 5 ساعت است که یعنی یک پنجم وقتش و باقی‌اش در اختیار مدرسه نیست و نمی‌توانیم فکر کنیم مدرسه مسوول کامل تمام اتفاقاتی است که رخ می‌دهد. امروز خانواده‌ها و مدرسه یک رقیب بسیار جدی پیدا کرده‌اند به اسم رسانه که یکی از عوامل بسیار تاثیرگذار بر تربیت و رفتارهای کودکان و نوجوانان است.»
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه