به گزارش کودک پرس ، نقش ورزش در سلامت دانش‌آموزان بر کسی پوشیده نیست، با این حال درس تربیت بدنی در برخی مدارس جدی گرفته نمی‌شود و بیشتر به زنگ بیکاری شبیه است تا یک درس تخصصی و حتی برخی مدیران به دانش‌آموز اجازه می‌دهند که زنگ ورزش به مدرسه نیاید.
در این سال ها مسئولان آموزشی از موضوع ورزش در مدارس غافل بوده اند و این غفلت پیامدهای جسمی و روانی خاصی را دربرداشته است. روانشناسان ورزش در پژوهش هایی دریافته اند که پرداختن کودکان به ورزش و فعالیت های بدنی، علاوه بر تغییر شکل و استحکام عضلات و ایجاد هماهنگی بهتر در چشم و دست، پیامدهای روانی مثبتی را نیز در برخواهد داشت. شرکت کودکان در ورزش های سازمان یافته و فعالیت های جسمانی منظم، عزت نفس را در آنان افزایش داده و موجب بروز انگیزه و اشتیاق آنان می شود.
زنگ ورزش مدارس نیازمند کیفی سازی
علی خرمدوست، یک کارشناس ورزشی گفته تدریس سایر دروس در زنگ ورزش تخلف است و افزایش ساعات تربیت‌بدنی در شورای عالی آموزش و پرورش نیز تصویب شده است، اما به نظر این اقدام برای توسعه ورزش در بین کودکان و نوجوانان کافی نیست.
خرمدوست ساعات تخصیص داده شده آموزشی مدارس به ورزش را بیسار کم دانسته و گفته کیفی‌سازی فعالیت‌های بدنی و پرداخت علمی و تخصصی ورزش‌های مختلف در بین دانش‌آموزان نباید غریب واقع شود.
دبیرکل دومین همایش ملی توسعه ورزش‌های همگانی با اعلام خطر نسبت به فراگیر شدن بازی‌های رایانه‌ای و شبکه‌های مجازی در بین نوجوانان و جوانان، گفته مربیان تربیت‌بدنی که در مدارس فعال هستند، باید با جان دل برای فراگیرسازی و افزایش علاقه‌مندی جامعه هدف به ورزش کوشا باشند تا با ایده‌پردازی و آینده‌نگری مسیر رشد علمی دانش‌آموزان را فراهم کنند.
به عقیده خرمدوست فراگیرسازی ورزش در بین دانش‌آموزان رابطه مستقیمی با افزایش تمرکز ذهنی، کسب رتبه‌ها و نمرات مناسب در تحصیل، دستیابی به اعتماد به نفس و اجتماعی شدن داشته و باید والدین و مربیان این موضوع را مدنظر قرار دهند که ورزش کردن نه تنها در نقطه مقابل رشد تحصیلی قرار نداشته بلکه هموارکننده مسیر علمی و پیشرفت آینده‌سازان جامعه نیز خواهد بود.
اهمیت ورزش همطراز با دروس دیگر
رشید حیدری معاون بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی استان همدان گفته بی‌تحرکی و چاقی از چالش‌های امروز جهان است که استفاده بی‌رویه از فضای مجازی به آن دامن می‌زند اما گرایش به ورزش به خارج شدن از این مخمصه کمک می‌کند و متخصصان حوزه ورزش پیشنهاد می‌دهند که تا سن 7 سالگی، ورزش جدی و حرفه‌ای برای فرد انجام نشود، اما در سن 7 تا 14 سال باید رشته ورزشی مناسبی برای فرد در نظر گرفته شود.
حیدری معتقد است مدیران و معلمان مدارس باید زنگ ورزش را جدی گرفته و به عنوان زنگ بیکاری یا تفریح به آن نگاه نکنند زیرا غفلت از این مهم در زندگی آینده سازان جامعه اثر سوء دارد. پرداختن به فعالیت‌های ورزشی برای همه گروه‌های سنی نیاز است و برای کودکان و نوجوانان که در سن رشد قرار دارند اهمیت بیشتری دارد.
این دانشیار فیزیولوژی و ورزش با بیان اینکه اختصاص گفته دو ساعت برای درس تربیت بدنی در مدارس کافی نیست و پیشنهاد کرده که دو تا سه جلسه با فاصله منظم در هفته باید برای زنگ ورزش انتخاب شود.
به عقیده حیدری ورزش از ارکان سلامت بوده و به‌اندازه ریاضی و علوم مهم است و نباید خانواده‌ها یا معلمان به عنوان درس بی‌اهمیت و زنگ بیکاری به آن نگاه کنند.
راه حل چیست؟
به طور کلی می توان گفت تربیت بدنی در نظام آموزشی ما از مشکلات بسیاری رنج می برد که برطرف کردن آن ها اراده جدی مسوولان عالی رتبه بویژه در حوزه ی آموزشی را می طلبد تا با فرهنگ سازی، سیاستگذاری و برنامه ریزی های کلان، ورزش را در مدرسه ها به معنای واقعی آن زنده کنند.
تدوین راهبرد مناسب برای ورزش با تعیین هدف های مشخص و دست یافتنی در برنامه ی ششم توسعه از دید فایقی راهی برای ارتقای جایگاه ورزش خواهد بود و خواهد توانست نظام تعلیم و تربیت را با کمک ورزش رشد دهد.
این در حالی است که برنامه چهارم توسعه نشان می دهد که فشار و اصرار به گنجاندن تربیت بدنی در برنامه های توسعه به حل مشکل و ارتقای جایگاه آن کمکی نمی کند.
تا زمانی که جامعه نسبت به اهمیت و الزام توجه به تربیت بدنی آگاهی نداشته باشد و مسوولان به آن باور نداشته باشند، تربیت بدنی همچنان مورد فراموشی واقع خواهد شد. گام نخست در این مسیر، فرهنگ سازی و آگاه سازی است.
ارسال دیدگاه