به گزارش کودک پرس در این جامعه جهانی، کشورهایی که قصد داشته باشند بدون توجه به قراردادها و قوانین پیش بروند، یا باید مانند صهیونیست ها نور چشمی استکبار باشند یا مانند کره شمالی به طور کلی قید این جماعت را زده و با کشیدن دیواری به دور خود، به دنبال انشای قوانین و مقررات خودساخته باشند.
حال در این میان هستند کشورهایی که قصد دارند تا در دسته سوم قرار گیرند. یعنی آن جوامعی که هم قصد برقراری ارتباط با جهان را دارند و هم نمی خواهند زور گویی های جهانی جلوی آرمان ها و عقاید آنها را بگیرد.
بدون شک اوضاع برای دسته اول بسیار سخت تر و پیچیده تر از سایر جوامع است. به دلیل آنکه قوانین دست و پا گیر جهانی در بسیاری از مواقع با آرمان ها و اهداف نظام هایی مانند ایران در تضاد است.
وفای به عهد ایران و بدقولی جامعه جهانی
جمهوری اسلامی ایران از ابتدای انقلاب تا کنون سعی داشته تا بتواند با همه کشورهای جهان رابطه معقول و به دور از چالشی را برقرار کند. در همین راستا عهد نامه هایی مانند پیمان‌نامه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای یا کنوانسیون حقوق کودک را امضا کرد و به آن پایدبند ماند.
بحران کودکانه یک کنوانسیون
در مورد مسئله اول صحبت ها و چالش های فراوانی صورت گرفته، ولی مدتی است به دلیل اینکه پروتکلی الحاقی برای کنوانسیون حقوق کودک ارایه شده و سعی می شود مورد قبول واقع شود، بحث ها و انتقادهای فراوانی به میان آمده است.
در همین راستا رسانه های منتقد دولت در گزارشی های مختلفی به آن پرداختند و کیهان در این زمینه نوشت:« الحاق ایران به پروتکل کنوانسیون حقوق کودکان، از منظر تجربی، عقلانی و شرعی، هیچ وجاهتی ندارد و با منافع ملی حال و آینده ما ناسازگار است. این رسانه ادامه می دهد: «الحاق به پروتکل اختیاری کنوانسیون حقوق کودک در مورد به‌کارگیری کودکان در منازعه مسلحانه» را دولت پیشنهاد داده است که براساس این لایحه جمهوری اسلامی امکان استفاده از نیروی زیر 18 سال در منازعات نظامی را نداشته و این مسئله به معنای حذف عملی بسیج دانش‌آموزی از عرصه جامعه است، در حالی که بسیج دانش‌آموزی یک ظرفیت بی‌بدیل برای نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران است.»
تضاد با قانون اساسی
از سوی دیگر غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی، عضو کمیسیون برنامه‌و بودجه مجلس و از نزدیکان علی لاریجانی با موضع گیری علیه این پروتکل و با بیان اینکه پروتکل الحاق ایران به کنوانسیون حقوق‌کودک در مورد بکارگیری کودکان در منازعه مسلحانه مغایر قانون اساسی است، گفت:« این پروتکل موجب خدشه به اختیارات رهبری و بی‌توجهی به بسیج می‌شود.
جعفرزاده ادامه می دهد: برخی از کشورهای غربی چون آمریکا، نیروهای سپاه پاسداران به ویژه بسیج را نه به عنوان نیروی نظامی رسمی و دولتی بلکه به عنوان نیروی شبه نظامی تلقی می‌کنند بنابراین چنین تلقی از سپاه، شائبه سوءاستفاده از مفاد پروتکل برای تحت فشار قرار دادن ایران را فراهم می‌کند و به این واسطه محدودیت‌های بیشتری بر کشور و نیروهای مسلح تحمیل می‌کنند.»
نگاه ها به بهارستان
این نگرانی های سیاسیون و نیز رسانه های منتقد دولت برای لایحه دولت دلایل خود را دارد و باید در ادامه دید که نمایندگان که باید این لایحه را در مجلس بررسی کنند چه تصمیمی در رابطه با آن خواهند گرفت. از سوی دیگر دولت نیز که به طور حتم در راستای تعامل سازنده با جهان و سیاست های اعتدالگرایانه خود اینگونه اقدامات را در پیش می گیرد باید به گونه ای با این موضوع کنار بیاید که نه تعهدات بین المللی خدشه دار شود و نه منافع ملی کشور به خطر بیفتد.
سرنخ مشکل کجاست؟
البته ناگفته نماند مشکلی که در این بین وجود دارد، نبود گزارشات شفاف و روشن اجتماعی است که توسط نهادهای مردم محور ارایه شود. نهادهایی که به دور از مصلحت اندیشی سیاسی برای بیان مشکلات کودکان در یک جامعه به میدان بیایند و خواهان حل معضلاتی شوند که قشر کودک و نوجوان را تهدید می کند. به طور حتم زمانی که این قشر در بازه زمانی حال دچار مشکل شود در آینده یک کشور و جامعه را به معضل خواهند کشید.
منبع: نامه
ارسال دیدگاه