نقش والدین در آموزش نماز

به گزارش کودک پرس ، تربیت فرزند مانند پرورش نهالی است که تا استحکام نیافته به نظارت و مراقبت نیاز دارد. نظارت در طول جریان تربیت لازم و ضروری است. هر چه نظارت کامل تر باشد، بهره تربیتی بیشتر خواهد بود. به کارگیری این اصل در تثبیت رفتار نماز و درونی شدن معارف آن در فرزند از سوی والدین اجتناب ناپذیر است. ممکن است فرزند ما در نحوه انجام دادن برخی از اجزای نماز دچار اشتباه شود، و یا در یادگیری و درک قسمتی از معارف نماز دچار خطا شود. با رعایت این اصل خطاهای احتمالی او شناسایی و اصلاح، و شرایط لازم برای استمرار پیدا کردن رفتار نماز فراهم می شود. در این ارتباط ائمه اطهار: در مواردی که مشاهده می نمودند شخصی در ادای فریضه نماز دچار اشتباه شده، به او تذکر می دادند و شکل صحیح آن را بیان می کردند. به عنوان مثال در سیره ای امام کاظم(ع) به کسی که در رکوع کمرش را صاف نگه نمی داشت تذکر داده و او را از آن کار نهی نموده اند. علی بن عقبه می گوید: امام کاظم(ع) مرا در مدینه دید در حالی که نماز می گذاردم و در رکوع سرم را بالا گرفته و کمرم را صاف نگرفته بودم. کسی را نزد من فرستاد که این کار را مکن.

والدین توجه داشته باشند که در توجه و مراقبت آن چه از طرف آن ها انجام می شود و یا تذکر داده می شود به منظور پیش گیری و حفظ و یا اصلاح خطاها و اشتباهات فرزند در نماز است. نه به قصد اجبار نمودن و گرفتن آزادی های لازم و یا استقلال از آن ها است. در این صورت او، اعتماد به نفس خود را به راحتی از دست می دهد و خود را فردی تصور می کند که همواره نیاز به نظارت و مراقبت دارد و همه به دنبال این هستند که او اشتباه و خطایی را مرتکب نشود. و به تدریج این باور در وی شکل می گیرد که اگر مرتکب خطایی در مسائل نماز شود، دیگران به او تذکر می دهند و نتیجه آن که در رابطه با انجام نماز نه تنها تدبر و فکر نمی کند بلکه احساس وظیفه ای هم در او شکل نمی گیرد. و همین طور توجه شود که فرزند نوجوان یا جوان ما از نظر عاطفی نیز، زود رنج، حساس و شکننده است به گونه ای که تحمل کمترین مخالفت، سرزنش و مراقبت مستقیم دائمی و پیوسته را ندارد. از این جهت باید بسیار مواظب بود که علاوه بر به کارگیری شیوه های مراقبت غیر مستقیم در کنترل و نظارت بر او ـ در قالب گفتار و رفتار خود ـ جانب احتیاط و اعتدال رعایت شود.

حساسیت و زود رنجی نوجوان و جوان به ویژه در سال های آغازین نوجوانی که او استقلال و جدایی را تجربه می کند بیشتر خود را نشان می دهد. در حدیثی از امام علی(ع) آمده است: «هرگاه نوجوانی را توبیخ کردی، راهی برای او در توجیه گناهش باز گذار تا موجب لجاجت و دشمنی او نشود».

والدین ضمن نظارت بر رفتار عبادی فرزند خود، در کنار تذکر خطاها بایستی او را مورد تشویق و محبت خود نیز قرار دهند و برای کسب شناخت بیشتر معارف نماز و ایجاد رفتار مطلوب نسبت به آن او را یاری رسانند. نکته دیگر این که اگر آن ها به دنبال سلامت دینی و مذهبی فرزند خود هستند باید در انتخاب دوست و دوستی ها فرزند خود به طور غیر مستقیم ابزارهای نظارت و کنترل را به کار گیرند که هر گونه بی توجهی و یا کم توجهی نسبت به این مهم سلامت مذهبی و شخصیت فرزندشان را با مشکلات اساسی مواجه خواهد ساخت. نزدیک ترین دوستان فرزندشان خصوصاً در سنین نوجوانی در صورتی که نگرش مثبت به نماز داشته باشند در گرایش او به فریضه نماز نقش مهم و به سزایی را خواهند داشت. همچنین در صورتی که بی تفاوت و لاقید به این رفتار عبادی باشند زمینه کاهش رغبت و تمایل به آن ایجاد می شود. و ناخودآگاه او را بی ایمان و تارک الصلوه می سازند.