نحوه ارتباط با نوجوانمان وقتی که به دانشگاه می‌رود

به گزارش کودک پرس ، هم شما و هم فرزند دانشجوی شما از خلق یک برنامه ارتباطی بهره می‌برید. پیش از آنکه فرزند شما به دانشگاه برود با او در مورد این موضوع صحبت کنید که می‌خواهید پس از رفتن او به دانشگاه چگونه و به چه میزان با او در ارتباط باشید.

 

 

تعدد ارتباط را مشخص کنید

 

هرچند وقت یک‌بار (روزانه، هفتگی یا ماهانه) انتظار دارید که از فرزند خود چیزی بشنوید؟ فرزند شما دوست دارد که هرچند وقت یک‌بار با او ارتباط برقرار کنید؟ به‌احتمال‌زیاد در چند هفته اول دانشگاه فرزندان دوست دارند که بیشتر با والدین خود صحبت کنند.

در هفته‌های اول دانشگاه احتمال احساس تنهایی فرزند زیاد است و برای تطبیق دادن خود با این شرایط به زمان بیشتری نیاز دارد، درنتیجه والدین می‌توانند در روزهای اول تماس بیشتری با فرزند خود برقرار کنند. به‌عبارت‌دیگر، ازآنجایی‌که در هفته‌های اول دانشجو با محیط جدید احساس بیگانگی می‌کند نیاز بیشتری به ارتباط با خانواده خود دارد تا بر حس تنهایی خود غلبه کند. برنامه‌ای را خلق کنید که متناسب با نیازهای هر فرد باشد.

شاید شما تماس تلفنی را ترجیح دهید، اما به یاد داشته باشید که دانشجوهای امروزی بخشی از یک نسل هستند که به‌صورت دیجیتالی ارتباط برقرار می‌کنند. ظاهراً ایمیل و پیام‌های متنی گاهی از اوقات باعث مزاحمت کمتری برای دانشجو می‌شوند. استفاده از ایمیل و پیام‌های متنی این الزام را از روی دوش دانشجو برمی‌دارد که اگر زمانی صحبت آزادانه برای او سخت است از تلفن برای برقراری تماس استفاده نکند و وقتی‌که به آرامش رسید خودش با شما تماس بگیرد. از سویی دیگر، شنیدن صدای فرزند سرنخ‌هایی در مورد رفاه و سلامتی فرزندتان به شما می‌دهد، درحالی‌که از طریق ایمیل یا پیام متنی نمی‌توان متوجه چنین چیزهایی شد.

 

قاعده‌ها و محدودیت‌هایی را تعیین کنید

وقتی‌که نحوه ارتباط با فرزند خود را مشخص کردید، وقت آن می‌رسد که بعضی از قاعده‌ها و محدودیت‌ها را تعین کنید:

• انتظار دارید که فرزند شما از عهده چه تصمیم‌ها، چالش‌ها یا مشکلاتی (حداقل در هفته‌های آغازی) به‌تنهایی برآید؟
• در مورد چه تصمیم‌هایی فرزندتان باید از شما طلب کمک کند؟
• در چه شرایط و زمانی فرزندتان باید از شما درخواست کمک کند؟
• تحت چه شرایطی فرزند شما از دوست یا همکلاسی خود بخواهد که با شما یا مرکز مشاوره تماس بگیرد.
چگونه تغییرات را تشخیص دهید

اگر در شخصیت فرزند خود تغییرات چشمگیری دیدید، این تغییرات را به‌عنوان دردهای رشد فرزند خود نادیده نگیرید. احساس غم، تنهایی، هیجان بیش‌ازحد یا اضطراب بخشی از یک مرحله انتقال طبیعی هستند. اما این موارد می‌توانند بیانگر این نیز باشند که برای فرزند شما مشکلی در جریان است. والدین باید بدانند که چگونه و چه زمانی باید برای تغییرات به وجود آمده در فرزند خود مداخله کنند و باید از نشانه‌های اندوه عاطفی آگاهی داشته باشند.

 

تماس‌های خود را پربار سازید

تماس‌هایی که فرزندان برای کمک از والدین خود برقرار می‌کنند یک‌چیز گریزناپذیر است. برای مثال، می‌توان به داستان پدری اشاره کرد که دخترش از 3000 مایل آن‌طرف تر وقتی‌که اتومبیلش روشن نمی‌شود با پدر خود تماس می‌گیرد. وقتی‌که فرزند شما برای کمک با شما تماس می‌گیرد، فرایند حل مسئله را تمرین کنید. به فرزند خود اجازه دهید که مشکل را توضیح دهد و صحبت او را قطع نکنید. وقتی‌که فرزند شما مشکلش را توضیح داد به او رهنمودهایی همچون: «چطور می تونم به تو کمک کنم؟»، «فکر می‌کنی که چه‌کاری باید انجام بدی؟» و «چه گزینه‌هایی رو در نظر داری؟» را به او بگویید.

به فرزند خود کمک کنید تا برای مشکل خود چاره‌هایی را بیابد، اما درنهایت خود او باید برای مشکل خود چاره درست را انتخاب کند. اگر همچنان فکر می‌کنید که فرزند شما قادر به انتخاب نیست به او بگویید: «فکر می‌کنی که توصیه من چه چیزی خواهد بود؟» از کلمات حمایتی همچون «فکر می‌کنم که می تونی از عهده‌اش بر بیای» استفاده کنید. درعین‌حال به فرزند خود بگویید «مهم نیست که چه چاره‌ای رو برمی‌گزینی، مهم آینه که ما همواره پشتت هستیم.»

 

هردوی شما در حال یادگیری هستید

فرزند شما در حال تجربه انتخاب‌های مستقل است، اما همچنان باید بداند که برای بحث راجع به رویدادهای معمولی و مسائل سخت برای او در دسترس هستید. دانشجوها همواره نمی‌دانند که قادر به مدیریت چه میزانی از استقلال هستند و نمی‌دانند که در حقیقت به چه میزانی از حمایت نیاز دارند. صبور باشید. این را درک کنید که هر شخصی برای یافتن موقعیت خود در این رابطه جدید نیاز به زمان دارد. اما باگذشت زمان یک پیمان ارتباطی جدید طراحی خواهید کرد که متناسب با خانواده شما است.

 

انعطاف‌پذیر باشید

در طول سال اول دانشگاه فرزند خود، تمهیدات را دوباره موردبازنگری قرار دهید. به این فکر کنید که آیا این تمهیدات همچنان برای شما و فرزندتان کارایی دارند یا خیر. اگر این تمهیدات دیگر هیچ کارایی‌ای ندارند، نگرانی‌های خود را با خانواده مورد بحث قرار دهید و برنامه ارتباطی جدیدی را تنظیم کنید.

در طول سال‌های دانشگاه فرزندتان نیازهای ارتباطی شما و او به‌احتمال‌زیاد تغیر خواهند کرد. بنابراین، سعی کنید که انعطاف‌پذیر باشید و همواره این را در نظر داشته باشید که چه چیزی برای شما و فرزندتان مناسب است.