لطفاً مادر بدی باشید! چطور با زیادی خوب ‌نبودن، والد بهتری شویم؟

انسان‌ها شکننده هستند، چه از نظر جسمانی و چه ذهنی. حقیقت این است که بسیاری از ما، عادت داریم خودمان را گول بزنیم یا حداقل، تلاش کنیم که خودمان را گول بزنیم. والدین معمولاً فرزندان خود را بی‌عیب و نقص می‌بینند. آن‌ها تلاش می‌کنند نوعی اعتماد به نفس به فرزندان‌شان بدهند که خودشان از آن محروم بوده‌اند. اما در نهایت، فرزندان پا به دنیای واقعی می‌گذارند. دنیایی که در آن، ناکامی‌ها بیش از توانایی‌های آدم‌ها دیده می‌شود. وقتی در بزرگسالی با این تناقض رو در رو می‌شویم، ممکن است این‌طور استنباط کنیم که نظر والدین‌مان در مورد ما، جانب‌دارانه بوده است. البته این تا حدی طبیعی است. چنین می‌شود که در دنیای اطراف‌مان، برای یافتن همان جنس تأیید غلوشده والدین، به جستجو مشغول می‌شویم. و این جستجو، نوعی اعتیاد می‌شود.

 

درست همان‌گونه که والد تلاش می‌کند تا آثار کمبودهای دوران کودکی خود را از بین ببرد، فرزند هم سعی می‌کند کاستی‌های دوران کنونی را از بین ببرد. ممکن است در نهایت، فرزند در تجسم والدینش از او، غرق شود و باور کند که موجودی بی‌عیب و نقص است که نیاز به هیچ اصلاح و بهبودی ندارد. او که می‌ترسد جایگاه والای توهمی خود را از دست بدهد، ممکن است رفتاری مانند والدینش را در پیش بگیرد و نقایص خود را انکار کند. فرزند تصور می‌کند که هر کس از او انتقاد کند، در واقع به موهبت‌ها و استعدادهای ذاتی‌اش حسادت می‌ورزد.