به گزارش کودک پرس ، فیلم «میان صخره‌ها» به کارگردانی مختار عبدالهی و تهیه‌کنندگی محمد احمدی هم‌اکنون در سینماهای سراسر کشور بر روی پرده نقره‌ای جا گرفته است. این اثر قصه دو کودک را روایت می‌کند که در شرایطی بغرنج قرار گرفته‌اند. مختار عبدالهی با تبیین جایگاه این فیلم در ژانر کودک نوجوان به اهمیت تعامل فیلم‌های روی پرده با ذائقه مخاطب پرداخت.
***در یکی از پایگاه‌های خبری شده بود که فیلم «میان صخره‌ها» بسیار شبیه به فیلم «۱۲۷ ساعت» دنی بویل است که جیمز فرانکو در آن بازی می‌کند. خواستم بدانم نظر شما پیرامون این ادعا چیست؟
عملا شاید فقط از این حیث شبیه باشند که در آنجا یک نفر گیر می‌کند و در اینجا دو بچه گرفتار می‌شوند. جنس گرفتاری‌ها، داستان، دغدغه و مضمون همگی کاملا متفاوت است و قابل مقایسه نیست.
***یعنی از لحاظ درون‌مایه فقط بهم شبیه هستند، یک سختی هست که به آن گرفتار شدند و حالا باید ببینیم مضامین فیلم به چه شکل است.
حتی به لحاظ درون‌مایه هم نمی‌توانم بگویم که شبیه هستند. به اعتقاد من فقط از جهت فیزیکال و شکل و شمایل تشابه دارند. حتی جنس گرفتار شدن و مشکلاتی که درگیر آن می‌شوند هم متفاوت است.
***بازیگران اصلی این فیلم کودکان هستند. می‌خواستم بدانم که ما در مواجهه با این فیلم، چه نسبتی با آن می‌توانیم برقرار کنیم؟ یعنی آن فضایی که خیلی صادقانه است و می‌تواند از جهان کودکان، ما را به لایه‌های عمیق‌تری ببرد اتفاق می‌افتد یا اینکه صرفاً یک فیلم سرگرم‌کننده برای ژانر کودک است؟
-به هیچ عنوان یک فیلم صرفا سرگرم‌کننده نیست. ما عملا سه تا کاراکتر داریم. کار به شدت زیرلایه دارد. مطمئن هستم با یک بار دیدن به خیلی از زیرلایه‌ها پی برده نمی‌شود. کار در سطحی‌ترین حالت با یک کودک خیلی معمولی روبرو می‌شود و ارتباط برقرار می‌کند. یک کودکی که از هر جهت ساده‌انگار باشد. اما به همان نسبت کودک باهوش و در نسبت بالاتر بزرگسال را هم می‌تواند درگیر کند. به هیچ عنوان جنبه‌ی سرگرمی صرف ندارد، ضمن اینکه کاملا سرگرم‌کننده است. ما با دو بچه روبرو هستیم. تمام فیلم در یک لوکیشن هستیم و دو کودک. در این کلیت شاید برای بچه‌ها به‌نظر کمی کسل‌کننده به نظر برسد اما در بازخوردهایی که من تا به امروز دیدم حتی یک مورد هم بازخورد منفی دریافت نکردم. کار کاملا جنبه‌های تفریحی خودش را دارد ضمن اینکه حرف‌هایی که باید بزند را خیلی خوب بیان می‌کند و افرادی که باید حرف‌ها را بفهمند، متوجه می‌شوند، چه طیف بزرگسال و چه طیف کودک و نوجوان.
***شما وارد مسیری شدید که خیلی از بزرگان سینمای ایران از دل آن بیرون می‌آیند، فضای سینمای کانون پرورش فکری هم در همین راستا بوده است. در حال حاضر داریم به موقعیتی می‌رسیم که جای این فیلم‌ها خالی است، آیا قرار است این مسیر را ادامه دهید؟
ما در مسیری می‌رویم که اغلب بزرگان سینمای ما از آنجا کار را شروع کردند. اما متاسفانه اصلا بستری وجود ندارد که این مسیر ادامه پیدا کند. وقتی به رزومه‌ی آقای کیارستمی و یا افراد مشهور دیگر نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که چندین کار کوتاه انجام داده و بعد این راه را در حوزه‌ی بزرگسال و سینمایی دنبال کرده‌اند. یعنی می‌بینیم که یک بار نبوده و تمام نشده و اتفاقا حمایت می‌شدند. سازمان‌دهی وجود داشته و برنامه‌ریزی خوبی در این حوزه انجام می‌شده، و می‌بینیم که هیچ چیز اتفاقی نبوده و به یکباره اتفاق نیفتاده است و همه‌ی اتفاقات برنامه‌ریزی چندین ساله داشته‌اند.
٭٭٭ پس به شرایط امروز دل‌خوش و امیدوار نیستید…
الان به هیچ عنوان این بستر این‌گونه نیست. مسئولین سوار موجی شد‌ه‌اند که در آن، سینمای سخیف در کشور دارد بیداد می‌کند! و مسئولین هم روی این موج حرکت می‌کنند و عملا هیچ اراده‌ای برای بازدارندگی این وضعیت وجود ندارد.
٭٭٭ فیلم در جشنواره کودک موفق ظاهر شد اما ظاهرا این موفقیت‌‌های جشنواره‌ای، در اکران عمومی آن طور که باید کار نمی‌کند!؟
فیلم من در جشنواره کودک جایزه بهترین بازیگری و جایزه ویژه هیئت داروان می‌گیرد و در همه‌ی حوزه‌ها کاندید می‌شود و یک جایزه نقدی محدودی هم می‌دهند اما این حمایت به درد نمی‌خورد وقتی در اکران می‌بینم به فیلم دیگری که در جشنواره نبوده و تحسین نشده، تعداد زیادی سالن می‌دهند اما به فیلم من مثلا ده سالن! شاید بگویند سینمادار زیر بار نمی‌رود و می‌گوید فروش نمی‌رود. اما اگر قرار است از حوزه‌ی کودک حمایت کنید و به یک فیلم جایزه می‌دهید یعنی می‌گویید این فیلم، فیلم معیار ماست پس در اکران باید حمایت شود. مثلا به سینمادار سوبسید داده شود تا تعداد سالن بیشتری به من بدهند اما…
٭٭٭ با این اهمال، ذائقه مخاطب هم به جهت دیگری می‌رود…
مطمئن باشند که ذائقه تغییر می‌کند. فیلم با فشار زیاد و سختی‌های زیادی ساخته می‌شود و حداقل کاری که یک مسئول می‌تواند بکند این است که حمایت کند و من به جرئت می‌توانم بگویم ما به راحتی می‌توانیم ذائقه‌ای که الان جریان دارد را تغییر دهیم. فیلمی که ۲۰۰ سالن به آن می‌دهید، مطمئنا بیشتر از فیلم با ده سالن می‌فروشد.
٭٭٭ به خاطر دارم که متقاضی حضور در جشنواره فجر هم بودید…
بله. آقای افخمی عضو هیات انتخاب وقت جشنواره گفت فیلم شما در جشنواره کودک دیده شده و با وجود اینکه نمره قبولی گرفته است اما بهتر است جایزه به فیلم دیگری داده شود که البته آن جشنواره یکی از بدترین دوره‌های جشنواره بوده است. فیلم‌هایی وجود دارند که در جشنواره فجر دیده می‌شوند و جایزه می‌گیرند و سپس به جشنواره کودک هم می‌آیند اما خلاف این روند وجود ندارد و یک فیلم نمی‌تواند از جشنواره فیلم کودک به فجر بیاید و این اجحاف در حق جشنواره کودک است و با این شرایط هیچ افق روشنی برای این ژانر وجود ندارد. با این شرایط دیگر رغبتی برای فعالیت در سینمای کودک وجود نخواهد داشت و سرمایه گذاران هم رغبتی برای تولید اثر در این گونه نخواهند داشت.
٭٭٭ به آینده سینمای کودک و نوجوان چقدر امیدوارید؟
با آن که ژانر کودک به صورت بالقوه ماندگار است و پیش از این حمایت‌های دولتی وجود داشت اما ما از آن جایگاه به نقطه فعلی رسیده‌ایم. در این شرایط کودک امروز نمی‌تواند از میان فیلم‌های ایرانی نوستالژی داشته باشد در صورتی که من زمانی که به کودکی خودم فکر می‌کنم به یاد فیلم شهر موش‌ها می‌افتم.این ژانر در حال فراموشی است و اقداماتی مانند صندوق پروانه در عمل به نتیجه نمی‌رسند…
ارسال دیدگاه