به گزارش کودک پرس ، کوروش محمدی، در رابطه با علت دروغگویی، بعنوان یک رفتار نکوهش شده اخلاقی و دینی، می‌گوید: بشر برای کسب امتیازات بیشتر، فرار از مجازات و از دست ندادن امتیازات، به دروغ رو می‌آورد.
این آسیب‌شناس اجتماعی، ریشه اصلی دروغ گویی را، نگرش تربیتی خانواده و تعالیم کودکی می‌داند. آنجا که خانواده، دانسته یا ندانسته، الگوهای بد رفتاری برای فرزندان خود می‌شوند و یا با سخت‌گیری، فرصت خطا و اشتباه از فرزندان را گرفته و کودک را مجبور به دروغگویی می‌کنند.
وی معتقد است سختگیری‌های خانواده، کودک را به دروغگویی تشویق کرده و ادامه می‌دهد: تکرار این مساله موجب می‌شود کودک دروغگویی را به عنوان یک رویکرد پذیرفته و به جای تلاش، تنها به نتیجه بیندیشند و در بزرگسالی با ورود به جامعه از همین شیوه دروغگویی استفاده کند.
محمدی در ادامه درمورد تقویت دروغ در اجتماع می‌گوید: دروغ زمانی گسترش پیدا می‌کند، که عامل تقویت کننده برای فرد محسوب شود. هنگامی که فرد بابت دروغگویی تشویق شود و امتیازی از مافوق خود به دست آورد. این فرایند ادامه پیدا می‌کند تا دروغ تبدیل به یک باور عام می‌شود.
این آسیب شناس عضو شورای شهر همچنین معتقد است: گاهی در سلسه دروغگویی اجتماعی، تشویقی متوجه شخص دروغگو نمی‌شود، اما دروغ یک مدیر، در بدنه جامعه، تبعات و مجازاتی هم برای وی به همراه ندارد. لذا هنگامی که پاسخی برای دروغ عنوان شده مطالبه نمی‌شود، دروغ در جامعه جاری می‌ماند و این رفتارهای غیر صادقانه ادامه‌دار می‌شوند.
وی عدم وجود قوانین جدی در برخورد با مسئله دروغگوئی در جامعه ایران را ضعفی عنوان می‌کند که منجر به ادامه دار شدن این دروغگوئی‌ها می‌شود و صداقت را از جامعه دور می‌کند.
این آسیب شناس افزود: این وظیفه خانواده‌ها است که صداقت را در فرزندان‌شان نهادینه کنند. اما اگر بعد از رشد این فرد، در جامعه، فرد دروغگو وارد “جامعه صادق” شود، جامعه به حضور این شخص واکنش نشان می‌دهد و فرد را از بدنه مدیریتی جامعه خارج خواهد کرد. اما هنگامی که در خود جامعه صداقت حاکم نباشد، طبیعتا شاهد همراهی جامعه با مدیران و هضم دروغ‌ها خواهیم بود.
منبع: ایسنا
ارسال دیدگاه