به گزارش کودک پرس ، بسیاری از والدین از این که با کودک خود توانایی برقراری ارتباطی مفید را ندارند، نگرانند؛ و حتی در این راستا تلاش فراوانی می کنند؛ اما همچنان ارتباط آن‌ها با کودک مفید و سازنده نخواهد شد. از طرف دیگر همه ما می‌دانیم که بخش عمده‌ای از زندگی کودک را، بازی تشکیل می‌دهد. به همین دلیل والدین باید بیاموزند چگونه از طریق بازی با کودک خود ارتباط موثر برقرار کنند.
قوانین بازی:
مقصود از بازی تمام بازی‌های کودک نیست؛ بلکه بازی است که جهت برقراری ارتباط موثر با کودک انجام می‌شود و این قوانین تنها برای این بازی مشخص می‌شود. برای این بازی یکی از والدین که وقت آزاد بیشتری را دارد انتخاب می‌شود تا هر روز آن را با کودک انجام دهد؛ و والد دیگر نیز باید حداقل هفته‌ای سه روز این بازی را با کودک انجام دهد. درست این است که مدت بازی به انتخاب کودک و تا زمانی که کودک خسته شود، باشد.
اما به طور معمول چنین امکانی وجود ندارد. از همین رو والد باید حداقل روزی سی دقیقه این بازی را با کودک انجام دهد. مکان بازی باید در جایی باشد که کمترین محدودیت را بر کودک اعمال کند به این معنی که والد از ترس شکستن اشیاء و یا ایجاد مزاحمت صوتی برای دیگران و موارد مشابه، کودک را از انجام کارهای دلخواهش منع نکند؛ و تنها مانع، به خطر افتادن سلامت کودک باشد نه هیچ چیز دیگر. همچنین این بازی باید در زمانی از شبانه‌روز باشد که والد کمترین توجه را به پیرامون داشته باشد. به عنوان مثال زمانی که میزان تماس‌های تلفنی حداقل ممکن باشد و یا نیاز نباشد که مکرر به غذا سر بزند.
انتخاب بازی:
این بازی را با هدف ایجاد ارتباط سازنده با کودک باید به صورت مکرر و با برنامه زمانی مشخص و در مکان و زمان مناسب، آنگونه که شرح داده شد، با کودک انجام دهیم؛ اما چه بازی؟ در این بازی انتخاب نوع بازی را به کودک بسپارید و در این انتخاب مداخله‌ای نکنید. یادتان باشد که هدف شما ایجاد ارتباط سازنده با کودک است. مهم نیست که نوع بازی چه باشد؛ مهم گام به گام جلو بردن بازی به انتخاب کودک است. حتی ممکن است که کودک بازی عجیب و یا حتی با مضمون غیر متعارفی را انتخاب کند. مثلا از والد بخواهد که نقش دزد و یا قاتل را بر عهده بگیرد. هیچ ایرادی ندارد. بگذارید این بازی به انتخاب کودک به پیش رود. حتی پرسش‌هایی را مطرح کنید که سبب شود بازی را کودک هدایت کند.
مثلاً «حالا که دزد شدیم چیکار کنیم؟». کودک ممکن است در رسانه‌ها، محیط خارج از خانه و یا هرجایی با مفاهیمی روبرو گردد که توانایی هضم آن‌ها را ندارد و حتی این مفاهیم در او ایجاد استرس کند، به همین دلیل کودک تلاش می‌کند از طریق بازی با آن‌ها روبرو شود و استرس خود را تخلیه کند. در صورت محدود کردن کودک، شما اجازه این تخلیه و مواجه را به او نخواهید داد. از این که به این بازی نکات اخلاقی را تزریق کنید بپرهیزید. نیازی نیست که در انتها پلیس حتما برنده باشد. حتی این قضیه را نیز به انتخاب کودک بگذارید. در بازی ممکن است رفتاری از کودک بروز پیدا کند که باب میل شما نباشد از هیچگونه آموزشی در مقابل این رفتار در حین بازی استفاده نکنید. این بازی قرار نیست حاوی آموزش، نکات اخلاقی و سرزنش و تحقیر باشد. به کودک اجازه دهید در این زمان معین از طریق بازی، آزادانه خودش باشد.
اسباب بازی و نام بازی:
ممکن است نوع بازی نیاز به اسباب بازی داشته باشد. اسباب بازی را والدی که قرار است با کودک بازی کند می‌آورد و خود او آن‌ها را جمع می‌کند. کودک از اعمال والدین بیشتر از کلام آن‌ها آموزش می‌بیند؛ و شما با این عمل مسئولیت‌پذیری را به کودک آموزش می‌دهید. همچنین کودک احساس می‌کند که دوست داشتنی و باارزش است. سعی کنید که اسباب بازی را بیشتر از آنچه که کودک تمایل دارد، بیاورید. البته مجدد یادآوری می‌کنیم که این قوانین مختص این بازی است و نه لزوماً تمام بازی‌های کودک.
برای این بازی یک نام ثابت انتخاب کنید. این اسم گذاری باید به گونه‌ای باشد که نام بازی حتی‌المقدور هویتی شخصی داشته باشد به طوری که این بازی برای کودک قابل تفکیک از سایر بازی‌ها باشد و بازی را به یادماندنی‌تر کند. به عنوان مثال: «بازی صبحامون» یا «بازی دونفرمون» و یا «بازی علی و مامان» و از این قبیل نام گذاری‌ها. این نام گذاری کمک می‌کند که کودک بتواند تشخیص دهد که قوانین این بازی فقط مختص همین بازی است.
زمان بازی:
در همان ابتدای متن گفتیم که تا جایی که امکان دارد بازی را تا جایی که کودک خسته می‌شود ادامه دهید؛ اما این کار معمولا مقدور نیست زیرا که کودک نسبت به بازی بسیار دیر خسته می‌شود و والد نیز درگیری‌های خاص خود را دارد. به همین دلیل پیشنهاد کردیم که روزانه حداقل نیم ساعت برای این بازی مشخص کنید. در شروع بازی از یک ساعت عقربه‌دار استفاده کنید و از همان ابتدا به کودک نشان دهید که اگر عقربه به فلان جا رسید، بازی تمام است. اوایل کودک در انتها بی‌قراری می‌کند. در مواجه با این بی‌قراری به او پیشنهاد بازی دیگری را دهید.
بازی که به صورت تک نفره قابل انجام باشد و ۱۰ الی ۱۵ دقیقه او را در بازی جدید همراهی کنید و سپس آرام آرام او را ترک کنید و یا حتی با طرح پیشنهاد مسائل دوست داشتنی او را قانع کنید. مثلاً: «من برم یه شام خوشمزه برای دوتامون درست کنم». با این کار کم کم کودک یاد می‌گیرد که زمان بازی همانقدر است و دیگر در انتها بی‌قراری نخواهد کرد. همچنین در زمان بازی کاملا با انگیزه بوده و دائم منتظر اتمام وقت نباشید. کودک کاملا این مسئله را حس می‌کند. در حین بازی با اشتیاق و با حس کودکانه بازی کنید.به طوری که خود شما هم از انجام بازی لذت ببرید. در این زمان خودتان هم کمی کودک باشید.
مسلم بدانید با انجام چنین بازی و رعایت قوانین آن گام موثری در ایجاد ارتباط با کودک خود برخواهید داشت؛ اما به طور قطع کودک با بازی‌های فراوان دیگری نیز مواجه و درگیر است. آگاهی و دانش در مورد سایر بازی‌های کودک نیز به رشد و تربیت موفق کودک کمک خواهد کرد.
ارسال دیدگاه