دوستی در هر سن و سالی زیبایی خاص خود را دارد به خصوص اگر ابراز علاقه و شوق دیدار به زیبایی صحنهای باشد که این ۲ کودک خردسال خلق کردند.
انسان در طول عمر خود سه مرتبه از خانواده جدا میشود؛ مرتبه اول زمان به دنیا آمدن و بریدن بندناف، مرتبه دوم زمان از شیر گرفتن نوزاد و مرتبه سوم دوران بلوغ که نوجوان از خانه جدا می شود و به اجتماعات و گروههای دوستی پناه میبرد؛ داشتن دوست خوب یا بد میتواند مسیر آینده شخصیت و زندگی نوجوان را تا حدی تعیین کند.
«هیچ کس مرا دوست ندارد» یا « کسی در مدرسه با من دوست نمیشود»، جملاتی کوتاه هستند که بیان آن از سوی دانشآموزان بر دل نگرانیهای والدین میافزاید و ضرورت آموزش مهارت دوستیابی را برای پر کردن خلاءها و افزایش توانمندیهای فردی و اجتماعی دانشآموزان پررنگ میکند.
مقصود از بازی تمام بازیهای کودک نیست؛ بلکه بازی است که جهت برقراری ارتباط موثر با کودک انجام میشود و این قوانین تنها برای این بازی مشخص میشود. برای این بازی یکی از والدین که وقت آزاد بیشتری را دارد انتخاب میشود تا هر روز آن را با کودک انجام دهد.
در همه فرهنگها خانواده، عامل اصلی اجتماعی شدن فرزندان در دوران طفولیت است البته در مراحل بعدی زندگی فرد عوامل دیگری مانند مدرسه، رسانهها و گروه همسالان در این امر دخیل هستند، با این وجود نمیتوان سهم خانواده را در این امر نادیده گرفت.
معاون اتحادیه انجمنهای اسلامی دانشآموزی استان یزد از خانوادهها خواست تا بجای نگرانی برای دوستیابی فرزندان خود، به آنها در یافتن دوست خوب یاری رسانند.
یکی از شکایتهای رایج والدین در مورد فرزندانشان، پرخاشگری و رفتارهای خشن است که متاسفانه برای والدین دغدغه شده اما معمولا تا زمانی که این پرخاشگری به حد خطرناک نرسد سعی در درمان آن نمیشود.
دستیابی به تصاویر و فیلم های غیراخلاقی یا همان هرزه نگاری در سنین پایین، یعنی کودکی و نوجوانی، امروزه، آن هم با توجه به فناوری های جدید مانند اینترنت، از مباحث بسیار جدی و نگران کننده است که خانواده ها وسایر اقشار فرهنگی و فرهیخته جوامع، به خصوص متخصصان علوم رفتاری و روانشناسان را به چالش کشیده و نگران ساخته است.
چرا فرزند آرام شما، در مهمانی به بچهای بیادب تبدیل می شود که از در و دیوار بالا می رود؟
فرض کنید فرزندتان گریه کنان نزد شما می آید و می گوید: «من هیچ دوستی ندارم. هیچ کس مرا دوست ندارد!»