همه چیز از آنجا آغاز شد که دیگر ساختن فیلمهای کودک و نوجوان برای فیلمسازان پُز نداشت و این آثار اجتماعی بودند که به سینماگران تشخص میدادند.
اواخر دهه ۶۰ تا اواسط دهه ۷۰، خورشید سینمای کودک در ایران پرحرارت و درخشان میتابید. سیاستگذاریهای جدید و توجه ویژه مدیران سینمایی آن روزها به تولید و اکران فیلم کودک باعث رونق فیلمسازی در این بخش بود. آثاری که تولید میشد در تقسیمبندی رایج به فیلم برای کودک و درباره کودک تقسیم میشد و جالب اینکه هر دو گرایش مخاطب داشت.
پای صحبت بسیاری از مدیران که مینشینیم شعار جوانگرایی و استفاده از نیروی جوان در بخشهای مختلف را به زبان میآوردند اما در عمل چیزی از آن شعارها دیده نمیشود با نگاهی به جشنوارههای کودک و نوجوان در سالهای اخیر میتوان این موضوع را مشاهده کرد.
نویسنده ادبیات کودک و نوجوان کشور گفت: توصیفهایی که در داستانهایم میآورم عینی و ملموس است به همین جهت بیشتر مورد استقبال فیلمسازان قرار میگیرد.
سیدمهدی میرفخرایی از مشکلات عرصه فیلمسازی برای کودکان انتقاد کرد و گفت: سختی ما پس از تولید شروع شد، بیلطفیهای آموزش و پرورش و شورای صنفی ما را از ساختن فیلم کودک ناامید کرد که واقعا جای تاسف دارد.
حسین دارابی مدیر گروه هنری «کات» بیان کرد که صرف گذراندن دورههای آموزشی فیلمسازی، فیلمساز تربیت نمیکند.