تنبلی چشم در حدود 3 درصد از افراد را آزار میدهد. این بیماری زمانی رخ میدهد که چشم در دوره کودکی دید طبیعی پیدا نکند. این اختلال که معمولا در یک چشم دیده می شود بدلیل اختلال دید چشم تنبل بر اثر عوامل مختلف نظیر عیوب انکساری (دوربینی، نزدیک بینی یا آستیگماتیسم)، انحراف چشم (لوچی یا استرابیسم)، و یا عدم شفافیت مسیر بینایی ناشی از عواملی نظیر آب مروارید ، کدورت قرنیه، و یا افتادگی پلک رخ میدهد. تنبلی چشم نوعی کاهش بینایی است که در آن نمیتوان در چشم و یا در راههای عصبی بینایی هیچگونه عیب ارگانیک (ساختمانی) واضحی برای آن یافت ودر واقع از مواردی است که نه مریض چیزی میبیند و نه دکتر در چشم مریض چیزی میبیند از نقطه نظر بالینی زمانی تشخیص آمبلیوپی مسجل میگردد که حتی با بهترین تصحیح انکساری نیز نتوان ، دید بیمار را افزایش داد و در روی تابلوی اسنلن حداقل دو ردیف اختلاف دید وجود داشته باشد. در اینجا میتوانیم بگوییم چشمی که دید کمتری دارد دچار آمبلیوپی است با شرط اینکه در ته چشم نیز نتوان هیچگونه ضایعه ارگانیکی که مسئول کاهش بینایی باشد، یافت نمود.