چگونه با کودکان سرطانی رفتار کنیم؟ 2

به گزارش کودک پرس    

اطمینان دادن به کودک:
هربار که شما درباره بیماری فرزندتان با او صحبت می کنید، ممکن است موضوع مرگ و ترسهایش را در این مورد پیش بکشد. اگرچه پرسشهای آن ها در این موارد خطرناک هستند، ولی آماده باشید تا از عهده این سوالات برآیید. خودداری از بحث کردن درباره مرگ، قدرت ابراز احساس ترس را از بچه ها می گیرد و نیز باعث می شود شما فرصت آرامش و اطمینان دادن به او را از دست بدهید. همچنین این موضوع بسیار اهمیت دارد که به بچه های بزرگتر مبتلا به سرطان این واقعیت را تاکید کنید که سرطان قابل درمان بوده و تحقیقات برای دستیابی به روشهای بهتر و بهبود بخشیدن به درمان ادامه دارد.

بچه ها در هر سنی، هنگامی که به بیماری سختی مبتلا می شوند، احساس گناه یا عصبانیت می کنند. این احساس، گاهی ناشی از آن است که آنها بیماری را تنبیهی برای بد بودن خود می دانند. در این حالت شما همواره به آنان اطمینان دهید که هیچ کار بدی انجام نداده اند و بسایر خوب و دوست داشتنی هستند. همچنین ممکن است از شما بخاطر آنکه گذاشته اید بیمار شوند، عصبانی باشند. این نکته مهم است که بخاطر بسپارید حتی زمانی که فرزندتان از شما عصبانی است بازهم دوستتان دارد.

بسیاری از والدین میترسند با گفتن حقیقت به کودک او را ناراحت کرده و باعث آشفتگی او شوند اما اگر ناراخت یا عصبانی هم بشود بروز این حالات به نفع اوست . با بحث در مورد موقعیت و تلاش برای از بین بردن پیچیدگیهای آن ، هم کودک و هم والدین ، می توانند زندگی طبیعی را دوباره آغاز کنند. کودکان از آگاهی یافتن در مورد بیماریشان نسبت به زمانی که بر اثر نداشتن آگاهی کافی می ترسند، خوشحال تر به نظر می رسند و فعالیتهای پزشکی موفقیت آمیزتر خواهد بود زیرا کودک خودش می تواند فعالانه در آن مشارکت داشته باشد. والدین نیز دیگر زیر فشار ناشی از پنهان کردن حقیقت نیستند و علی رغم همه تردیدها وغصه ها ، هرکسی با بیماری و آینده، راحت تر برخورد می کند. ممکن است بچه های بزرگتر مبتلا به سرطان در مورد سرطان و مراقبت های بیمارستانی ، مطالعاتی هم داشته باشند که در این صورت می توانید منابع مختلفی را در اختیارشان قرار دهید.

گفتن موضوع به خواهر یا برادر:
تشخیص سرطان روی هر یک از افراد خانواده اثر می گذارد. برای خواهر و برادر ، لحظه اول زمانی پر از ترس و ابهام خواهد بود. حتی بچه های بزرگتر نسبت به آنچه در حال روی دادن است ، واکنش نشان می دهند. آن ها از بستری شدن خواهر یا برادرشان و مراجعه مداوم او به پزشک آگاه می شوند. مشاهده می کنند که والدینشان گریه می کنند و سعی می کنند یکدیگر را آرام کنند . آن ها ممکن است قسمت هایی از مکالماتی را بشنوند که فهم آن برایشان مشکل است و اغلب تلاش می کنند که از این مکالمات آگاه شوند به همین دلیل باید وضعیت به وجود آمده صادقانه باآن ها در میان گذاشته شود .

بچه ها را تشویق کنید که سوال کنند و به این سوالات تا حد ممکن ، به درستی پاسخ دهید و واقیت سرطان را با توجه به سن و درکشان برای آن ها توضیح دهید. اگر خیلی کوچک باشد همین قدر کافی است که به او گفته شود خواهد یا برادرش مریض بوده و باید تا مدتی در بیمارستان بماند و برای مدتی طولانی دارو مصرف کند. اما بچه های بزرگ تر نیاز به اطلاعات بیشتری دارند و باید برای تغییرات جسمی برادر یا خواهر بیمار، مانند از دست دادن موها و برداشت عضو ، آماده شوند و حتی اگر مایل باشید دکتر یا پرستاری که مراقبت از بیمار را برعهده دارد، می تواند در مورد بیماری و درمان آن برای همه اعضای خانواده توضیحاتی دهد.

همه کودکان باید بدانن که سرطان مسری نبوده و در اثر تماس با بیمار مریض نمی شوند و مسئول بوجود آمدن این بیماری هم نیستند. آنها گاهی احساس گناه می کنند که باید فورا به آن توجه کرد وگرنه در آینده مشکلاتی را بوجود خواهد آورد.

ادامه زندگی طبیعی:
یکی از مشکلاتی که خانواده کودک سرطانی با آن مواجه است، ادامه دادن یک زندگی طبیعی است که همیشه کار آسانی نیست به ویژه در لحظاتی مانند تشخیص بیماری، بستری شدن کودک و بازگشت مجدد بیماری حتی هنگامی که درمان با موفقیت صورت گیرد زندگی کودک و اعضای خانواده تحت تاثیر بیماری، درمان و عوارض جانبی آن قرار می گیرد. برنامه هایی برای رفتن به بیمارستان و بستری شدن کودک ترتیب داده می شود. به این ترتیب اعضای خانواده ممکن است از هم جدا شده و بچه های دیگر احساس کنند که مورد غفلت و بی توجهی قرار گرفته اند. به این ترتیب هر کسی به طریقی آشفته و نگران به نظر می رسد.

با وجود همه اینها اعضای خانواده نیاز دارند که زندگی تحت هر شرایطی تا حد ممکن به طور طبیعی ادامه پیدا کند. برای این کار کودک بیمار باید تا جایی که ممکن است به طور طبیعی مورد مراقبت و توجه قرار گیرد و نیاز ها و احساسات خواهر و برادر او هم توجه شود. به علاوه منابع جدید حمایت، مانند والدین دیگری که فرزند سرطانی دارند و اعضای گروه مراقبت نیز می توانند در این مورد به خانواده کمک کنند.

والدین:
برای آنکه از عهده بیماری کودک و تغییراتی که در زندگی تان پدید می آید برآیید، پیشنهادات زیر را مورد توجه قرار دهید:
1- زمانی که برای مشورت با همسر و در صورت فقدان او، با افراد دیگر نزدیک به خودتان در نظر بگیرید جلوی بیمار با او صحبت نکنید . سعی کنید گاهی اوقات کارهایی را که پیش از مریض شدن کودک، برایتان هیجان انگیز و لذت بخش بود انجام دهید.

2- هنگامی که لازم است برای آزمایشهای پزشکی و ملاقات با دکتر، مدتی منتظر بمانید را هایی پیدا کنید که باعث سپری شدن وقت و کاهش انتظار شود. مثلا زمانی که فرزندتان در بیمارستان بستری است دراز کشیده یا اگر به توجه شخصی شما نیاز دارد کتاب هایی را برای مطالعه به همراه داشته باشید.

3- اگر بیمارستان به منزلتان نزدیک است و فاصله زمانی بین برنامه های بیمارستانی اجازه می دهد، شما و همسرتان می توانید به نوبت در بیمارستان همراه فرزندتان بمانید. تعطیلات آخر هفته نیز فرصت مناسبی است تا یکی از والدین که در خانه یا سر کار بوده در بیمارستان بماند و دیگری در خانه وقت بیشتری را با بچه های دیگر بگذراند و به استراحت بپردازد. به این ترتیب پدر و مادر هر دو با زندگی فرزندشان در بیمارستان و جنبه های مختلف درمانش آشنا می شوند و نیز از ایجاد فاصله و شکاف بین والدین که در اثر فعالیت بیشتر یکی از آنها در بیمارستان ممکن است به وجود آید جلوگیری می شود. اگر شما تنها سرپرست بچه هستید اعضای دیگر خانواده یا دوستان نزدیک می توانند به نوبت در بیمارستان بمانند و شما کمی استراحت کنید.

4- بسیاری از مراکز درمانی روانشناسان، مشاوران اجتماعی و پرستارانی دارند که در مواقع لزوم با بیماران و همراهان آنها درباره مسائل بخصوصی صحبت می کنند. در صورت نیاز با آنها گفت و گو کنید.

5- ممکن است بخواهید با خانواده هایی که بچه مبتلا به سرطان داشته و در همان مرکز تحت درمان هستند صحبت کنید. خارج از مراکز درمانی، موسساتی وجود دارد که در مورد چگونگی برخورد دیگران با این موقعیت و اقدامات آنها اطلاعاتی را می توانند در اختیار شما قرار دهند. کارکنان مراکز درمانی قادر هستند چنین موسساتی را به شما معرفی کنند.

هنگامی که کودک بهبود می یابد ممکن است تمایل داشته باشید تمام مسائلمربوط به سرطان را از ذهن خود دور کنید. در واقع این فرصت مناسبی است که از این مسائل فاصله گرفته و توجه تان با ابعاد دیگر زندگیتان معطوف شود و همچنین زمان خوبی است که تصورات غلطی را که در مورد سرطان در ذهن بیمار و افراد فامیل و دوستان جا گرفته است پاک کنید. این کار مخصوصا برای بیمار و خواهر و برادر او، هنگامی که درمان مدت زیادی به طول انجامیده است ضروری به نظر می رسد.

درک شرایط کودک:
اگرچه تشخیص سرطان برای مدتی در زندگی فرزندان، تغییراتی به وجود می آورد اما هنوز همان نیازهای کودک هم سن خود را دارد، مانند دوست داشتن، رفتن به مدرسه و فعالیت‏هایی که قبل از بیماری برایش هیجان انگیز و لذت بخش بود. برای کمک به کودک می‏توانید او را تشویق کنید که زندگی طبیعی خود را تا حد ممکن ادامه دهد.همچنین حفظ روابط دوستی در طول زمانی که کودک در خانه یا بیمارستان بستری است از طریق ملاقات، نامه یا مکالمات تلفنی ضروری است.

محیط مدرسه :
برای بچه‏هایی که در سن رفتن به مدرسه هستند، حضور در مدرسه ضروری است. مدرسه محل فعالیت بچه‏های هم سن و سال کودک شماست و همین موضوع روحیه فرزندتان را برای خوب شدن تقویت می کند و مانع از عقب ماندن او از هم سن هایش در یادگیری و فعالیت می‏شود .

منبع:    پزشک آنلاین