فضای پلیسی و معمایی بهترین ژانر داستان‌نویسی است
حمیدرضا شاه‌آبادی نویسنده رمان «هیچ‌کس جراتش را نداشت» بهترین ژانر برای داستان‌نویسی را فضای پلیسی و معمایی دانست و به نوجوانان علاقه‌مند به رمان‌نویسی توصیه کرد به درون‌مایه فیلم‌های پلیسی بیشتر توجه و ساختار معمایی این‌گونه رمان‌ها و فیلم‌ها را بررسی کنند.
به گزارش کودک پرس ، وی که برای شرکت در نشست ادبی دوپنجره کانون با موضوع نقد و بررسی رمان «هیچ‌کس جراتش را نداشت» به استان اردبیل سفر کرده بود پس از شنیدن نقدهای نوجوانان در این‌باره گفت: نقدهای وارد شده از سوی نوجوانان برایم در جایگاه نویسنده کتاب جالب و قابل تأمل است و تلاش می‌کنم در نوشته‌های آینده آن‌ها را اعمال کنم.
وی در ادامه بیان داشت این رمان در فضای واقعی اتفاق نیفتاده و علی‌رغم پرداختن داستان در بخشی از غرب کشور هیچ نقطه مشخصی مدنظر نویسنده نبوده است،
نویسنده کودک و نوجوان افزود: در داستان‌های روایی مانند «هیچ‌کس جراتش را نداشت» بیشتر سعی می‌شود از دید اول‌شخص مفرد داستان روایت شود و من نیز ورود دانای کل به این کتاب را مغایر با محتوای داستان می‌دانستم.
وی ایجاد فاصله میان موضوع کتاب و خواننده را از دیگر ویژگی‌های این رمان دانست و خاطرنشان کرد: در واقع با این کار سعی در وادار کردن خواننده به تفکر در باب موضوع رمان و خروج لحظه‌ای از آن داشتم چرا که معتقدم وقتی خواننده از موضوع فاصله گرفت خیلی بهتر می‌تواند آن مساله را تحلیل و درک کند.
شاه‌آبادی نقدهای اعضای ادبی کانون استان اردبیل را نشانگر استعداد بالا و نبوغ فکری آن‌ها دانست و ادامه داد: به‌یقین مربیانی که پشت این تفکرهای غنی و پر از چالش‌های فکری‌اند بسیار ارزش‌مند هستند و این امیدواری را ایجاد می‌کند که در سال‌های آینده با استعدادهای بالای نویسندگی در کشور روبه‌رو شویم.
نویسنده‌ی کتاب‌های کودک و نوجوان برقراری ارتباط موثر خوانندگان با کتاب را مهم دانست و بیان کرد: پرداختن به شخصیت‌های داستان «هیچ‌کس جراتش را نداشت» از دید اول‌شخص مفرد، نقطه عطفی در این داستان بود که خواننده را با بعد جدیدی از داستان دفاع مقدس آشنا کرد.
وی واردکردن دانای کل به داستان را قدیمی‌ترین و درعین‌حال سخت‌ترین نوع نویسندگی عنوان و خاطرنشان کرد: هر چه زاویه دید نویسنده گسترده‌تر باشد جمع‌بندی داستان سخت‌تر می‌شود بنابراین بهتر است با محدود کردن فضا به‌ویژه در رمان و داستان‌نویسی فرصت تجمیع کامل را به نویسنده داد.
شاه‌آبادی با وارد دانستن برخی از نقدها گفت: وجود ضعف در این رمان را قبول دارم، چراکه این داستان با یک وقفه ۱۰ساله و با بازنویسی مجدد در سال۹۰ – ۹۱ به چاپ رسید و نسبت به دیگر داستان‌هایی نظیر دروازه مردگان که به آن پرداخت کرده‌ام تفاوت‌های اساسی دارد.
منبع: کانون پرورش فکری
ارسال دیدگاه