دستگاههای دولتی در معرفی نویسنده‌های توانمند در عرصه بین‌المللی کم‌کاری می‌کنند
یکی از دلایل مهمی که مانع رشد ادبیات معاصر زبان فارسی در جهان شده است را اهالی کتاب «دایره جغرافیایی زبان فارسی» عنوان می‌کنند.
به گزارش کودک پرس ، هم چنین عقیده‌ای دارد و حتی تأکید دارد: «ما درسال های اخیر ترجمه معکوس را انجام دادیم ولی حاصل آن چیزی نبوده که باید باشد. به نظرم در این جریان به ادبیات کم‌لطفی شده و آن‌طور که باید به آن پرداخته نشده است.»
همان طور که فرهادحسن‌زاده تأکید دارد، کارشناسان ادبی بی‌توجهی به بازگردان داشته‌های معاصر ادبیات فارسی به سایر زبان‌های جهان را یکی از مهم‌ترین مواردی می‌دانند که منجر به مطرح نشدن تألیفات نویسندگان ایران در کشورهای دیگر شده است. او که یکی از نامزدهای اصلی این جایزه در دوره اخیر بود درباره اینکه شناخته شدن یک نویسنده فراتر از مرزهای جغرافیایی کشورش به چه مواردی بجز قلم و ادبیات خوب نیاز دارد به مهر، گفت:«هر نویسنده‌ای دنیای خاص خودش را دارد و در این فضا و دنیا اثری را خلق می‌کند. من به‌عنوان یک نویسنده ایرانی که 30 سال است در حال نوشتن هستم به گمانم توانسته‌ام این دنیای اختصاصی را برای خودم و برای مخاطبانم ایجاد کنم که این را می‌توان موفقیت در نیمی از راه دانست.»
آن طور که حسن‌زاده در این گفت‌و‌گو مطرح کرده، باقی 50 درصد این راه به تلاش و عملکرد آژانس‌های ادبی، ناشران و از همه مهم‌تر دستگاه‌ها و سازمان‌های دولتی مرتبط می‌شود. او در همین رابطه تصریح کرد:«به باور من فعالیت و عملکرد آژانس‌های ادبی و ناشران و حتی دستگاههای دولتی که وظیفه حمایت از نویسنده و معرفی آن را دارند در این راه مشخص می‌شود. شاید یکی از دلایلی که من امسال در این جایزه اندرسن برگزیده نشدم به همین کم‌کاری‌ها بر می‌گردد. به ترجمه نشدن‌ها و معرفی‌نشدن‌های یک نویسنده که لزوماً نباید از سوی خود او صورت بپذیرد.جا دارد که یک سیستم یا دستگاهی دایر شود که بتواند آثارتألیفی خوب را شناسایی کرده و معرفی کند. این کار نویسنده را به نوعی خودباوری می‌رساند که بتواند با قوت بیشتری راه خود را ادامه دهد.»
نامزد دریافت جایزه هانس کریستین اندرسن ضمن تأکید بر اینکه دولت در این مسیر با تأمین هزینه مادی مورد نیاز برای ترجمه آثار قابل قبول می‌تواند به دیده شدن آثارمعاصر در آن سوی مرزها کمک کند گفت: «البته انتخاب آثار باید به عهده بخش خصوصی یا نهادهای مردم نهادی باشد که در زمینه ادبیات دارای تخصص هستند چراکه دولت‌ها معمولاً کارشناسان تخصصی ندارند.»
حمایتی که حسن‌زاده از لزوم انجام آن سخن گفت مشابه کاری است که اغلب کشورها تحت عنوان «گرنت» انجام می‌دهند. در این طرح دولت‌ها، ناشران خارجی را با پرداخت هزینه‌های مورد نیاز، به ترجمه آثار خود تشویق می‌کنند.
آن‌طور که تجربه‌های جهانی در بخش ادبیات نشان داده خوانندگان ادبیات داستانی معمولاً علاقه بسیاری به ادبیات بومی سایر کشورها دارند. اتفاقی که مصداق آن را می‌توان در مطرح شدن آثار نویسنده‌ای همچون مارکز، خالق رمان مشهور «صد سال تنهایی» دید. حسن‌زاده هم چنین عقیده‌ای دارد و البته از نپیوستن ایران به معاهده جهانی «برن» یا همان «کپی رایت» به‌عنوان یکی از موانع جدی یاد می‌کند.
ارسال دیدگاه