به گزارش کودک پرس ، آمار بالای بازماندگان از تحصیل یکی از مشکلات امروز آموزش و پرورش است. براساس گزارش‌های منتشر شده هم بازماندگی از تحصیل در سال تحصیلی گذشته نسبت به سال قبل از آن، حدود ۲ درصد افزایش داشته است.
مه نجفی پازوکی معاون سابق آموزش ابتدایی سال گذشته در گفت‌وگویی آمار کودکان دارای معلولیت جامانده را اعلام کرد و گفت: سازمان بهزیستی آماری حدودا ۳۰ هزار نفری از بازماندگان تحصیل دارای معلولیت به ما اعلام کرد که امکان رفتن به مدرسه را ندارند. البته پازوکی در ادامه عنوان می‌کند که آمار کاهش یافته اما در حال حاضر تنها آمار قابل استناد ۳۰ هزار کودک معلول جامانده از تحصیل است.
سرشماری سال ۱۳۹۵ نشان می‌دهد که بازماندگی از تحصیل در روستا بیش از شهر است و ممکن است یکی از دلایل بازماندگی از تحصیل کودکان معلول در روستاها ناشی از مشکلات تردد باشد چراکه در برخی روستاها مدرسه برای همه مقاطع تحصیلی وجود ندارد و گاهی دانش‌آموزان مجبور می‌شوند که به روستاهای اطراف و یا شهر بروند.
۸۰ درصد کودکان مبتلا به دیستروفی به دلیل نامناسب بودن مدارس، ترک تحصیل کرده‌اند
رامک حیدری مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران دیستروفی معتقد است که نه تنها در روستا بلکه در شهر هم یکی از دلایل ترک تحصیل کودکان دارای معلولیت مشکل در رفت‌وآمد است. وی در این باره به ایسکانیوز گفت: ۸۰ درصد کودکان مبتلا به دیستروفی به دلیل نامناسب بودن مدارس، ترک تحصیل کرده‌اند. این کودکان در سنین هفت یا هشت ساله که توان راه رفتن داشتند، تحصیل کرده‌اند و بعد با پیشرفت بیماری و لزوم استفاده از ولیچر از تحصیل بازمانده‌اند.
مدیران مدارس با دانش‌آموز همکاری نمی‌کنند
وی افزود: در بسیاری از موارد مدیران مدارس با دانش‌آموز همکاری نمی‌کنند که کلاس درس را حداقل به طبقات همکف منتقل کنند و خانواده هم ترجیح می‌دهند که کودک ترک تحصیل کند. ترک تحصیل عواقب متعددی دارد و منجر به انزوا و افسردگی کودک می‌شود. از جهتی با خانه‌نشین شدن کودک یکی از والدین هم مجبور به ماندن در خانه خواهد شد و این حتی ممکن است، اقتصاد خانواده را تحت تاثیر قرار دهد.
مدیرعامل انجمن دیستروفی با اشاره به اینکه یکی از ضعف‌های موجود در حوزه معلولان نبود آمار دقیق است، توضیح داد: ما از مرکز آمار خواستیم که در آخرین سرشماری خوداظهاری برای مشخص شدن تعداد معلولان در کشور اختصاص دهند که این کار انجام نشد و در تصمیم‌گیری‌ها و اختصاص بودجه تنها به آمار محدود بهزیستی اکتفا می‌شود.
مدیر مدرسه می‌گوید که خانواده باید با هزینه خود بالابر بگیرد
وی اضافه کرد: کودکان دارای معلولیت اجازه تحصیل در مدارس عادی را دارند اما مدیر مدرسه می‌گوید که خانواده باید با هزینه خود بالابر و امکانات لازم را برای مدرسه تهیه کنند. بسیاری از خانواده‌ها توان پرداخت این هزینه‌ها را ندارند.
نبود مدرسه مناسب در همه شهرها و روستاها هم به عاملی برای بازماندن از تحصیل کودکان دارای معلولیت تبدیل شده است. حبیب مهدوی دبیرکل شبکه ملی سازمان‌های مردم نهاد ناشنوایان ایران در باره کمبود امکانات آموزشی به ایسکانیوز گفت: حتی درپایتخت امکانات آموزشی ناشنوایان بسیار دور از حد استاندارد است. نبودن دبیران مسلط و آشنا به زبان و فرهنگ ناشنوا و استفاده از محتوای آموزشی مناسب‌سازی نشده و شیوه‌های کهنه و غیرکارشناسی در این عرصه مشکلات زیادی برای ناشنوایان ایجاد کرده است.
وی بیان کرد: در کنار همه این‌ها تشویق الزام گونه خانواده‌ها برای فرستادن فرزندشان به مدارس افراد شنوا (با هدف کاهش تعداد دانش آموزان در مدارس استثنایی و تعطیلی و تغییر کاربری این مراکز) آسیب‌های سنگینی به سیستم آموزش ناشنوایان وارد شده است. در سایر شهرها که اوضاع بدتر است و گاهی حتی در شهرهای بزرگ امکانات آموزشی برای ورود ناشنوایان به آموزش عالی مهیا نیست.
خادم فعال حوزه ناشنوایان هم در گفت‌وگو با ایسکانیوز به کمبود مدرسه مناسب اشاره کرد و گفت: امروز زبان اشاره در مدارس استثنایی استفاده می‌شود اما با حد مطلوب فاصله دارد. در برخی شهرها هم تعداد ناشنوایان کم و تعداد معلم‌های متخصص حوزه ناشنوایان هم اندک است و به اجبارها کودکان اوتیسم، ناشنوا، سندروم داون و غیره در کنار یک دیگر تحصیل می‌کنند درحالی که باید شیوه آموزش هر کدام متفاوت باشد. همین موضوع کیفیت آموزشی را پایین می‌آورد.
نبود مدرسه استثنایی در همه شهرها
وی ادامه داد: برای آموزش فرد ناشنوا باید معلم و دانش‌آموز ارتباط چشمی برقرار کرده و بتواند لب‌خوانی کند. در برخی شهرها هم اصلا مدرسه استثنایی وجود ندارد. از جهتی برخی معلم‌ها هم مهارت کافی ندارند و در مواردی که کودکان ناشنوا در مدارس عادی تحصیل می‌کنند، معلم آموزش ندیده که چطور با این کودک برخورد کند. اگر امکان تحصیل آنلاین برای این کودکان فراهم شود، اتفاق خوبی است.
به گزارش ایسکانیوز، دشواری راه، نبود امکانات کافی حمل و نقل، محرومیت و فقر خانواده و کمبود مدرسه استثنایی برخی عواملی هستند که می‌توانند در جاماندن کودکان معلول از تحصیل تاثیرگذار باشند. از طرفی نمی‌توان مشکلات فرهنگی را نادیده گرفت چراکه ممکن است نگاه سنگین برخی، تمسخرها و نادیده گرفتن‌ها هم باعث شود که یک کودک یا نوجوان دارای معلولیت دیگر انگیزه‌ای برای ادامه تحصیل نداشته باشد و انزوا و خانه‌نشینی را انتخاب کند. ترک تحصیل هر کودک معلول یعنی حذف یک استعداد از جامعه و هدایت این فرد به سمت آسیب‌های اجتماعی که دود این اتفاق در نهایت به چشم جامعه می‌رود.
مهدی اسماعیلی عضو کمیسیون آموزش مجلس معتقد است که اجرای درست قانون حمایت از معلولان بخش زیادی از مشکلات این گروه را حل خواهد کرد.
سال گذشته ردیف بودجه این قانون از بودجه مصوب حذف شد اما اخباری که در روزهای اخیر منتشر شده از بازگشت این ردیف بودجه به بودجه مصوب حکایت دارد و امید است که عاملی برای حل مشکلات افراد دارای معلولیت شود.
ارسال دیدگاه