به گزارش کودک پرس ،در ۸ ژانویه سال ۱۹۶۴، رندی گاردنر ۱۷ ساله توانست به مدت ۱۱ روز و ۲۵ دقیقه بیدار بماند.
یکی از دانش آموزان دبیرستانی این ایده را مطرح کرد، Bruce McAllister می‌گوید، یک نیاز ساده می‌تواند به یک پروژه علمی تبدیل شود. بروس و رندی دوستش تصمیم گرفتند در دوران نوجوانی رکوردی جهانی را در بیدار ماندن ثبت کنند.
McAllister توضیح می‌دهد، “کشف اولین اثرات بی خوابی بر توانایی‌ها، غیر عادی بود.” “ما متوجه شدیم هیچ راهی برای انجام این کار وجود ندارد، بنابراین در مورد این مسئله و تاثیرات آن بر توانایی‌های شناختی، عملکرد در اجرای یک بازی بسکتبال و هر آنچه که می‌توانستیم را بررسی کردیم.”
او می‌افزاید، ” کاملا احمقانه بود، مطمئنا نوجوانان نادان را به خوبی می‌شناسید.”بیدار ماندم تا او را زیر نظر بگیرم … و در نهایت بعد از سه شب بی خوابی روبری دیواری از خواب بیدار شدم.”
نوجوانان دیگر دریافتند که نیازمند یک شخص ثالث دیگری هستند تا یاریشان کند. مدت کوتاهی از ورود مارسیانو نمی‌گذشت که یک پژوهشگر از دانشگاه استنفورد به نام ویلیام دمنت (William Dement) از راه رسید.
دمت اکنون یکی از اساتید برجسته دانشگاهی است اما در سال ۱۹۶۴ او تنها یک محقق در زمینه علوم خواب بود. او در مورد آزمایش در روزنامه سان دیگو (San Diego) خوانده و بلافاصله خود را به آن‌ها رسانده بود تا به والدین رندی کمک کند.
دمت می‌گوید، “احتمالا من تنها کسی بودم که در آن زمان در حال انجام تحقیقات بر روی خواب بود. پدر و مادر رندی بسیار نگران بودند زیرا این بی خوابی می‌توانست برای او بسیار مضر و خطرناک باشد.”
آزمایش‌هایی بر روی حیوانات مانند گربه‌ها به مدت ۱۵ روز انجام شده بود که در نهایت مرده بودند، نکته مورد نظر این است که آیا عواملی مانند استرس، مواد شیمیایی باعث مرگ می‌شوند یا کمبود خواب.
در واقع، McAllister بر این باور بود که استفاده از مواد شیمیایی نتایج آزمایش‌ها را مختل می‌کند.
بازگردیم به زمانی که ویلیام دمت وارد آزمایش شد. رندی خسته به نظر نمی‌رسد. همانطور که روز‌ها سپری می‌شدند بر روی او آزمایشاتی انجام می‌شد و نتایج غیر منتظره‌ای به دست می‌آمد.
آن‌ها حواس پنچ گانه او را بررسی کردند و دریافتند بعد از مدتی توانایی‌های شناختی و احساسی او تحت تاثیر قرار گرفته اند.
McAllister می‌گوید، رندی مدام یاد آوری می کرد: “نمی‌توانم بویی را تحمل کنم.” با این حال بازی بسکتبال او به طرز شگفت آوری بهتر شده بود، اگرچه می‌توانست مربوط به مهارت او در بازی باشد.
دمنت بیان می کند، “او به لحاظ جسمی در وضعیت مناسبی بود.” بنابر این می‌توانست با بازی بسکتبال یا بولینگ خود را سرگرم کند. اما اگر چشمانش بسته می‌شدند، قطعا به خواب می‌رفت. “شب‌ها سخت‌تر بود، زیرا هیچ کاری برای انجام دادن نداشت و بیدار ماندن برایش مسئله‌ای چالش بر انگیز بود.”
درست همانطور که زمان بیشتری می‌گذشت، توجه رسانه‌ها بیشتر جلب او می‌شد.
در نهایت پس از ۲۶۴ ساعت بی خوابی، رکورد جهانی شکسته شد و آزمایش به پایان رسید و او به جای رفتن به تختخوابش برای استراحت، به بیمارستان وابسته به نیروی دریایی منتقل شد تا امواج مغذی اش مورد بررسی قرار گیرند.
McAllister می‌گوید، او تنها برای ۱۴ ساعت خوابید و از خواب بیدار شد. در حقیقت مجبور بود، باید به حمام می‌رفت. شب اول درصد خواب او REM (حرکت تند چشم در خواب) بود، اما پس از گذر زمان این درصد کاهش یافت و نهایتا به حالت عادی بازگشت.
رندی در پایان از خواب بیدار شد و به مدرسه بازگشت.
نتایج آزمایشات بر روی رندی به بیمارستان آریزونا فرستاده شد تا مطالعات بیشتری صورت گیرد. McAllister می‌گوید نتایج نشان می‌دادند، مغز او تمام مدت چرت‌های کوتاهی را تجربه می‌کرده … قسمتی خواب و قسمتی هوشیار و بیدار بوده است.
بعد از او برخی افراد سعی کردند تا رکورد جدیدی را به ثبت برسانند اما کتاب رکورد‌های گینس این موضوع را از لیستش حذف کرد و برای همیشه به آن خاتمه بخشید، زیرا معتقد بود بی خوابی برای سلامتی مضر است.
منبع: فرادید
ارسال دیدگاه