به گزارش کودک پرس، اختلال اوتیسم بر چگونگی تعامل و ارتباط کودکان تاثیر می‌گذارد. اتیسم یک اختلال طیفی است و کودکان می‌توانند در هر جایی از این طیف قرار بگیرند. تشخیص درست اوتیسم زمانی امکان پذیر است که نشانه‌های آن قبل از سه سالگی شناسایی شوند. در نتیجه، اوتیسم اغلب باید در کودکان کم‌تر از سه سال یا حتی کوچک‌تر تشخیص داده شود. البته شرایطی نیز وجود دارد که در آن اختلال اوتیسم در نوجوانان و یا بزرگسالان شناسایی شود، اما معمولا میانگین سن تشخیص بین ۳ تا ۶ سال است. برآوردهای شایع فعلی نشان می دهد که حدود سه تا پنج کودک در هر ۱۰۰۰ نفر مبتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند. چالش های زیادی برای مطالعه اوتیسم در دوران پس از زایمان وجود دارد. در ابتدا باید گفت هیچ نشانگر زیست شناختی یا آزمایش پزشکی برای تشخیص اوتیسم وجود ندارد. بنابراین، تشخیص این اختلال کاملا مبتنی بر مشاهدات رفتاری و اطلاعات گزارش شده توسط والدین است. همچنین در حال حاضر معیارهای تشخیص اوتیسم برای کودکان، گسترش یافته است و برخی از معیارها مانند مشکلات زبان گفتاری برای نوزادان و کودکان نوپا به تنهایی نمی تواند نشان دهنده اختلال اوتیسم باشد البته بعضی از علائم اوتیسم با آنچه در سایر اختلالات رشدی مانند اختلالات زبان و تاخیر رشد وجود دارد، همخوانی دارند که به تشخیص سریع این اختلال کمک می کند.در واقع انحراف زودگذر در توسعه اجتماعی فرد، ویژگی اصلی اوتیسم است علاوه بر این باید اشاره کرد، نشانه های اوتیسم در هر کودک ممکن است متفاوت باشد. شما می‌توانید یک کودک اوتیسمی را با نگاه او تشخیص دهید. البته کودکان اوتیسمی از هر کس دیگری متفاوت به نظر نمی‌رسند. کودکانی که اوتیسم دارند می‌توانند ساکت یا شلوغ باشند، باهوش و یا از نظر فکری به چالش کشیده شوند. رفتارهای آنها می‌تواند از دمدمی تا پرخاشگر باشد. آنها ممکن است تحصیلات خوبی داشته باشند یا با ناتوانی‌های جدی در یادگیری رو به رو شوند.
همچنین توجه داشته باشید که این تفاوت‌ها باید برای واجد شرایط بودن اختلال اوتیسم چشمگیر باشند. مثلا کودکان اوتیسمی باید در توانایی برای انجام امور عادی، دوست یابی، یا موفقیت در مدرسه مشکل جدی داشته باشند. بنابراین، یک کودک معمولی اگر ساکت و خجالتی باشد، ممکن است پدر و مادرش را نگران کند. اما اگر کودک قادر به پاسخگویی به سوالات پرسیده شده، پاسخ دادن به سوالات امتحان و مدیریت زندگی روزمره خود بدون تلاش زیاد و یا کمک دیگران باشد، خجالتی بودن او بیشتر احتمال دارد یک ویژگی شخصیتی باشد تا اینکه یک نشانه برای اوتیسم در نظر گرفته شود.
جهت مشاهده در سایز اصلی، بر روی تصویر کلیک کنید
کودکان مبتلا به اوتیسم تقریباً همیشه متفاوت صحبت می کنند. مثلا ممکن است اصلاً حرف نزنند و یا حرف بزنند ولی غیر عادی صحبت کنند،آنها همچنین ممکن است بسیار سریع صحبت کنند و چندین حرف را بارها و بارها تکرار کنند و یا زمانی که به اندازه کافی بزرگ هستند تا درست صحبت کنند از دستور زبان نادرست استفاده کنند. از سوی دیگر، برخی از کودکان مبتلا به اتیسم ممکن است با اعضای خانواده، دوستان و حتی غریبه‌ها در مورد موضوعی که درگیر آن هستند، صحبت کنند. مشکل این است که آنها ممکن است در مورد آن بیش از حد طولانی و یا در مورد موضوع دیگر صحبت کنند و شنوندگان را منحرف کنند.
کودکان مبتلا به اوتیسم همیشه مشکلات ارتباطی اجتماعی نیز خواهند داشت که این ویژگی هم به روش‌های مختلفی در آنها بروز داده می شود. مثلا آنها ممکن است هرگز دوستی نداشته باشند. علاوه بر این اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم نوعی اختلال حسی دارند. آنها ممکن است از سرو صدای بلند، در آغوش کشیدن، طعم‌های قوی و یا بوی قوی اجتناب کنند. همچنین احتمال دارد آنها نسبت به نور بسیار حساس باشند و یا به راحتی از صداهای کوچک و یا هر حرکتی گیج شوند. برخی دیگر از کودکان مبتلا به اوتیسم با ورودی حسی مثل صدای حیوانات و یا گریه کودکان که ممکن است دیگران حتی متوجه آن نشوند، بسیار پریشان می شوند.چنانچه برخی از این نشانه ها را در کودک خود مشاهده کردید حتما با متخصص اطفال در مورد ارزیابی کودکتان مشورت نمایید. گرچه اتیسم تا کنون هیچ درمان کاملی نداشته است، اما از طریق مشاوره، امیدهای زیادی وجود دارد تا کودکان قادر به یادگیری و تعامل شوند. ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی و متخصصان بهداشت روانی چیزهای زیادی را در مورد چگونگی تجزیه و تحلیل این کودکان یاد گرفته‌اند.
ارسال دیدگاه