در حالیکه ادعای والدین یک کودک دارای اوتیسم از تنبیه فرزندشان در مدرسه مطرح شده است، بار دیگر بحث چگونگی اجرای طرح فراگیر آموزش کودکان استثنایی به میان میآید.
اخبار و تصاویر برخوردهای میان برخی دانشآموزان و اولیای مدارس که به واسطه فضای مجازی از نظرها پنهان نمی ماند، وجود چالش اخلاقی و ضرورت آموزشهای مهارت محور در فضای آموزشی را گوشزد میکنند. ضرورتی که معلم و شاگرد نمیشناسد و همه اقشار را به یادگیری آن فرامیخواند.
جماعت افراط و تفریط هستیم و عجیب نیست که از راه ناصواب دیروز به راه ناصوابتر امروز تغییر مسیر داده باشیم!
یک روانشناس کودک می گوید صمیمت و قاطعیت دو بال مهم تربیتند. پس از پیریزی و هماهنگی این دو، والدین میتوانند به تربیت کودک با استفاده از تشویق و تنبیه درست بپردازند.
ثبت یک هزار و ۲۸۶ گزارش رسمی کودکآزاری در استان اصفهان، حکایت از آن دارد که آتش زیر خاکستر کودکآزاری در لایههای پنهان جامعه همچنان روشن است و شعلههای آن، حقوق و نیازهای اولیه کودکان را در لابلای آسیبهای اجتماعی مانند فقر، اعتیاد، بیکاری و … میسوزاند، از حق ممنوع بودن تنبیه و وادار کردن بچهها به کار و خیابان گردی گرفته تا نیاز دسترسی به بهداشت و سلامت جسمی و روانی، امکانات آموزشی، محبت و توجه در کانون خانواده.
کودکانی که مورد تنبیه فیزیکی قرار میگیرند، اعتماد به نفس ضعیفی دارند و از ضعف روابط اجتماعی رنج میبرند. اثرات مخرب تنبیه بدنی، در سنین بلوغ بیشتر نمایان می شود و تا پایان عمر ادامه دارد.
در استفاده مناسب و صحیح از تشویق و تنبیه دو اصل مهم وجود دارد: نخست، تعیین دقیق رفتاری که باید پاداش گیرد یا تنبیه شود. دوم، استفاده یکنواخت و مداوم از پاداش و تنبیه. ضروری است والدین راجع به تکتک رفتارهایی که باید اصول تشویق و تنبیه در موردشان اجرا شود اتفاق نظر داشته باشند.
دو نوجوان شرور مالزیایی که با نقشهای عجیب اقدام به ترساندن مردم محلی کرده بودند به شکل عجیبتری مورد تنبیه قرار گرفتند.
حدود ۳۰، ۴۰ سال پیش اگر مدارس دانشآموزان را تنبیه میکردند، عادی بود. حتی والدین نیز هر روز کودکان خود را به عنوان یک روش تربیتی مرسوم و رایج کتک میزدند و میگفتند اینگونه است که کودکان تربیت میشوند، اما اکنون شرایط فرق کرده است. تنبیه بدنی کودکان مدلی از کودک آزاری محسوب میشود که ناشی از مشکلات خاص مثل اعتیاد، اختلالات روان شناختی و… است.
اصل تشویق و تنبیه به عنوان امری مسلم در تربیت اسلامی شناخته و پذیرفته شده است. روایات اسلامی که از جانب معصومین(علیهمالسلام) آمده است به صراحت بر تأثیر منفی هرگونه برخورد ناروا (از جمله کتک زدن) بر شخصیت کودکان تاکید میکند و والدین را به برخورد مثبت با کودکان خود و تکریم آنها فرا میخواند.