تفاوت خیالبافی و دروغگویی کودکان

به گزارش کودک پرس   یکی از انحرافاتی که موجب شکایت والدین از فرزندان خود می باشد، درغگویی است. اکثر والدین از این شکایت دارند که فرزندانشان ، با وجود اینکه از هیچگونه رسیدگی در تربیت وی قصوری سر نزده دروغگو بار آمده یا مغلطه و اغراق می کنند. آنان از این بابت ناراحتند که آدمهای متدینی هستند، پرهیزگارند، دروغ نمی گویند. لقمه حرام نمی خورند و برای تربیت صحیحکودکان حتی المقدور از تمام امکانات تربیتی استفاده می کنند، او را از بچه های درغگو و کم تربیت دور نگه می دارند، برای راستگویی تشویق می کنند، ولی با این وصف چرا باید درغگو از آب درآید.

دروغگویی در کودکانن پیش دبستانی، بسیار شایع است؛ کودکان در این سن، نمی دانند دروغ گویی اشتباه است؛ در کلام اغراق می کنند، حقایق را می پیچانند، وقایع را پنهان می کنند، داستان می سازند و بدیهیات را انکار می کنند؛ به همین دلیل،پدر و مادران نباید بچه ها را به خاطر این دروغ گویی تنبیه کنند، بلکه باید آن را موقعیتی جهت فرصت های آموزشی بدانند و درواقع، به آنان یادبدهند که چرا دروغ گویی اشتباه است.

به طور معمول، پدر و مادران در برابر داستان سرایی (چرندگویی) کودکان، وقتی داستانی را که خلاف واقع است، می سازند و بسیار اغراق می کنند، ممکن است دو عکس العمل نشان دهند: گروهی به داستان های فرزندان شان گوش می دهند و آن را تأیید می کنند و عده ای دیگر اعتنایی به آن نمی کنند. گروه دوم، داستان های غیرواقعی بچه ها را به دروغ گویی نسبت می دهند و به فرزندان شان گوشزد می کنند که: «این داستان ها، دروغ است و دیگر آن را تکرار نکن!»

هر دو گروه مذکور از والدین، در مواجهه با فرزندان شان، ناآگاهانه عمل می کنند زیرا در این سن، کودک خیال باف است و خیال بافی، لازمه ی رشد ذهنی، عقلی و خلاقیت اوست. از آن جا که کودک در این سن، نمی تواند بین خیال و واقعیت تفاوتی قائل شود، وظیفه ی پدر و مادر، این است که هم در جهت تفکیک خیال از واقعیت و هم اجتناب از دروغ گویی، آموزش های لازم را به کودک بدهند.

دروغگویی در کودکانن پیش دبستانی، بسیار شایع است؛ کودکان در این سن، نمی دانند دروغ گویی اشتباه است؛ در کلام اغراق می کنند، حقایق را می پیچانند، وقایع را پنهان می کنند، داستان می سازند و بدیهیات را انکار می کنند.اکثر والدین از این شکایت دارند که فرزندانشان ، با وجود اینکه از هیچگونه رسیدگی در تربیت وی قصوری سر نمی زند دروغگو بار آمده یا مغلطه و اغراق می کنند…

یکی از انحرافاتی که موجب شکایت والدین از فرزندان خود می باشد، درغگویی است. اکثر والدین از این شکایت دارند که فرزندانشان ، با وجود اینکه از هیچگونه رسیدگی در تربیت وی قصوری سر نزده دروغگو بار آمده یا مغلطه و اغراق می کنند. آنان از این بابت ناراحتند که آدمهای متدینی هستند، پرهیزگارند، دروغ نمی گویند. لقمه حرام نمی خورند و برای تربیت صحیحکودکان حتی المقدور از تمام امکانات تربیتی استفاده می کنند، او را از بچه های درغگو و کم تربیت دور نگه می دارند، برای راستگویی تشویق می کنند، ولی با این وصف چرا باید درغگو از آب درآید.

دروغگویی در کودکان پیش دبستانی، بسیار شایع است؛ کودکان در این سن، نمی دانند دروغ گویی اشتباه است؛ در کلام اغراق می کنند، حقایق را می پیچانند، وقایع را پنهان می کنند، داستان می سازند و بدیهیات را انکار می کنند؛ به همین دلیل،پدر و مادران نباید بچه ها را به خاطر این دروغ گویی تنبیه کنند، بلکه باید آن را موقعیتی جهت فرصت های آموزشی بدانند و درواقع، به آنان یادبدهند که چرا دروغ گویی اشتباه است.

به طور معمول، پدر و مادران در برابر داستان سرایی (چرندگویی) کودکان، وقتی داستانی را که خلاف واقع است، می سازند و بسیار اغراق می کنند، ممکن است دو عکس العمل نشان دهند: گروهی به داستان های فرزندان شان گوش می دهند و آن را تأیید می کنند و عده ای دیگر اعتنایی به آن نمی کنند. گروه دوم، داستان های غیرواقعی بچه ها را به دروغ گویی نسبت می دهند و به فرزندان شان گوشزد می کنند که: «این داستان ها، دروغ است و دیگر آن را تکرار نکن!»

هر دو گروه مذکور از والدین، در مواجهه با فرزندان شان، ناآگاهانه عمل می کنند زیرا در این سن، کودک خیال باف است و خیال بافی، لازمه ی رشد ذهنی، عقلی و خلاقیت اوست. از آن جا که کودک در این سن، نمی تواند بین خیال و واقعیت تفاوتی قائل شود، وظیفه ی پدر و مادر، این است که هم در جهت تفکیک خیال از واقعیت و هم اجتناب از دروغ گویی، آموزش های لازم را به کودک بدهند.

دروغگویی در کودکان پیش دبستانی، بسیار شایع است؛ کودکان در این سن، نمی دانند دروغ گویی اشتباه است؛ در کلام اغراق می کنند، حقایق را می پیچانند، وقایع را پنهان می کنند، داستان می سازند و بدیهیات را انکار می کنند.

منبع:    مهدپرتال