کمرویی، نوعی اضطراب اجتماعی
پدیده ی کمرویی به یک مشکل شخصی و آزار دهنده ی روانی ـ اجتماعی مربوط می شود که همواره به صورت یک ناتوانی یا معلولیت اجتماعی ظاهر می گردد.
به گزارش کودک پرس ،کمرویی یک توجه غیر عادی و مضطربانه به خویشتن در یک موقعیت اجتماعی است که در نتیجه ی آن، فرد دچار نوعی تنش روانی ـ عضلانی می شود و شرایط عاطفی و شناختی اش متأثر گردیده، زمینه ی بروز رفتارهای خام و ناسنجیده و واکنش های نامناسب در وی فراهم می شود.
.
به دیگر سخن، پدیده ی کمرویی به یک مشکل شخصی و آزار دهنده ی روانی ـ اجتماعی مربوط می شود که همواره به صورت یک ناتوانی یا معلولیت اجتماعی ظاهر می گردد. به کلام ساده، کمرویی یعنی «خودتوجهی» فوق العاده و ترس از مواجه شدن با دیگران؛ زیرا کمرویی نوعی ترس یا اضطراب اجتماعی است که در آن، فرد از مواجه شدن با افراد ناآشنا و ارتباطات اجتماعی گریز دارد. بنابراین:
۱ـ کمرویی، رو به رو شدن با افراد جدید را برای فرد، نگران کننده و دشوار می کند.
۲ـ کمرویی، وارد شدن به اماکن جدید و کسب و کار و تجارت تازه را برای فرد سخت می نماید.
۳ـ کمرویی، مخفی شدن از انظار و احساس عجز در عین توانمندی را سبب می شود.
باید توجه داشت که احساس کمرویی افراد همیشه در برابر انسان ها متبلور می شود نه در برابر حیوانات، اشیا و موقعیت های طبیعی و جغرافیایی.
کمرویی، خجالت، و گاهی هراس اجتماعی رفتارهایی هستند که با بروز آن‌ها از سوی کودک، والدین به شدت نگران شده و در‌صدد درمان و رفع آن خواهند بود. سه عنوان ذکر شده گاهی پی در پی در کودک بروز و ظهور پیدا می‌کنند و کودک را طوری تحت‌تأثیر قرار می‌دهند که اگر در سن قبل از مدرسه باشد، ممکن است به طور کلی تحصیل و درس‌خواندن در کنار سایر بچه‌های هم سن و سال، برای او یک فوبیا شده و او را دچار کابوس و پریشانی کرده و در ادامه، تمایل و روی خوش به انواع کلاس‌ها اعم از مهد‌کودک یا پیش‌دبستانی و دبستان از خود نشان ندهد.
والدین بسیاری را دیده‌ام که دغدغه زندگی‌شان کمرویی و خجالتی بودن بیش از حد فرزندان‌شان است. گاهی برخی از آن‌ها لا به لای کتب روان شناسی به دنبال مرتفع‌کردن مشکل می‌گردند و برخی دیگر پا فراتر گذاشته و به سراغ رفتار درمان گر و یا مشاور می‌روند.
روش های اصلاح کودک کمرو
الف) ایجاد فرصت ها و برقراری روابط و معاشرت با دیگران و دادن نقش فعال به این گونه کودکان
ب) عدم تنبیه و تمسخر کودک به خاطر کمرویی
ج) شرکت دادن کودکان در محافل علمی، فرهنگی، مذهبی و اجتماعی و سپردن نقش های فعال به آنان
د) کوشش مسئولان و معلمان مدرسه در شرکت دادن این گونه کودکان در فعالیت های گروهی از قبیل گروه های سرود، نمایش، فعالیت های ورزشی، گروهی، شعرخوانی، اجرای دکلمه و غیره
ه) شرکت دادن این گونه کودکان در فعالیت ها و گردش های علمی، تفریحی و زیارتی و دادن نقش و مسئولیت به آنان
و) شرکت دادن این گونه کودکان در فعالیت ها و تصمیم گیری های خانواده و سپردن مسئولیت به آنان متناسب با رشد جسمی و ذهنی آنان؛
ز) حمایت کامل معنوی و مادی والدین از این گونه کودکان در فعالیت های فردی و اجتماعی.
ارسال دیدگاه