به گزارش کودک پرس ،یکی از اتفاقاتی که امروز در تلویزیون شاهدیم فقدان فیلم‌ها و برنامه‌های جذاب و دلچسب برای کودک و نوجوان است. اقشاری که این روزها دسترسی‌شان به فضایی غیر از تلویزیون بیشتر از گذشته است و در VODها، فضای‌مجازی و یا در میان کارتون‌ها، انیمیشن‌ها و فیلمهای خارجی به دنبال نیازمندی‌هایشان می‌روند.
تهدیدی که هر روز برای کودکان جدّی‌تر می‌شود
این تهدید هر روز جدّی می‌شود؛ وقتی دوبله‌‌ها در فضای‌مجازی بی‌کیفیت پیش می‌روند و خبری از برنامه‌ها، کارتون‌ها و فیلمهای جدید نیست؛ خبری از آنتن سنتی پخش کارهای کودکانه شبکه‌های تلویزیونی و بازپخش کارهای نوستالژی کودکانه و نوجوانانه هم در شبکه آی‌فیلم نیست. کارهایی که می‌توانند دستمایه سرگرمی و خاطرانگیزی برای چندین قشر از مخاطبین تلویزیون شود.
آی‌فیلم به دنبال آلترناتیو دادن و یا رقیب‌تراشی!
البته از طرفی بحث‌هایی درباره کنداکتور و چیدمان فیلمهای نوستالژی در شبکه آی‌فیلم مطرح می‌شود که برخی اوقات بیننده‌های به مراتب بالاتری نسبت به کارهای جدید شبکه‌های تلویزیون دارد. گاهی مواقع باعث می‌شود سریالِ جدید برخی از شبکه‌ها آنطور که باید و شاید دیده نشود. به تعبیر برخی از منتقدین و کارشناسان، این کنداکتور، توجه ما را به این نکته جلب می‌کند؛ آی‌فیلم به دنبال آلترناتیو دادن و یا رقیب‌تراشی است؟!
برای واکاوی بیشتر این مسائل با “امیر بیرامی مدیر تأمین و پخش شبکه آی‌فیلم” صحبت کردیم که چرا مدتی است از باکسِ ساعت 17 پخش فیلمهای مربوط به کودکان و نوجوانان خبری نیست.
باکس کودک آی‌فیلم با انقضای دو سال
درباره بحث چیدمان و قرار گرفتن برخی از فیلم‌ها در کنداکتوری که به تعبیر برخی نوعی آلترناتیو و یا رقیب‌تراشی برای کنداکتور سریال‌های جدید شبکه‌های تلویزیونی محسوب می‌شود؛ او به سؤالات ما پاسخ داد که مشروح آن را در ادامه می‌توانید بخوانید:
گفت‌وگو با این سؤال آغاز شد که چرا دیگر از باکسِ پخش فیلم‌ها و سریال‌های نوستالژی کودکانه و نوجوانانه شبکه آی‌فیلم خبری نیست؛ بیرامی چنین پاسخ داد: ساعتی را به صورت روتین برای پخش کارهای نوستالژی کودک و نوجوان ساعت 17 انتخاب کردیم که این اتفاق از سال 1395 افتاد و به مدت دو سال پیگیری شد. همه این کارها روی آنتن رفتند و کار جدیدی در دست‌مان نماند که این رویه را ادامه دهیم. چرا که در این زمینه تولید فراگیر و پُرباری را شاهد نبودیم و ما عملاً اکثر کارهایی که ساخته شده‌اند را پخش کردیم.
بیرامی با اشاره به اینکه ما دغدغه داریم که برای کودک و نوجوان، سریال و فیلم پخش کنیم اما برای این قشر محصولات نمایشی کمتری تولید شده است، تصریح کرد: ما دوست داشتیم این ساعتِ پخش برنامه کودکان و نوجوانان در شبکه آی‌فیلم برقرار باشد اما واقعیت این است همه کارها را یک نوبت پخش کرده بودیم و پایین بودن تعداد کارهای نمایشی، ساعتِ تخصصی پخش کار کودک و نوجوان در آی‌فیلم، دو سال بیشتر به طول نینجامد.
چرا آی‌فیلم کودک نداریم؟
وی در پاسخ به این سؤال که چرا آی‌فیلم کودک راه‌اندازی نشد، گفت: شبکه کودک و امید در حوزه برنامه‌سازی و کارهای نمایشی، گام برمی‌دارند؛ اما کارهای نوستالژی این حوزه آنقدری نیست که بتواند ساعت‌های پخش و فعالیتِ آی‌فیلم اختصاصی برای کودک را جواب بدهد.
مدیر تأمین و پخش شبکه آی‌فیلم درباره پخش کارتون‌ها و انیمیشن‌های خارجی، تأکید کرد: کارهای خارجی با فرهنگ ما سنخیتی ندارند، چون ما موضوعات، دغدغه‌ها و فرهنگِ خودمان را داریم. آن‌ها در واقع برای فرهنگ و جامعه هدفِ خودشان، برنامه و کارتون و انیمیشن می‌سازند. برخی اوقات این محصولات، کودک ما را از لحاظ فرهنگ و آداب اجتماعی ما دور می‌کند و اندیشه‌های خودش را به خُرد کودک و نوجوان این جامعه می‌دهد.
ماجرای پخش “خبرنامه” و “خونه مادربزرگه”
وی افزود: ما باید با کار داخلی، کارهایی که با فرهنگ خودمان سازگاری دارند، این مسئولیت فرهنگی را پیش ببریم. فرزندان جامعه ما فرهنگ و آداب اجتماعی خودشان را دارند و باید متناسب با آن‌ها، فیلم، برنامه و سریال ساخته شود. یادم می‌آید وقتی “قصه‌های مجید” و حتی “خبرنامه” پخش می‌کردیم یا “خونه مادربزرگه” و باز مدرسه‌ام دیر شد” چقدر برای کودک و نوجوان امروز جامعه هم نوستالژی داشت و خاطرانگیز بود.
تکرار مکررات برای ما هم خوب نیست!
بیرامی تأکید کرد: تکرار مکررات برای ما هم خوب نیست و باید مدت زیادی از بازپخش اثری بگذرد تا آن نوستالژی، برای مخاطب ما رگه‌های تازه‌ای داشته باشد. وگرنه جذابیت خودش را از دست می‌دهد! آنقدر در این زمینه با حجم پایین تولیدات و برنامه ترکیبی و نمایشی مواجهیم که نمی‌توان به راه‌اندازی آی‌فیلم کودک و یا حتی مثلِ گذشته اختصاص ساعتی مشخص برای پخش این فیلم‌ها و سریال‌ها، فکر کرد.
او در ادامه درباره سیاستگذاری پخش و استفاده از آرشیو، گفت: کنداکتور باید هوشمندانه تنظیم شود تا شاهد استقبال مخاطب باشیم. باید چینش آثار و ژانرها، مکمل‌های خوبی داشته باشند. یعنی به عبارتی همه دهه شصتی و یا دهه هفتادی کنار هم قرار نگیرند عملاً بخشی از مخاطب را از دست می‌دهیم. متنوع بودن به میزان توجه بیننده لطمه می‌زند. به سال تولید، قدمت، تقدم و تأخر توجه داریم و سعی می‌کنیم همه مؤلفه‌ها را رعایت کنیم. باید همه‌چیز به هم بیایند و یا به تعبیری، هر اثر در جای خودش قرار بگیرد تا دیده شود.
ارسال دیدگاه