به گزارش کودک پرس ،والدین همیشه با بچه‌ها نیستند و نمی‌توانند دائم مثل یک مراقب رفتار بچه‌ها را زیرنظر بگیرند تا رفتارهای خوب و بد را به آن ها تذکر بدهند. نظارت مراقب‌های بیرونی مثل والدین، جامعه، قانون و… هیچ‌وقت نمی‌تواند مانند نیروی درونی انسان‌ها آن ها را به کار خوب وادارد یا از کارهای بد دور کند.
در عوض باورها و ارزش‌های اعتقادی با عزت نفسی که به بچه‌ها می‌دهند، روش زندگی را به آن ها می‌آموزد و با پشتوانه‌ای مثل نماز، چشمه‌ای برای پاک کردن خطاهای احتمالی و ستونی برای نگه داشتن ارزش‌های فرد به او می‌دهد. هرچند قدرت نماز برای دعوت به خوبی و دور کردن از بدی‌ها بین هر نماز‌گزار با نماز‌گزار دیگر فرق دارد اما به هر حال نمی‌شود این قدرت را نادیده گرفت.
خیلی از والدین از این که بچه‌های آن ها به قدر کافی قدرشناس نیستند، گله دارند. توقع قدرشناسی بچه‌ها از پدر و مادر فقط یک مسئله احساسی نیست. کارمندی که بخش زیادی از درآمدش خرج مدرسه، تفریح، لباس و… فرزندش می‌شود ولی می‌شنود که «از مامان و بابای دوستم یاد بگیرید که چه کارایی برای بچه‌شان می‌کنند!»
فقط یک جمله نیست بلکه دامنه این آسیب به مرور بر ویژگی‌های اخلاقی، روحیه احترام‌گذاری و تلاشگری بچه‌ها هم اثر می‌گذارد.. تمرین شکرگذاری از خدا به‌خاطر همه نعمت‌هایی که به ما داده سرمشقی است که نماز به بچه‌ها می‌دهد و هرچه دوستی آن ها با نماز بیشتر شود، روحیه قدرشناسی آن ها از آدم‌های اطرافشان رشد می‌کند.
بچه‌ها هم مثل بزرگ‌ترها عاشق قدرتند. به خاطر همین نیاز است که صاحبان قدرت و رسانه‌ها، اعمال و رفتار شخصیت‌های خیالی مثل بن‌تن، مرد عنکبوتی و… را به آن ها دیکته می‌کنند تا احساس نیاز به قدرت در آن ها بی‌جواب نماند زیرا ممکن است به‌علت نیاز به قدرت‌خواهی، نیاز به معنویت در آن ها زنده شود.
بچه‌هایی که یاد بگیرند خدا منبع واقعی همه قدرت‌هاست و راز قدرت آدم‌های باخدایی مثل امام حسین (ع) و شاگردی از آن ها مثل امام خمینی (ره) را در ایمانشان بدانند، دیگر از زورگوها نمی‌ترسند. نماز وصل شدن به منبع قدرت خداست و دل با خدا آرامش دارد؛ پس دچار اضطراب، کمبود اعتماد به نفس، ترس و پرخاشگری برای اثبات قدرت نمی‌شود.
گاهی والدین آن قدر در گوش بچه‌ها می‌گویند که بزرگ می‌شی مدرسه می‌ری، بزرگ می‌شی آن لباس را می‌خرم و…که بزرگ شدن برای آن ها مهم و دارای تعریف خاصی می‌شود. نمازخوان بودن هم یکی از نشانه‌های بزرگی آدم‌هاست؛ نشانه‌ای که خردسالان درک انجام آن را ندارند و برای همین هم از آن ها خواسته نشده است. نماز ابتدای جاده‌ای از خوبی‌هاست که بچه‌ها با قدم گذاشتن در آن به مرور در آن پیشرفت می‌کنند و باور می‌کنند که بزرگ شده‌اند. بزرگ شدن، بهانه خوبی است که والدین می‌توانند در امر تربیت به خوبی از آن بهره بگیرند.
منبع:فرزند پرتال
ارسال دیدگاه