به گزارش کودک پرس ، در صورتی که تلویزیون از دست‌اندرکاران آنها بعدها استفاده نکرد. افراد شاغل در تلویزیون تلاش زیادی در این زمینه انجام دادند اما بسیاری از مدیران مسئول نساختن و پخش نکردن و اجازه ندادن بودند. همسر من، فریال بهزاد، بزرگ‌ترین فعالیتش در سینما بود و فیلم‌هایی مانند کاکلی و دره شاپرک‌ها را ساخت که من تهیه‌کننده‌اش بودم در صورتی که در تلویزیون می‌توانست کار کند. تلویزیون در واقع مقصد اساسی بود.
الان عصر کامپیوتر است. بچه‌های این زمانه حتی با بچه‌های 2 سال پیش متفاوتند اما تلویزیون هنوز احساس می‌کند برای بچه‌های دهه 60 فیلم و برنامه می‌سازد و اصلاً به جلو نمی‌رود. تلویزیون باید تکانی به خودش بدهد و از این همه انرژی و نیرو که دارد استفاده کند. نیروهایی که الان نمی‌گذارد کار کنند. سلیقه تلویزیون باید عوض شود. وقتی سال‌ها می‌گذرد،
بچه‌ها عوض می‌شوند ولی رؤسای تلویزیون کهنه‌تر می‌شوند و با همان عقایدی که قبلاً تصمیم می‌گرفتند سریالی ساخته شود یا نشود الان هم می‌خواهند تصمیم بگیرند. اینها پس می‌روند و بچه‌ها جلو می‌روند. این خطر بزرگی است. به همین دلیل الان برنامه‌های کودک پر شده از افرادی که فقط جلوی دوربین به اصطلاح ادا درمی‌آورند و خانواده‌ها را دورشان جمع می‌کنند؛ اما نه بچه‌ها را می‌فهمند و نه بچه‌ها آنها را می‌فهمند.
منبع: ایران آنلاین
ارسال دیدگاه