به گزارش کودک پرس ، امین رحیمی: این خیریه نوآور از سال ۸۴ راه‌اندازی شده است؛ از وقتی «حاجی یوسفی» تصمیم گرفت خانه پدری‌شان را به محلی برای کمک به خانواده‌های بی‌بضاعت تبدیل کند. از همان ابتدا هم ایده جدیدی درراه بود؛ اینکه فرهنگ نیکوکاری را در جامعه ترویج کند و به نظرش بهترین روش آموزش نیکوکاری در سنین پایین بود. هنوز هم بهترین بازی برای کودکان را بازی نیکوکاری می‌داند و می‌گوید: «ما در جامعه‌مان بیش از خیران به فرهنگ نیکوکاری نیاز داریم. باید برای نیکوکاری کودکان راه باز شود تا دوستی، مهربانی و مسئولیت‌پذیری اجتماعی در جامعه نهادینه شود.»
سال گذشته از فعالیت‌های حمایتی این خیریه گزارشی تهیه کردیم و این بار سراغشان رفتیم تا ببینیم چگونه کودکان کوچک خیران بزرگ شده‌اند.
کمک‌های پنهانی کودکان
این بانوی نیکوکار کارشناس ارشد علوم اجتماعی و همچنین نویسنده و مترجم است. ۹ کتاب نیز برای کودکان و سالمندان به چاپ رسانده است. بااین‌حال برای شروع کار چون تجربه‌ای در این زمینه وجود نداشت و کار با کودکان نیز حساسیت‌های خاصی دارد یک ایده ابتکاری را به کار گرفت. ۹ نفر از کودکان فامیل را دورهم جمع کرد تا بازی نیکوکاری راه بیندازد؛ بازی دل‌نشینی که با جلسات منظم هفتگی همراه بود. به کودکان گفت که آنان اعضای هیأت مدیره این خیریه هستند و باید راه‌هایی جدید برای نیکوکاری بیابند. یک قلک سفالی را رنگ کردند و قرار شد هر کودکی بخشی از پول‌توجیبی‌اش را پنهانی در آن بیندازد. خودش هم پنهانی بر میزان پس‌اندازها افزود تا روزی که قلک را شکستند و به پیشنهاد کودکی که مبلغ نهایی را درست حدس زده بود برای یک کودک بی‌بضاعت کیف و نوشت‌افزار خریدند. در نخستین جلسه‌ای که گرد هم آمده بودند صورت‌جلسه هم نوشتند و شعارشان این شد که می‌خواهیم دنیای بهتری بسازیم. بر همین اساس نیز طرحی با عنوان «کودکان نیکوکار موعود ایرانیان» نوشت و موسسه خیریه‌اش را با همین نام ثبت کرد.
واکنش‌های متفاوت به یک پیشنهاد
آن موقع خیریه‌اش ۱۲۰ خیر داشت و از ۷۰ خانواده حمایت می‌کرد. پس‌ازآن قرار شد کودکان خیران این خیریه باشند و کار گسترش یابد. خودش تعریف می‌کند: «به خیران اعلام کردیم که بهتر است کمک‌ها را از طریق کودکانشان ارائه دهند؛ پیشنهادی که با واکنش‌های متفاوت مواجه شد. گروهی استقبال کردند و گروهی گفتند با کودکان ما چه‌کار دارید! والدین می‌ترسیدند امنیت روانی فرزندشان از بین برود و حق هم داشتند ولی از طریق برگزاری جلسات و همایش‌هایی با حضور خیران و فرزندانشان به‌تدریج آنان را متقاعد ساختیم که نیکوکاری کار مناسب و ضروری برای کودکان است. حالا اغلب خیران از طریق کودکانشان به این خیریه کمک می‌کند و البته برخی والدین جداگانه هم کمک می‌کنند.»
چهره‌هایی که با کودکان همراهند
کودکان چگونه با این خیریه ارتباط دارند؟
می‌گوید: «هرسال بیش از ۱۵ برنامه مختلف داریم و برای کودکان کارگاه‌های بازی و آموزش و هنر برگزار می‌کنیم. ۲ بار هم جشن قلک شکن داریم که جشنی بزرگ با حضور هنرمندان و چهره‌های برجسته کشورمان ازجمله محمدحسین لطیفی، مجید جلالی، محمدرضا طالقانی، مجید یاسر، داود منفرد و… است. عموهای فیتیله ای هم هستند. علاوه بر آن تابستان‌ها در دفتر موسسه در غرب تهران برنامه‌های تفریحی و آموزشی داریم و کودکانی که خانه‌شان به دفتر موسسه نزدیک است یا خودشان می‌آیند یا به همراه والدینشان. در فضای مجازی هم با کودکان ارتباط داریم. این را هم بگویم که مشارکت کودکان در نیکوکاری و ارتباطشان با خیریه کاملاً با اجازه والدینشان است.» به گفته وی هرسال به تعداد کودکان نیکوکار این خیریه افزوده می‌شود. کتابی با نام «کودکان نیکوکار» هم ترجمه و مناسب فرهنگ امروزی جامعه بازنویسی کرده که به چاپ سوم رسیده است و درآمدش صرف کار خیر می‌شود. یکی از آرزوهایش اینکه حامی مالی بیابد تا بتواند این کتاب را رایگان در اختیار دانش آموزان مدارس قرار دهد.
خانواده‌هایی که خودکفا شدند
حاجی یوسفی حالا خیریه‌ای دارد با بیش از ۴۰۰ کودک نیکوکار که از ۱۴۲ خانوار شامل ۴۵۰ نفر حمایت می‌کند. این خانواده‌ها علاوه بر کمک‌هزینه تحصیلی برای فرزندانشان از سبد ارزاق ماهانه و حمایت‌های معیشتی، پزشکی، مددکاری، روانشناسی و آموزشی نیز برخوردار می‌شوند. از همین طریق طی این ۱۳ سال حدود ۶۰ خانواده خودکفا و از چرخه حمایت خارج‌شده‌اند. حسن‌ختام صحبت‌های حاجی یوسفی هم یک خاطره: «یک‌بار پدر یکی از کودکان نیکوکار برایم تعریف کرد که روحیه دخترش چگونه متحول شده است. گویا مادر این دختر همیشه اصرار داشته که او وسایل و لباس‌های برندهای معروف را بخرد. ولی یک‌بار دخترش حین خرید کوله‌پشتی مدرسه اصرار کرده که می‌خواهد ۲ کوله‌پشتی ارزان‌تر بخرد تا بتواند یکی از آن‌ها را به کودک دیگری هدیه بدهد.»
کلاس نیکوکاری در مدرسه
«آراد میرعبدالعظیمی» ۱۲ ساله و از نیکوکاران این موسسه است؛ به قول خودش اینجا نیکوکاری را می‌آموزد و می‌آموزاند. از برنامه‌های خیریه نیز استقبال می‌کند و معتقد است بازی‌های رایانه‌ای را همیشه می‌توان انجام داد ولی بازی نیکوکاری کمیاب است. پیشنهادی جدی هم دارد و می‌گوید: «چقدر خوب است و ضروری است که در مدارس یک کلاس آموزشی به نیکوکاری اختصاص یابد. نیکوکاری فقط کمک به دیگران نیست بلکه یک فرهنگ است و باید آن را از کودکی آموخت.»
دیگران شاد شوند؛ ما هم شاد شویم
«آناهیتا قنبرپور» کلاس پنجم دبستان است و نیکوکاری را این‌طوری تعریف می‌کند: «وقتی ما کاری انجام بدهیم که دیگران شاد و خوشحال بشوند.» و بعد بلافاصله اضافه می‌کند: «البته نیکوکاری نه‌فقط باعث شادی دیگران بلکه باعث شادی خودمان هم می‌شود.» و از یک نیکوکاری خلاقانه که با همکاری دوستانش انجام داده است چنین خبر می‌دهد: «درهای بطری پلاستیکی را جمع کردیم و فروختیم و با پولش ویلچر خریدیم برای دانش آموزان مناطق محروم.»
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه