به گزارش کودک پرس ، 20 مهرماه سال جاری بود که گزارشی با عنوان «زشت و زیبای محرومیت در «آهوران»/ دستان آقامعلم محبت می‌بافند» روی خروجی خبرگزاری فارس قرار گرفت.
گزارشی که در آن به حرکت تحسین برانگیز عبدالمالک زین‌الدینی آموزگار دبستان امام مهدی در روستای آهوران شهرستان نیکشهر اشاره کرده بود که با ساخت صنایع دستی و فروش آنها، کمک خرج دانش آموزانش شده بود.
پس از انتشار این گزارش بود که پویا محمودیان معاون صنایع دستی سازمان میراث فرهنگی با خبرنگار فارس تماس گرفت تا ضمن قدردانی از پرداختن به این موضوع و رسانه‌ای کردن آن، برای پیدا کردن این سرباز معلم بلوچ اقدام کند.
در نهایت این سرباز معلم در جریان مراسم تجلیل از هنرمندان غرفه‌های برتر سی امین نمایشگاه ملی صنایع دستی، به تهران دعوت شد و از سوی رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مورد تقدیر قرار گرفت.
اما نکته مهم اینجاست که چه تعداد از این انسان‌هایی که با عشق به کار خود، معجزه می‌کنند شانس این را دارند که از طریق رسانه‌ها معرفی شوند؟
مسؤولان ذی‌ربط تا چه اندازه به استان‌های محروم سرکشی می‌کنند و از وضعیت کودکان و نوجوانان در این روستاها با خبر هستند؟
وزارت آموزش و پرورش تا چه اندازه به مسؤولیت خود در این زمینه عمل کرده و چه تعداد از کودکان محصل مناطق محروم را شناسایی کرده است که مجبور نباشند بدون کمترین امکانات آموزشی به مدرسه بروند؟
وقتی بر اساس گفته‌های این سرباز معلم، تنها راه نجات سیستان و بلوجستان از محرومیت صنایع دستی است، آیا واقعاّ سازمان میراث فرهنگی حامی این افراد می‌شود یا قرار است تنها به یک تقدیر بسنده کند؟
وزارت بهداشت و درمان تا چه اندازه به مسئولیت خود عمل کرده تا کودکان بیمار بازمانده از تحصیل را به آغوش مدرسه بازگرداند؟
دولت تدبیر و امید چه تدبیری برای مناطقی همچون آهوران اندیشیده؟ اصلاً دولتمردان با تدبیر ما خبر دارند که مردم این روستا به دلیل نداشتن اینترنت از ثبت نام برای دریافت رایانه جاماندند و 4 سال است که از همین اندک یارانه هم بی بهره هستند؟
شاید دیدن این ویدیو و شنیدن صحبت‌های این سرباز معلم وجدان به خواب رفته مسؤولان را بیدار کند.
منبع: فارس
ارسال دیدگاه