به گزارش کودک پرس ، کودکان حساس نیز مانند همه ی کودکان گاهی با پدر و مادرشان مخالفت می کنند. آن ها یکی به دو می کنند در برابر هر درخواستی جر و بحث راه می اندازند و پاسخ منفی می دهند اصرار دارند که کارها به روش آن ها انجام شود نه روش شما و حتی گاهی به خشونت رو می آورند.
اعتراض کردن معمولا بخشی از تلاش کودکان برای شکل دادن به هویتی مستقل از پدر و مادر است و به آن ها این احساس را می دهد که می توانند بر محیط خود تاثیر بگذارند. در واقع اگر کودک هیچ گاه از انجام کارهایی که شما می گویید سرپیچی نکند باید نگران شوید.
اما در کودکان حساس که نیاز شدیدی به کنترل همه ی جنبه های محیط خود دارند اعتراض می تواند حالت افراطی پیدا کند. این نیاز ناشی از چیست؟ گفتیم که کودکان حساس از هر تغییری ناراحت می شوند. حتی بعضی از آن ها برای سازگاری با تغییر به قدری احساس ناتوانی می کنند که به هیچ قیمتی حاضر نیستند در این راه تلاش کنند. وقتی اطرافیانشان درست مطابق با برنامه هایشان عمل نمی کنند دچار احساس ناامنی می شوند. آن ها وقتی آسوده هستند که هیچ چیزی تغییر نکند و محیط کاملا قابل پیش بینی باشد.
متاسفانه این نگرش واقع بینانه نیست. معمولا این کودکان عادت می کنند که مدام بجنگند تا دیگران مطابق میل آن ها رفتار کنند. هدف تمام این جنگ و جدل ها این است که با تغییرات رو به رو شوند. به همین دلیل رفتار آن ها بسیار پرخاشگرانه می شود.
چگونه می توانید تشخیص دهید که کودک به دلیل ترس از تغییر پرخاشگری می کند یا به دلیل بی ادبی؟ نمی توانید و خوشبختانه اهمیتی هم ندارد. وقتی می خواهید رفتار فرزندتان را تعدیل کنید فقط دو نوع رفتار وجود دارد: مطلوب و نامطلوب. معمولا پرخاشگری رفتاری نامطلوب است.
پسرها پرخاشگرتر از دخترها هستند. این تفاوت در غالب فرهنگ ها و تقریباً در همه سنین و نیز در غالب حیوانات دیده می شود. پسرهابیش از دخترها پرخاشگری بدنی و لفظی دارند. از سال دوم زندگی این تفاوت ها آشکار می شود. براساس مطالعات مشاهده ای در مورد کودکان نوپای بین سنین ۱ تا ۲ سال تفاوت های جنسیتی از لحاظ تعداد پرخاشگری بعد از ۱۸ ماهگی ظاهر می شود و قبل از آن اثری از آن نیست.
پسرها به خصوص وقتی که به آنان حمله می شود یا کسی مزاحم کارهایشان می شود تلافی می کنند. در یک مطالعه مشاهده ای در مورد کودکان پیش از مدرسه پسرها فقط اندکی بیش از دخترها مورد حمله قرار گرفتند، ولی دو برابر دخترها تلافی کردند.
شاید این که پسربچه بالقوه پرخاشگر است یا می تواند آن را بیاموزد علتی فیزیولوژیک داشته باشد. برای مثال پسران ۱ تا ۳ ساله در کلاس های پیش از دبستان از طرف بزرگسالان و همسالان بیش از دخترها به خاطر پرخاشگری مورد توجه قرار گرفتند. این توجه گاهی مثبت بود (لبخند زدن، ملحق شدن به بازی کودکان) و گاهی تا حدودی منفی (متوقف کردن کودک یا سر کودک را با چیزی گرم کردن). توجه نشان دادن به رفتار کودک، به هر نحوی که باشد، بیش از بی توجهی به آن باعث تشویق رفتار می شود.
ارسال دیدگاه