به گزارش کودک پرس ، ماجرا از تماس‌های تلفنی یکی پس از دیگری پدر و مادرهای نگران به یکی از همکاران خبرنگار در شیراز شروع شد.
مشکلات روانی حاصل از یک برنامه دانش‌آموزی رابطه خانوادگی و روح و روان نوجوانان شرکت کننده را بهم ریخته است. این نگرانی‌ها و پیگیری‌ها سرنخی می‌شود تا به جستجویی چرایی و چگونگی این اتفاق بپردازم.
با چند تلفن و پیگیری متوجه شدیم که مرکز ملی سیفژ ایران (شعبه سازمان بین‌المللی فیلم برای کودکان و نوجوانان که زیر نظر سازمان ملل متحد تاسیس شد) در هفته پایانی آبان ماه گذشته با همکاری چندین مجموعه خصوصی و دولتی از جمله آموزش و پرورش و حوزه هنری انقلاب اسلامی فارس؛ برنامه‌ای با عنوان «عصر فیلم کوتاه و نمایش فیلم برای کودکان» برای حدوداٌ ۴۵۰ دانش آموز ناحیه سه و چهار شیراز برگزار کرده است.
در این میان، یک روانشناس آموزشهای خودمراقبتی در رابطه با مسائل جنسی را به دانش‌آموزان ارائه می‌کند و سپس آنها با اورژانس اجتماعی ۱۲۳ نیز آشنا می‌شوند.
در این آموزشها انیمیشنی هندی بنام کُمِل ( با موضوعیت تعرض به دختر نوجوان هندی و آموزش به او و دیگر نوجوانان توسط اورژانس اجتماعی جهت جلوگیری از تکرار دوباره این تعرض‌ها ) نمایش داده می‌شود. نوجوانان مخاطب فیلم که بسیاری از آنها تاکنون با این پدیده‌ها برخورد نکرده‌اند؛ دچار آسیب‌های حاصل از این نوع آموزش می‌شوند و روح و روان آنها در هاله‌ای از وحشت فرو رفته و بقدری حساس می‌شوند که به تمام اطرافیان از جمله دایی و عمو و… بدگمان شده و در ارتباطات خانوادگی دچار مشکلات عدیده شده‌اند. برخی نیز مشکلات عمیق‌تری بهم زده‌اند و گوشه‌گیر و در خود فرو رفته شدند.
کُمِل انیمیشنی هندی و از سری مجموعه آموزهای سند 2030 در هند است که استفاده و بکارگیری آن این‌بار توسط نهادهای دولتی و حتی انقلابی جای پرسش و نگرانی بسیار دارد.
این اتفاق در کنار حساسیت موجود نظام و رهبر انقلاب در اجرای سند 2030 و تآکید به لزوم طراحی سندهای تربیتی بومی و وابسته به فرهنگ ایرانی اسلامی، نشان از واقعیت‌های جاری در سطح مدارس و نهادهای مرتبط است که اگر بزودی پیگری و درمان نشود باید منتظر عوارض بعدی بود.
فارغ از اینکه آموزش و پرورش بعنوان نهاد تربیتی و آموزشی کودکان ما موظف به رعایت اصول و مبانی بومی و فرهنگی ایرانی اسلامی است و حوزه هنری انقلاب اسلامی بعنوان؛ نهاد انقلابی که از سازمانهای تحت نظارت رهبری بحساب می آیند و این در جای خود باید توسط مسئولین امر مورد پرسش و مطالبه قرار بگیرد؛ باید پرسید آیا مسئولینی که از سطوح بالا تا پایین اداری این معضلات حاصل نگاههای و عملکرد آنهاست، حتی در این سطح متوجه ماجرا نیستند که آموزشهای عیان و بی پرده و رک گویی مرتبط با پیشگیری جنسی مناسب سن کودکان دبستانی نیستند؟ و باید این نوع آموزشها را به والدین کودکان داد تا در محیطی امن و با توجه به اقتضائات کودک به فرزندانشان بیاموزند؟
آیا باید پذیرفت؛ اجرای اردوی دانش اموزی و اکران انیمیشن های 2030 آن هم به شکلی بسیار غیر حرفه ای به هدف آموزش پیشگیری جنسی رخ داده است؟ و اگر اینگونه است براستی اثر مطلوب حاصل شده ؟
بهترین راه برای جلوگیری از اثرات سوء این نوع آموزشهایی که ریشه در فرهنگ و اعتقاد مردم ما ندارد و در آموزشهایی که در ادامه این نوع آموزشها در برنامه 2030 وجود دارد که در واقع آموزش عیان سکس و رابطه جنسی است. بهتر است مسئولین امر با تبعیت از فرامین رهبر انقلاب به طراحی و اجرای نظام اموزشی منطبق بر فرهنگ ایرانی و اسلامی خودمان بپردازند تا نتایج حاصله از این نوع آموزشها بجای ایجاد استرس و بهم ریختگی روحی و روانی که اثرات بلند مدت گریز ناپذیر خواهد داشت نوعی از تربیت بر مبنای نتیجه گیری فرزندانی اگاه و متعهد باشد.
منبع: شیرازه
ارسال دیدگاه