به گزارش کودک پرس ، مدت‌هاست به اشتباه جا افتاده است که هر اثری که شخصیت‌های اصلی آن کودک یا نوجوان هستند و درباره این گروه سنی ساخته می‌شود، به عنوان اثری در حوزه کودک و نوجوان معرفی می‌شود؛ در حالی که لزوماَ این‌طور نیست و یک اثر درباره کودک‌ها و نوجوان‌ها که شخصیت‌های اصلی آن هم نوجوان یا کودک هستند می‌تواند طیف گسترده‌ای از مخاطب‌ها اعم از بزرگسال و نوجوان و… را در برگیرد.
از این‌رو معتقدم این سه فیلمی که نام بردم بیش از این‌که مخاطب شان کودک و نوجوان باشد، مخاطب‌شان بزرگسال‌ها هستند گرچه در این بین شخصیت اصلی آنها نوجوان و کودک هستند و فیلم نیز درباره این گروه سنی ساخته شده است. آثار کودک و نوجوان، آثاری هستند که مخاطب‌ها آنها فقط این گروه سنی است و دیگر آثار هنری و ادبی که گستره وسیع‌تری را در بر می‌گیرد دیگر لزوماَ اثر کودک و نوجوان نیست و انتظار می‌رود این اشتباه اصلاح شود.
سینمای ما هم آثاری برای کودک و نوجوان‌ها خلق کرده است و هم این‌که درباره آنها، برخلاف تئاتر که ما آثار متعدد برای کودک و نوجوان، یا نمایش‌هایی با حضور بچه‌ها کم نداریم اما آثاری «درباره کودکان و نوجوان‌ها» در تئاتر نداریم و باید از فعالان این حوزه پرسید، چرا به راستی ما آثاری درباره کودک و نوجوان در تئاتر نداریم؟!
دو: اما این‌که چرا سه فیلم «باشو غریبه کوچک» اثر بهرام بیضایی، «خانه دوست کجاست» ساخته عباس کیارستمی و «دونده» اثر امیر نادری را بیشتراز دیگر فیلم‌ها دوست دارم و می‌پسندم؟! نخست این‌که هر سه این فیلم‌ها «درباره کودکان و نوجوان‌ها» هستند.از طرفی هر سه این آثار از نظر حسی و عاطفی بسیار تأثیر‌گذارند و مفاهیم انسانی و اجتماعی به خوبی و خلاقانه در این آثار منعکس شده است.
هر سه این فیلم‌ها سعی می‌کنند با نگاهی خلاقانه، بهره‌گیری اصولی از ظرفیت‌های مختلف سینما، اعم از فیلمنامه، تصویر، کارگردانی، بازیگری و… کاری جذاب و تأثیر‌گذار را عرضه کنند و با نگاهی متفاوت چالش‌های کودکان و نوجوان‌ها را پیش روی مخاطب قرار دهند. بدون اعتنا به اصول حرفه‌ای کار نمی‌توان آثاری این چنین تأثیر‌گذار خلق کرد.
در هر سه فیلم می‌توان باور کارگردان را دید به لحظه لحظه اثری که خلق کرده است؛ همین باور این آثار را متفاوت و شاخص کرده است.
ارسال دیدگاه