به گزارش کودک پرس ، در ششمین روز از سی و یکمین نمایشگاه بین المللی کتاب، انتشارات سوره مهر میزبان احمد یوسف زاده نویسنده کتاب آن 23 نفر، مرتضی سنگی، 3 تن از آزادگان هشت سال دفاع مقدس و جمعی از خبرنگاران و اهالی رسانه بود بود.
در این نشست که با حضور دلاورمردان ایران رنگ و بوی معنوی به خود گرفت، مرتضی سرهنگی درباره ادبیات جنگ تحمیلی سخن گفت.
سرهنگی اظهار کرد: ادبیات اردوگاهی انسانی ترین گونه ادبیات جنگ است. بعضی وقت ها پای انسان در میان است؛ یعنی یک سرباز وقتی اسیر می شود دیگر سرباز نیست، انسانی بی دفاع است که نیاز به کمک دارد و عراقی ها سختی های دوران اسارت را در اردوگاه ها چند برابر کرده بودند.
وی افزود: احمد یوسف زاده، 20 ساله بود که به اردوگاه رفت و 30 ساله بود که آزاد شد. پس از بازگشت قلم برداشت و خاطرات خود را نوشت. رنج شیرین و لبخند در قفس مجموعه خاطراتی از این نویسنده است که به طنز جبهه می پردازد و خنده در اسارت یعنی اینکه عراقی ها گمان می کردند، هنوز نتوانسته اند این بچه ها را اسیر کنند.
در ادامه احمد یوسف زاده ضمن تشکر از انتشارات سوره مهر و خیر مقدم به احمد نوربخش، کاظم آزادی و دکتر ولی پور همرزمان و هم سلولی های خود، درباره کتاب اردوگاه اطفال بیان کرد: این کتاب بخش دوم خاطرات من است. خاطرات بخش اول که خاطرات 8 ماه اردوگاه است، در کتاب آن 23 نفر جمع آوری شده است و این کتاب خاطرات 2 سال اسارت من و دوستانم است.
وی افزود: در آن زمان عراقی ها نوجوانان را به خاطر بعد تبلیغاتی به اسارت می گرفتند؛ اما رزمنده های نوجوان در اردوگاه اطفال نشان دادند که بار شانه شکن اسارت بر دوش آنهاست و هر روز با عراقی ها درگیر بودند.
یوسف زاده ادامه داد: دو کتاب «آن 23 نفر» و «اردوگاه اطفال» شرح جوانمردی نوجوانان، زجرهایی که کشیدند، انفرادی های سخت و… است.
در ادامه مرتضی سرهنگی درباره اتحاد و همبستگی مردم ایران در سالهای جنگ اظهار کرد: در جنگ های دفاعی مردم ناگهانی سرباز می شوند. رسانه های داخلی و خارجی آن زمان هم میگفتند که مردم ایران سرباز شده اند. نقشه دشمنان برای نابودی ایران بی نقص بود اما آنها از واکنش مردم غافل شده بودند.
وی افزود: 17 عددی بود که به سن بچه های اسیر داده بودند؛ اما پشت این 17 کوله باری از عشق و ایمان و ارادت بود که عراقی ها را به زانو درآورد و آنها در نهایت اعتراف کردند که ما اسیر شما هستیم؛ اما مردم این چیزها را نمی دانند. باید این کتاب ها را بخوانند تا قیمت دستشان باشد.
سرهنگی همچنین، در پاسخ به اینکه در نگارش خاطرات جنگ احساسات را تا چه حد می توان دخیل کرد، بیان کرد: گفتیم که ادبیات اسارت انسانی است. نمی شود که احساس را دخیل نکرد. ما 18 سال اسیرداری کردیم اما یک ورق هم از آن دوران نداریم. باید نوشته شود تا مردم بدانند ما چگونه اسیرداری کردیم و در عوض عراقی ها چه بلایی بر سر اسرای ما در عراق آوردند؟
سپس، احمد یوسف زاده در پاسخ به اینکه آیا این کتاب را با حس الان خود نوشته اید یا دوران اسارت، اظهار کرد: در مقدمه کتاب هم نوشته ام که باید 30 سال از 62 بگذرد تا اتفاق هایی که در آن دوران افتاده است را بهتر درک کنیم. من آن زمان نمی دانستم دلتنگ فرزند شدن یعنی چه؟ در اسارت باشی و نامه بیاید که دخترت دارد ازدواج می کند، یعنی چه؟ اما الان متوجه شدم. بنابراین این کتاب حاصل احساس مشترکی از نوجوانی و 50 سالگی من است.
وی همچنین در پاسخ به اینکه چرا همه خاطراتتان را در یک کتاب جمع آوری نکرده اید، گفت: از بازخوردهایی که از کتاب آن 23 نفر دریافت شد، فهمیدم که مخاطب کلی گویی را دوست ندارد. مخاطب مشتاق است که بداند در سال های اسارت، انتقال به اردوگاه ها و … چه اتفاق‌هایی برای ما افتاده است؟ بنابراین باید ریز وقایع را هم می گفتم که همه آنها در یک کتاب نمی گنجد، اگر می گنجید هم قطور و خارج از حوصله می شد.
در ادامه دکتر ولی پور مختصری از خاطرات خود با احمد یوسف زاده را بیان کرد و گفت: جنگ فرهنگی در اردوگاه هم بر عهده احمد بود. ما در اردوگاه اطفال که اردوگاه وسطی بود، مستقر بودیم. بعضی ها که جنگ و اسارت را تجربه نکرده اند از ما می پرسند، شما کتک هم خورده اید؟ باید بگویم کتک گوشه بسیار کمی از شکنجه هایی بود که ما متحمل شدیم. از احمد یوسف زاده و انتشارات سوره مهر برای بازگویی این خاطرات ممنونم.
در پایان کتاب اردوگاه اطفال در جمع آزادگان و اهالی رسانه رونمایی شد.
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
ارسال دیدگاه