به گزارش کودک پرس ، حجت الاسلام والمسلمین سید علیرضا تراشیون کارشناس مباحث تربیتی در حوزه کودک و نوجوان در سخنانی به بررسی «آثار مخرب فضای مجازی بر تربیت کودکان» پرداخته است که متن آن تقدیم مخاطبان میشود.
نسل امروز جامعه، نسلی مظلوم
نسل امروز ما نسلی مظلوم است، چراکه مورد هجمههای مختلف رسانهای قرار میگیرند، بنابراین جای نگرانی وجود دارد.
اما با کمی دقت بیشتر، میبینیم که مجموعه آسیبهایی متوجه این نسل است که بخشی از آن بهخاطر گستردگی رسانههایی میباشد که به راحتی در اختیار آنها قرار گرفته است.
کشور ما به یکباره در معرض هجمه رسانههای مختلف دنیا قرار گرفته است، بدون آنکه سطح آگاهی والدین بر فرزندان افزایش پیدا کرده باشد، اما در دنیای غرب که در بحثهای رسانهای نسبت به کشور ما پیشی داشت، کلید واژهای به نام سواد رسانهای مرسوم شد.
اهمیت سواد رسانهای در جامعه
برای تعریف سواد رسانهای به صورت کوتاه و خلاصه میتوان آن را به منزله رژیم غذایی دانست، همانطور که در رژیم غذایی بایدها و نبایدهای خوراکی گفته میشود، در بحث سواد رسانهای نیز بایدها و نبایدها رعایت میشود، یعنی زمان، اندازه، گروه سنی، نوع برنامه معین میشود.
گاهی فرزندان به صورت آزادانه میتوانند هر نوع سریالی را ببینند، برنامههای رایانه ای به راحتی در دسترس آنها قرار میگیرد و در بخشهایی از فضای مجازی حضور دارند که به صلاح و قابل استفاده برای آنها نیست.
هرچند برخی بزرگترها از این فضای مجازی استفادههای مفیدی برای تبادل اطلاعات و جستجوی مطالب ضروری میکنند، اما رها کردن فرزند خود در این فضای خطرناک کار بسیار اشتباهی است و چه بسا برای فرزندان و کودکان، آسیبهایی به همراه داشته باشد.
بلوغ جنسی زودهنگام، آری یا خیر؟
هرچند بلوغ به معنای رشد است و امری مطلوب میباشد، اما در حوزه تربیتی، بلوغ جنسی زودهنگام خوب نیست، زیرا بلوغ جنسی بچهای 10 تا 12 ساله برای او آسیبزا است، چراکه بلوغ جنسی او قبل از بلوغ عقلی حاصل شده و باید توجه داشت که عقل نوجوانان و جوانان مدیریت مسأله جنسی آنها را برعهده دارد، بنابراین تقدم بلوغ جنسی بر بلوغ عقلی، او را دچار انحراف کرده و به او آسیب میرساند.
در حوزه رسانهها نیز اینگونه است، گاهی آسیبهای یک تلفن همراه هوشمند برای یک نوجوان 10 ساله، چندین برابر آسیبی است که انسان بالغ متحمل میشود، بنابراین بایستی آگاهی والدین در حوزه سواد رسانه افزایش پیدا کند.
ما نباید دنبال دلسوزی دیگران باشیم، بلکه بایستی خود را مسئول تربیت فرزندان بدانیم، مگر چه کسی از فرزندان مراقب میکند، اگر والدین مراقب فرزندان خود نباشند؟
ارسال دیدگاه