پَرپَر، سیمرغ، پَر» تئاتری برای همه رده‌های سنی است/ نوجوانان ما تئاتر ندارند!
رضا عبدالعلی‌زاده، کارگردان بخش مسابقه نوجوان جشنواره تئاتر کودک و نوجوان گفت: ما هنوز نتوانسته‌ایم نوجوانان را به سالن‌های تئاتر بکشانیم در زمینه کودکان موفق بودیم اما درباره نوجوانان نه و علتش هم این است که هنوز دغدغه‌های آنها را نشناخته‌ایم.
به گزارش کودک پرس ،«رضا عبدالعلی‌زاده» کارگردان نمایش «پَرپَر، سیمرغ، پَر» از تهران از جمله هنرمندانی است که در بخش مسابقه نوجوان جشنواره بیست و ششم حضور خواهد داشت.
وی گفت: ما نمی‌توانیم بسیاری از مسائل و مشکلات نوجوانان را به خاطر محدودیتهایمان روی صحنه تئاتر مطرح کنیم و البته نویسندگان‌مان هم به سراغ این موضوعات نرفته‌اند تا دریابیم چطور می‌توان با این محدودیت‌ها کنار آمد و به مسائل و مشکلات روز نوجوانان پرداخت.
عبدالعلی‌زاده که نمایش «پَرپَر، سیمرغ، پَر» را دی و بهمن 97 در تالار هنر اجرا کرد، در مورد اجرای عمومی این نمایش پیش از جشنواره تئاتر کودک و نوجوان همدان گفت: متن «پَرپَر، سیمرغ، پَر» توسط بهرام جلالی‌پور برای ارائه در ورکشاپی با موضوع بزرگداشت عطار نیشابوری نوشته شده بود و او این متن را از دل آن ورکشاپ بیرون آورد و برای خواندن به من داد.
وی افزود: در لحظه خواندن متن به معذوریت‌هایی چون حجم کار، تعداد بازیگران و این که آیا «منطق‌الطیر» که گاهی درکش برای برخی بزرگسالان نیز دشوار است در ارتباط‌گیری با کودکان و نوجوانان موفق خواهد شد یا خیر ، فکر کردم اما در نهایت تصمیم گرفتم انجامش دهم تا ببینم در عمل چگونه می‌شود. تلاش گروه ما بر این بود که «پَرپَر، سیمرغ، پَر» نمایشی باشد که هم کوچک‌ترها و هم بزرگ‌ترها بتوانند از آن استفاده کنند.
سرپرست گروه هنری ره‌آورد که در کنار حضور در هیئت انتخاب و بر عهده داشتن سِمَت اجرایی در دوره‌های مختلف جشنواره، با «پَرپَر، سیمرغ، پر» سومین حضورش را در مقام کارگردان در جشنواره همدان تجربه می‌کند در مورد میزان استقبال از اجرای عمومی این نمایش گفت: ما تبلیغاتی آن چنانی نداشتیم و تماشاگر بود که تماشاگر را آورد. طبیعتا روزهای اول، تعداد تماشاگران کمتر بود اما هر شب که از اجرای‌مان می‌گذشت بیشتر و بیشتر می‌شد.
ما دفتری در ورودی تالار هنر گذاشته بودیم و از تماشاگران خواسته بودیم حتما نکات انتقادی‌شان را برای‌مان بنویسند که جز ابراز رضایت چیزی در آن دفتر نبود. خاطره‌ای از یکی از شب‌های اجرا برای همیشه در ذهن من ماندگار شد، شبی بود که کودکان مبتلا به سندروم داون مهمان‌مان بودند، در صحنه‌ای که گنجشک اگرچه در مقابل باد ضعیف است اما می‌خواهد کاری انجام دهد و می‌گوید «من می‌توانم»، پسربچه‌ای از میان سالن بلند شد و با صدای بلند گفت «من هم می‌توانم!» و من از ارتباط‌گیری این نمایش با همه رده‌های سنی بسیار خوشحال شدم.
این عضو هیئت انتخاب آثار بخش مسابقه تئاتر خردسال بیست و پنجمین جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان همدان در مورد دشواری‌های روی صحنه بردن نمایشی برای نوجوانانِ امروز، با توجه به تفاوت‌های عمده آنها با نوجوانانِ دیروز و از جمله دسترسی آسان و گسترده‌شان به انواع گونه‌های تکنولوژی، گفت: ما نتوانسته‌ایم مخاطب نوجوان را جذب کنیم و به سالن تئاتر بکشانیم، این کار را در مورد کودکان انجام داده‌ایم اما در مورد نوجوانان، نه. چرا؟ چون نوجوانان دغدغه‌هایی دارند که تا به آنها نپردازید جذب آن‌چه می‌گویید نمی‌شوند.
طبیعتا تئاتری که به دغدغه‌های مخاطبانش نپردازد و پاسخگوی نیاز آنها نباشد نیز مورد استقبال قرار نمی‌گیرد. تئاتری مورد استقبال قرار می‌گیرد که مخاطبانش با دیدن آن، تسکین یابند و احساس کنند کسی هست که حرف آنها را بزند و برای تحقق آن‌چه می‌خواهند تلاش کند. وقتی تماشاگران احساس کنند آن‌چه روی صحنه می‌گذرد هیچ نسبتی با آن‌چه در ذهن آن‌هاست ندارد طبیعتا به تماشایش نمی‌نشینند و این شامل مخاطب نوجوان هم می‌شود.
عبدالعلی زاده که سال 1392 با نمایش «افسانه بچه گرگ استثنایی» در بیستمین جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان همدان شرکت کرد، ادامه داد: برای مخاطب کودک کارهای بسیاری می‌توان انجام داد. چون درک کودک در سنین 4 تا 10 سال در محدوده‌ای است که می‌توان به نیازهایش در تئاترهای کودک فعلی پاسخ داد اما از 10 سالگی به بعد دغدغه‌هایش به گونه‌ای است که کمتر می‌توانیم به آن بپردازیم و بخشی از این پرداخت کمتر به خاطر محدودیتهایمان است. ما نمی‌توانیم بسیاری از مسائل و مشکلات نوجوانان را روی صحنه تئاتر مطرح کنیم و البته نویسندگان‌مان هم به سراغ این موضوعات نرفته‌اند تا دریابیم چطور می‌توان با این محدودیت‌ها کنار آمد و به مسائل و مشکلات روز نوجوانان پرداخت.
کارگردان نمایش «شاپرک و رقص برگ‌ها» در چهاردهمین جشنواره تئاتر کودک و نوجوان اصفهان افزود: در نتیجه ناچاریم به شکلی کلی به دغدغه‌ها و مفاهیم انسانی بپردازیم! به چیزی که ورای دغدغه‌های روزمره نوجوانان است و مفاهیم انسانی و اخلاقی را شامل می‌شود. در کل بگویم، نوجوانان ما تئاتر ندارند و باید برای این موضوع فکری کرد و علاوه بر این که نویسندگان‌مان به سراغ این مسئله می‌روند، امکاناتی هم فراهم شود.
از جمله این امکانات این که، به عنوان مثال، تالار هنر، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و فرهنگسراها به عنوان سالن کودکان شناخته می‌شوند و نوجوانان احساس می‌کنند اگر به این سالن‌ها بیایند کودک تلقی می‌شوند. در نتیجه باید سالنی هم به شکل ویژه به نوجوانان و تئاترهای مخصوص آنها اختصاص یابد.
کارگردان نمایش «شش پنگوئن کوچک» درباره دشواری‌های روی صحنه بردن تئاتر کودک و نوجوان گفت: یکی از مهم‌ترین معضلات و مشکلات ما این است که برخی با گمان سهل‌الوصول بودن تصور می‌کنند با آمدن به سمت تئاتر کودک و به عنوان مثال بازی در آن و کارگردانی آن، می‌توانند آسان‌تر به جرگه تئاتر بزرگسال بپیوندند یا رزومه‌ای دست و پا کنند و این معضلی است که به تئاتر کودک و نوجوان لطمه می‌زند. چرا؟ چون تئاتر کودک و نوجوان امری بسیار جدی است و با روح و روان تماشاگرانی در ارتباط است که قرار است سازندگان آینده باشند و این نکته‌ای است که نباید از آن غافل شد.
بیست و ششمین جشنواره بین‌المللی تئاتر کودک و نوجوان همدان از 16 تا 21 آبان به دبیری مجید قناد در همدان برگزار می‌شود.
منبع: فارس
ارسال دیدگاه