آموزش‌های تربیتی در برنامه‌های کودک صدا و سیما دیده نمی‌شود

به گزارش کودک پرس ، هنوز بعد از حدود سی سال وقتی آهنگی از برنامه های کودک آن زمان پخش می شود، قلبم به شدت می تپد. آقای حکایتی با آن صدای جذاب و داستان های دلنشین، هاپوکومار مظلوم و مخمل حسود، زی زی گولوی متفاوت و …

اما آیا کودک من هم چنین نوستالوژی هایی خواهد داشت. حجم برنامه های کودک امروز صداوسیما را اغلب برنامه هایی بی محتوا و سطحی با گفتاری عامیانه و نامناسب با سن کودکان پر کرده است. در همین راستا با عادل بزدوده گفتگویی شده است.

عادل بزدوده دغدغه های صداوسیما را با کسانی که در دهه 60 برای بچه ها برنامه می ساختند، همسو ندانست و گفت: ما نشستی با مدیران رده بالای شبکه دو داشتیم و همه فکر می کردیم ایده ها و تصوراتمان دوباره می تواند محقق شود اما متاسفانه آنچه به ما گفته شد این بود که ظرفیت صداوسیما در سال 600 ساعت است و بیش از این نمی توانیم برنامه تولید کنیم و قدرت مالی سازمان ضعیف است؛ به این ترتیب عملا آب پاکی را روی دست همه ریختند که دیگر نمی توان سریال هایی مانند مدرسه موش ها ساخت و باعث شدند که دیگر کارهای ما روی آنتن نرود؛ برعکس کارهایی که یک خاله یا عمو دارد و یک عروسک بتواند برنامه ها را پر کند.

این مدرس دانشگاه افزود: دوستانی که برای کودک و نوجوان برنامه ریزی می کنند، باید با دید بسیار بازتر جلو بیایند؛ چون سوابق و توانمندی های ما در این زمینه بسیار بیشتر شده اما اینکه چرا نمی خواهند برایش سرمایه گذاری کنند، باید از تصمیم گیران رده بالای صداوسیما پرسیده شود که آیا جایگاه کارهایی که در دهه 60 انجام گرفت، امروز محلی از اعراب ندارد؟

ظاهرا که همینطور است و اگر چنین دغدغه ای داشتند، امثال من خانه نشین نمی شدند؛ هرچند که ما فعالیت های خود را داریم اما ثمره فعالیت های ما باید ایران را پوشش دهد. همچنان که در گذشته پخش سریال های ما فقط در تهران یا یک منطقه خاص نبود، بلکه در سراسر ایران دیده می شد.

وی گوش مدیران صداوسیما را  برای شنیدن دغدغه های برنامه سازان کودک ناشنوا دانست و اظهار داشت: به ما گفته می شود برای کار خود اسپانسر پیدا کنید، در صورتی که این وظیفه من نیست و سازمان باید تعدادی از صفرهای رقم بودجه خود را در اختیار سازندگان سریال های مربوط به کودک و نوجوان قرار دهد که این کار را نمی کند.

محصول این تصمیم گیری ها را در جامعه می بینیم که بیگانه شدن بچه ها با تلویزیون و برنامه کودک است. هرچند گزارش هایی تهیه می شود که پربیننده ترین برنامه تلویزیون فلان برنامه کودک در فلان شبکه بوده اما معلوم نیست این نظرسنجی ها از کجا جمع می شود. معلوم نیست کی قرار است بیدار شویم و حتی ما که بیداریم با خواب زده ها یکی شدیم.

این طراح و عروسک ساز، آرزوی برنامه سازان کودک را ساخت برنامه هایی با هویت ایرانی دانست و افزود:باید اجازه خلق آثار جذاب ایرانی به برنامه سازان پیشکسوت داده شود که بخش اعظم آن مربوط به مسائل مالی است که باید فراهم شود. ما در خدمت کودکان ایران هستیم و کاملا با این بستر آشنایی داریم و نسبت به چهل سال پیش قوام پیدا کرده ایم؛ باید از این قوام استفاده شود و این امر به زور محقق نمی شود. اگر سراغ ما آمدند از ما خواستند با شرایط و بودجه مشخص برنامه تهیه کنیم، هیچ کدام از ما نه نخواهیم گفت و همه عاشق بچه های این مرز و بوم هستیم و مشتاق ساخت برنامه هایی که نه تنها برای کودکان این سرزمین بلکه کودکان ایرانی سراسر دنیا به نمایش گذاشته شود.

این کارگردان و نویسنده کودک به تفاوت های رفتاری میان کودکان دیروز و امروز اشاره کرد و گفت:متاسفانه کودکان و نوجوانان امروز ما بسیار از نسل های پیشین خود دور هستند و مفاهیمی همچون پیشکسوتی، احترام به بزرگتر، رفاقت و ایثار برای آنها معنا ندارد.

ما آماده هستیم برای کودکان این مرز و بوم برنامه هایی را به وجود بیاوریم که حداقل بخش کوچکی از ذهن این کودکان معطوف  به مهربانی ها، دوستی ها، رفاقت ها و از خودگذشتگی ها شود.  همچنان که ما در اوج جنگ، «خانه مادربزرگه» را کار کردیم که پر از عاطفه و دوستی و با حضور آدم های مختلف بود که کنار هم چیده شده بودند و به خوبی زندگی می کردند.

وی افزود: در حال حاضر امکانات و تکنولوژی به شدت پیشرفت داشته و بچه ها تنهاتر شده اند و با بسیاری از مفاهیم بیگانه شده اند. باید علاجی برای این تنهایی و بیگانگی اندیشیده شود که یکی از این راه چاره ها ساخت برنامه هایی است که با هدفمندی خاص در ذهن بچه ها فضایل اخلاقی را خلق کند.