به گزارش کودک پرس ، این کارگردان تئاتر که نمایش “از کجا اومدیم” را در تالار هنر روی صحنه برده است، در گفت‌وگویی درباره مشکلاتی که در این تالار با آن مواجه بوده بیان کرد: تالار هنر چند مشکل اساسی دارد، یعنی هم امکانات سخت‌افزاری آن کم است و هم نرم‌افزاری. وقتی شما با تالار هنر تماس می‌گیرید می‌شنوید که تخصصی‌ترین تالار کودک در ایران یا در تهران است، اما در واقع یکی از غیرتخصصی‌ترین و غیراستانداردترین تالارهای کشور از نظر شرایط خدمات‌دهی است، در صورتی که تالار سالها پیش و با شرایط مطلوب ساخته شده. اول اینکه جز یک یا دو نفر هیچ نیروی متخصصی چه در حوزه کارهای هنری، فنی، تکنیکی، برنامه ریزی، ارتباطات، بازاریابی و … وجود ندارد. دوم اینکه برای تالاری که برای کودکان است باید امکاناتی فراهم شود که متناسب با این گروه سنی و حتی متناسب با تئاتر روز کشور خودمان باشد.
این کارگردان تئاتر با اشاره به اینکه امکانات زیر ساختی این تالار اصلا متناسب کار برای کودکان و نوجوانان نیست، اظهار کرد: نمایشی که ما به صحنه بردیم مخصوص کودکان بین چهار تا هشت سال بود اما در سالن سالیان است که حتی یک تشکچه وجود ندارد که کودک قدش کمی بلندتر شود و بتواند به طور مستقل نمایش را نگاه کنند. این اتفاق غم‌انگیزی است و نشان از بی‌تفاوتی ما نسبت به مخاطبان کودکمان دارد. قبل از شروع این نمایش خواهش کردم اگر می‌شود ۳۰ یا ۴۰ تشک فراهم شود که همیشه برای تالار باقی بماند. اما در پروسه درخواست این امکانات و نامه‌بازی قرار گرفت و تا برآورد هزینه شود زمان زیادی برد و اینچنین کودکان مجبور بودند یا بر روی پای والدینشان بنشینند و یا آن که صندلی را ببندند و روی صندلی بسته بنشینند و گاهی ایستاده نمایش را ببینند.
عاقبتی درباره امکانات فنی و تکنیکی موجود در سالن هم گفت: از نظر امکانات تکنیکی حقیرانه‌ترین چیزی بود که من در سالن‌های دولتی دیده بودم به طور مثال پروژکتوری که در سالن وجود دارد شاید برای ۴۰ سال پیش باشد. سرایط فنی و سیم‌کشی‌ها و تاسیسات و ساخت و ساز بالای دکور و قرقره‌ها همه نیاز به یک تعمیر اساسی دارند. من اکنون صراحتا برای تالار هنر اعلام خطر می‌کنم. این یک هشدارجدی قبل از وقوع یک اتفاق تلخ است!
او اضافه کرد: مدیر این تالار نمایشی فردی مثبت و با حسن نیت است اما کارشان و تخصصشان این نیست. اکنون بی‌تفاوتی عجیبی نسبت به این سالن و امکانات آن وجود دارد؛ آنجا به یک حیاط خلوت تبدیل شده که اگر میانگین کار، انرژی و زمانی که عوامل برای کار کردن در آنجا می‌گذارند حساب شود، از استاندارد کل کشور بسیار پایین‌تر است. در واقع این دوستان بدعادت شده‌اند. دلیل همه این اتفاقات می‌تواند نبود نظارت، ضعف مدیریت سالن و تخصیص نیافتن بودجه به این سالن توسط مرکز هنرهای نمایشی باشد. متاسفانه تاکنون یک سری کارهای معمولی با کمترین انتظار و تجهیزات توسط همکاران من در این سالن روی صحنه رفته که این برای کارکنان تالار و البته مخاطب تبدیل به عادت شده و سطح توقع پایین آمده است.
کارگردان تئاتر کودک «از کجا اومدیم» ادامه داد: هرچند ما به صورت میانگین تماشاگر خوبی داشتم اما هیچ تبلیغات و اطلاع رسانی مناسبی از طرف سالن انجام نمی‌شود، جز یک صفحه هشتصدنفری تلگرام. بعد از چند دهه و با چندین هزار تماشاگر هنوز مجموعه اطلاعاتی از تماشاگران توسط سالن جمع‌آوری نشده. نکته دیگری که درباره مخاطبان وجود دارد این است که متاسفانه مخاطب را هم بدعادت کرده‌اند به این معنی که مخاطب حتما باید در سالن چیپس یا پفک بخورد و حتی اگر دیر هم در سالن حاضر شود می‌تواند وارد شود و نمایش را ببیند واز هر سنی می‌تواند وارد سالن شود. چرا به این سالن، مثل خود نمایش کودک اینقدر بی‌توجهی می‌شود؟ مگر فقط اجرای تئاتر در یک تالار ملاک خوب بودن و استاندارد سالن است؟ چرا دلمان برای بیت‌المال نمی‌سوزد؟ چرا به شان و ارزش جایگاه کودکان فکر نمی‌کنیم؟
این کارگردان تئاتر کودک با تاکید بر اینکه برای به اجرا رسیدن این نمایش و همچنین ارائه یک تصویر مناسب به مخاطب، هزینه بسیاری شد، گفت: چرا به عوامل تالار برای اجراهای صبح کودکان باید هزینه پرداخت شود، آن هم در سالن دولتی؟ چرا وقتی لامپ پروژکتور در زمان اجرا می‌سوزد، گروه باید هزینه آن را بپردازد؟ مگر ما چقدر درآمد داریم و کمک‌هزینه دریافت می کنیم آن هم با یک بلیط ۲۰ هزار تومانی و کلی تخفیف؟ پس تکلیف سوبسید دولت به تالار کودک چه می‌شود؟ این تماشاخانه به یک تالار رهاشده شباهت دارد و این اتفاق شدیدا قابل اعتراض است!
او افزود: روزی که ما برای تحویل سالن به تالار هنر رفتیم بعد از چندین ماه کف صندل‌یها را با وایتکس شستند آن هم با درخواست من و به دستور آقای کرمی این اتفاق افتاد. وضعیت سروس‌های بهداشتی و تاسیسات و نظافت سالن و حتی طراحی و رنگ دیوارها غم‌انگیز و خجالت‌بار است. متاسفانه در این تالار تعدادی زیادی گربه و موش وجود دارد. چرا اقدامی برای بازسازی و تغییرات در این سالن صورت نمی‌گیرد؟ چرا وزیر و معاون وزیر پایشان را به این سالن نمی‌گذارند؟
عاقبتی درپایان صحبت‌هایش با بیان اینکه “من حاضرم در یک مناظره با هر مدیری این نکات را مطرح کنم و مدرک و سند نشان دهم” خاطرنشان شد: این تالار برای سرپا شدن مجدد، به کسانی مانند بهروز غریب‌پور یا مرضیه برومند نیاز دارد. نیاز به کادری دارد که عمیقا درک و عشق نسبت به کار برای کودکان داشته باشند. تالار هنر به شدت یک بازنگری در مدیریت و کارکنانش نیاز دارد، تا آن را از این شرایط بحرانی خارج کنند. من در این زمینه و مشکلاتی که وجود داشت، با آقای شهرام کرمی و هنرمندان تئاتر کودک، صحبت کردم، به من گفتند متاسفانه امکانات کافی و در دسترس وجود ندارد و بودجه نداریم. اما به نظر من مدیر باید بتواند بودجه لازم را برای اداره این تالار تهیه کند، و برای آن تقلا کند. در این کشور هیچ چیز به سادگی به دست نمی‌آید، اما همه چیز به سادگی از دست می‌رود؛ مثل همین تالار که با این وضعیت به سوی نابودی خواهد رفت.
منبع: ایسنا
ارسال دیدگاه