تاثیر بازی والدین با کودک

شما ممکن است این کارها را خردمندانه بدانید. اما وقتی می خواهید برای آنها سنگ تمام بگذارید و آنها را شاد و خندان کنید همه چیز را فراموش می کنید. همچنین، سبد خرید خود را پر از اسباب بازی ها و اشیای به درد نخور خریداری شده می کنید و قول سفری طولانی را می دهید که از عهده شما خارج است.

اما، رابطه در لحظه لحظه زندگی روزمره راههای کوچکتری شکل می گیرد. در حالی که یک گردش طولانی می تواند لحظات خاطره انگیزی بسازد همین طور می توانید با کودک سه ساله خود به طورساختگی بازی کنید.

همانطور که کرچن رابین گفت”آنچه ما هر روز انجام می دهیم مهمتر از آنچیزی است که گاهاً انجام می دهیم”. در زیر درمانگران استراتژی هایی کوچک اما بسیار باارزش را به اشتراک گذاشته اند که می تواند موجب پیوند صادقانه بین شما و کودکان خود شود.

به نظر ریسیکا زیف روان درمانگر متخصص در زمینه کودکان، نوجوانان و خانواده “بازی یکی از مهم ترین روش های برقراری ارتباط با کودکان خود است”. وقتی که شما با کودک خود بازی می کنید شما به آنها می فهمانید که آنها مهم و دوست داشتنی اند و بودن آنها نیز سرگرمی است. وی گفت بازی یکی از روش های عمده ابراز خود در کودک است.

دکتر لورا آثی لیود روانشناس متخصص  کودکان ونوجوانان گفت: “بازی کار کودکان است، و برحسب رشد فیزیکی، شناختی و هیجانی کودک بسیار مهم و حیاتی است”. زیف پیشنهاد داد که به طور روزانه زمان خاصی را برای بازی با کودک خود اختصاص دهید. بگذارید آنها فعالیت را مطابق میل خود و براساس سطح رشد خود (بر روی زمین، پهلو به پهلو) انتخاب کنند و اجازه دهید آنها رهبر باشند.

به نظر آثی – لیود مثلاًدر سن دوسالگی ممکن است کودک شما بخواهد به شما با غذایی که او می پزد کمک کند. کودک پنج ساله ممکن است بخواهد از زبان شخصیت عروسک های خانگی یک قصه را با تمام جزئیات بیان کند. و کودک هشت ساله ممکن است به بازی های تخته ای (شطرنج) علاقه داشته باشد.

سعی نکنید به کودک خود بگویید چگونه بازی یا از قواعد سخت بازی یا فعالیتی مانند رنگ بندی تبعیت کند. بگذارید خودش شروع کند طوری که شما ببینید. زیف گفت سپس آنچه آنها در حال انجام دادن هستند را به خود آنها بازتاب دهید. ممکن است کودک شما نقطه های داخل کتاب رنگی را رنگ کند، پس شما هم او را همراهی کنید. ممکن است آنها حتی رنگ نکنند ولی مداد رنگی ها را پخش کنند و دوباره آنها را جمع کنند که شما نیز این کار را انجام دهید.

از جمله دیگر راههای با هم بازی کردن می تواند شامل آشپزی، پخت و پز، درست کردن هر چیزی، پیاده روی (یا لی لی کردن!)، بازی هولاهوپ، رقصیدن و خواندن باشد. انجام این نوع از فعالیت ها نه تنها الزامی بلکه اعتماد به نفس کودک را نیز تقویت می کنند، سین گراور روان درمانگر و نویسنده کتاب “وقتی کودکان دستور می دهند” چگونگی غلبه بر قلدری کودک دلبند شما را بر می شمرد تا بار دیگر لذت پدر و مادر بودن را تجربه کنید. گراور گفت: بعلاوه، این کار موجب می شود کودک شما خاطراتی شگرف از والدینی واقعاً متعهد و فداکار داشته باشد. وقتی کودکی از سوی والدین به احساس ارزشمندی  دست می یاید آنها خود را بیشتر ارزشمند و سخت کوش تر برای رسیدن به اهداف کودکی خود می دانند.

دکترزیف و آدام پلیتر روانشناس کودک داستان سرایی بازی کودک خود را توصیه کرده اند. این صرفاً به معنای با صدای بلند بیان کردن آنچه کودک شما انجام می دهد است. زیف گفت “شما می توانید خود را به عنوان یک گوینده بازی بیسبال در حال گزارش بازی به بازی ببینید”. این کار همچنین شامل شناسایی رفتارهای خوب آنها است. پلیتر روانشناس درگیر با خانواده های نگران برقراری تعادل در ارتباط خود با فرزندان همراه با کنترل مسئولیت پذیری های و فشارهای نوجوانی گفت: “بیشتر والدین به رفتارهای مثبت توجه می کنند بیشتر کودکان برای کسب توجه مثبت تلاش می کنند که صرفاً والدین توجه خود را به این رفتارها در طی دقایقی تقسیم می کنند” او گفت: این کارارتباط را تقویت می کنند زیرا کودک شما احساس حمایت و اشتیاق می کند.

زیف نمونه هایی از آنچه روایت کردن به نظر می رسد (البته بسته به سن کودک شما) را روشن ساخته است: شما شروع به درست کردن سوپ می کنید. سبزیجات زیادی به آن اضافه می کنید، بعد کمی اسپاگتی، شیر و مقدار زیادی فلفل! اوه، حالا شما شعله گاز را زیاد می می کنید و غذا با جلز و ولز بیشتری جوش می زند.

آثی لیوود گفت شخصیت های مورد علاقه و ترانه های دلخواه کودک خود را بشناسید. ممکن است حال شما از شنیدن هزارمین بار آهنگ”آهوی کوچولو” به هم بخورد. اما این روزهاسریع می گذرید و روزی دلتنگ بازپخش آنها می شوید. همچنین، سعی کنید بر علایق آنها بیفزایید. آثی لیود می گوید: اگر آنها به قطار علاقه دارند علاوه بر تهیه راه آهن؛ آنها را طی گردشی به دیدن قطار ببرید. او گفت: به ویژه یادگیری آزمایشی خود ارتباط دهنده است و انواع خاطراتی زنده و شگرف را خلق می کند.

پلیتر درگیری در فعالیت های متناسب با سن و نیز والدگرا را توصیه کرد. برای مثال، ممکن است در رویدادهای ورزشی یا کنسرت شرکت کنید. ممکن است موتورسواری کنید یا به تماشای موزه بروید.

این به ویژه به دلیل فرزندسالاری بودن بسیاری از خانوارهای امروزی اهمیت دارد. بیشتر خانواده ها بر خواسته ها و علایق کودک متمرکز می شوند که واقعاً اثراتی منفی بر ارتباط داشته و منجر به ایجاد فشار می شود. کودکان شروع به کنترل گری بیشتر نسبت به والدین می کنند. پلیتر گفت آن را با دسترسی کودک به دنیای مجازی بزرگسال (در بسیاری از موارد) و حد و مرزهای بین نسل های رو به انحطاط در هم بیامیزید.

این منجر به وارد آمدن فشار زیاد بر کودک به خاطر عمل کردن بیشتر از سن خود و اضطراب می شود که کودک گاهی اوقات به دلیل سطح تصمیم گیری و اجبار بزرگسال آشفته می شود. پلیتر برای ایجاد تعادل این تمرینات را پیشنهاد داد: کاغذی را به شش نیم بریده، سه قسمت برای خود و سه قسمت برای کودک. سه فعالیت مختلفی را بنویسید که انجام آنها را برای کودک خود لذت بخش می دانید و شما نیز مایل به انجام آنها هستید. سپس، کودک شما سه فعالیت مختلفی که شما از انجام آنها لذت می برید و آنها تمایل دارند را انتخاب می کند. هر شش برگه دو نیم شده را در استوانه ای بیندارید و هر بار یکی را بردارید ضمن آنکه دیگر می دانید هر شش فعالیتی که شما  می توانید همراه با  بعضی از علایق مشترک انجام دهید ارتباط والد- فرزندی را تقویت می کند. سرانجام، بهترین راه برای ارتباط با کودک خود اختصاص دادن نهایت توجه به او است.  آثی لیود گفت: “از نظر من، رمز ارتباط با کودک خود تمرین دیدن دنیا از منظر آنها است”. این روشی مفید برای نشان دادن عشق است.