خجالت می کشم

به گزارش کودک پرس ،در اکثر موارد این ناکامی کودکان در شرکت در اجتماع ، منجر به ایجاد نوعی استرس و فشار روحی شده و باعث نگرانی والدین می‌شود.
به دلیل اهمیت موضوع در زندگی روزمره و آینده کودک در اینجا ، توصیه‌هایی را از نظر کارشناسان، به شما والدین گرامی ارائه می‌دهیم:

• افراد معمولاً به ناهماهنگی و یا تفاوت یکدیگر واکنش منفی نشان می‌دهند.
  وقتی مردم در کنار فردی احساس ناراحتی می‌کنند که او تفاوتی با دیگران داشته باشد. چنانچه فرزند شما به راحتی نتواند با دیگران ارتباط بر قرار کند و یا دراجتماعات اختلال ایجاد کند ، از طرف دیگران پذیرفته نمی‌شود. شاید هم چالش‌هایی ایجاد می‌کند که، موجب عدم پذیرش دیگران می‌شود. می‌دانیم که ممکن است، شما بگویید این طور نیست. اما بپذیرید که این موضوع حقیقت دارد.

در جامعه برای هر فردی اتفاق می‌افتد که گاهی در جمعی پذیرفته نشود یا مورد بی‌مهری واقع شود. در چنین صورتی اول از همه، خود فرد احساس راحتی نمی‌کند.

در بسیاری از شرایط نیز خود ما تمایلی به برقراری ارتباط با دیگران نداریم. شاید این اتفاق در مهد کودک، دبیرستان، دانشگاه و یا حتی محل کار ما و هر جای دیگری رخ دهد.

بسیاری افراد، صرف‌نظر از سن و سال ،وقتی با افرادی رو به رو می‌شوند که از نظر ظاهری، مادی، تحصیلی و فرهنگی با آنها متفاوت هستند، احساس خوبی نداشته و مایل به برقراری ارتباط با آنها نیستند. در مواردی نیز این عدم تمایل منجر به نادیده گرفتن به عدم دعوت در بازی و فعالیت‌های گروهی می‌شود. مسئله اصلی در این قسمت واکنش به تفاوت‌هاست، اما نحوه برخورد با این تفاوت‌ها مسئله دیگری است که به طرق و شیوه‌های گوناگونی ابراز می‌شود و نقش شما به عنوان والدین در این میان بسیار قابل ملاحظه است.

• به قابلیت‌ها و تمایلات فرزندان بها دهید.
  باید مهارت‌های اجتماعی کودکان را به تدریج پایه‌ریزی کرد. شاید کودک شما در رشته‌هایی مانند هنر، موسیقی، بازی و یا پیاده روی استعداد و قابلیت‌هایی داشته باشد.اگر از فوتبال بدش می‌آید اما قابلیت‌های فعالیت‌های تیمی و گروهی را ندارد به پرورش آنچه واقعاً در وجود اوست بپردازید، نه اینکه او را وادار به فوتبال کنید.
• از پایین شروع کنید تا موفقیت‌ها به تدریج حاصل شود.
  وقتی با توافق فرزندتان هدفی را در نظر می‌گیرید، او را وادار نکنید تا به سرعت به هدف برسد، زیرا در چنین مواردی، اصولاً ناکامی ایجاد می‌شود. رسیدن به هر هدفی با گام‌های کوتاه اما استوار دائمی و پایدارتر است.

سعی کنید، اهداف کوتاه مدت و دست یافتنی را برای فرزندتان تعیین کنید تا با رسیدن به آنها انگیزه بیشتری برای ادامه مسیر پیدا کند. در این راه نیز، نیازهای او را همواره به یاد داشته و توقع بیش از توان اونداشته باشید.

وقتی وارد جمعی می‌شود، انتظار نداشته باشید با همه ارتباط برقرار کند. در گام اول، همین که سلام کند و یا حتی بتواند با یک نفر صحبت کند ،کافی است . به تدریج می‌آموزد که با دیگران چگونه رفتار کند.

• همه انسان‌ها نیاز به یادگیری و آموزش دارند.
  ممکن است شما بخواهید با والدین دیگر، معلمان، مدیر و ناظم مدرسه نیز در مورد فرزندانتان صحبت کنید. بسیاری افراد در این زمینه آگاهی لازم را ندارند، شاید هم نگران هستند که گفتار یا رفتار اشتباهی از آنان سر زند. شاید نمی‌دانند که، فرزند شما قادر به انجام چه کارهایی است و از عهده چه کارهایی بر نمی‌آید.در ضمن نیاز به صرف زمان بسیار دارد. پس خود شما نیز که الگوی فرزندان هستید، با کمترین بی‌مهری یا اشتباهی از صحنه خارج نشوید.- ارتباطات اجتماعی فرزندان را از سنین کم به آنها آموزش دهید.
  برخی والدین تصور می‌کنند، فرزندشان در کودکی مشکلاتی در زندگی و برقراری ارتباطات اجتماعی دارد که با گذشت زمان به خودی خود بر طرف می‌شود. در صورتی که این طور نیست و اگر هم باشد ،حل این مسائل مستلزم پرداخت بهای سنگین و ضربات روحی بسیار است. پس سعی کنید کودکان را از سنین پایین ،وارد دنیای اجتماعی کنید. مهد کودک نیز یکی از این نمونه‌های گروه‌های اجتماعی است.
• از نکات منفی فاصله بگیرید.
  بر ناتوانی‌های فرزندتان تأکید نداشته باشید. این کار به اعتماد به نفس و عزت نفس او خدشه وارد می‌کند.

بدانید که، هر کودکی نقاط قوت و نقاط ضعفی دارد. شاید فرزند شما برخی از کارهای دیگران را نتواند انجام دهد، اما استعدادهایی نیز دارد که دیگران از آن بی‌نصیب هستند. سعی کنید بر آنچه می‌خواهد و می‌تواند انجام دهد تمرکز و تأکید داشته باشید. ممکن است این موارد برای زندگی او کافی نباشند. اما بقیه موارد را نیز به تدریج خواهد آموخت.