دردِ دل‌های تنیسور نوجوان قمی از بی‌توجهی مسئولان این رشته ورزشی
تنیسور نوجوان قمی می گوید: نمی دانم دقیقا مشکل از کجاست اما هیچ پولی برای حمایت از تنیس قم خرج نمی‌شود، ما چه قبلا که وضع اقتصادی کشور با بحران رو به رو نبود چه الان که با بحران رو به روست، هیچ اسپانسری نداشتیم.
به گزارش کودک‌پرس ، تنیس ورزشی راکتی است ابتدا در بریتانیا و بیشتر میان اشراف‌زادگان رایج شد و سپس به سایر کشورهای انگلیسی نفوذ یافت و اکنون در همه کشورها بازی می‌شود. به دلیل تجهیزات گران‌قیمت و زمین مناسب برای انجام این ورزش، هنوز هم تنیس به عنوان یکی از ورزش‌های گران‌قیمت شناخته می‌شود .
ظهور ورزش تنیس در ایران به بعد از جنگ جهانی دوم باز می گردد. تنیس از ورزش‌های المپیک است و در برخی از کشورها به آن تنیس میدانی می‌گویند تا از ورزش دیگری بنام تنیس شاهی که در سالن و در زمینی با ابعاد متفاوت بازی می‌شود و همچنین تنیس روی میز متمایز گردد .
در شهر قم نیز ورزش تنیس چند سالی است که رونق خوبی گرفته و برخی از چهره ها نیز توانسته اند خود را در کشور مطرح کنند؛ یکی از این تنیسورها که البته سن و سال زیادی هم ندارد عرشیا کارگر است که به فورهندهایش معروف است.
در گفت وگو با این تنیسور نوجوان قمی بیشتر در جریان وضعیت رشته تنیس و موفقیت های او قرار گرفتیم.
چه شد که پا به زمین خاکی تنیس گذاشتید و از چند سالگی تنیس را شروع کردید؟
عمویم محمد کارگر تنیسور بود و جزو 10 نفر برتر کشور به شمار می رفت و من در 6 سالگی و تا قبل مصدومیت شان، مرتب همراه او بودم و بازی‌ها را نگاه می کردم و به این ورزش علاقه زیادی پیدا کردم تا اینکه از 12 سالگی تنیس را شروع کردم و نزدیک به دو سال است که در این ورزش حرفه‌ای شده‌ام.
از موفقیت هایی که در رشته ورزشی تنیس خاکی کسب کرده اید، بگویید.
در مسابقات جام رمضان سال ۹۷ مقام اول را کسب کردم و در مسابقات کشوری سال 94 در اصفهان،مقام سوم را در کشور به خود اختصاص دادم.
همچنین چند وقت پیش در قم مسابقات انتخابی المپیاد زیر 16سال بود که حدود 18 نفر شرکت کردند و چهار نفر برتر در قم برای مسابقات کشوری انتخاب شدند که خوشبختانه بنده جزو آن چهار نفر هستم و و در حال حاضر رنک بیست و ششم رده سنی زیر 16سال کشور را در اختیار دارم.
شما در جایگاه یک تنیسور نوجوان که موفق است و در پی کسب موفقیت های بیشتری است،وضعیت تنیس را در قم چگونه می بینید.
تا چند وقت پیش آقای یوسف زاده و آقای ادابی جزو برترین‌های استان قم و کشور بودند اما به دلیل بالا رفتن سن این عزیزان دیگر جزو رده های سنی تیم تنیس خاکی قرار نگرفتند و ما دیگر کسی را نداریم که مثل آنها مقام بیاورد.
یک سری امکانات در سایر استان های کشور وجود دارد که متاسفانه ما در قم از این امکانات بی بهره ایم. امکانات ورزشی برای رشته ورزشی تنیس خاکی خیلی کم است و این کمبود امکانات کاملا حس می‌شود. حامی مالی اصلا نداریم و باید مخارج این رشته را به صورت کامل خودمان بپردازیم.
این در حالی است که در سایر استانها شرایط اینگونه نیست. به عنوان مثال استان یزد مسابقات ورزشی لیگ برگزار کرده است و هزینه ورودی تیم‌های استان یزد را پرداخت می کند و این حداقل کاری است که می توان کرد.
اما در قم دریغ از کمی حمایت مالی! نمی دانم دقیقا مشکل از کجاست اما هیچ پولی برای حمایت از تنیس قم خرج نمی‌شود، ما چه قبلا که وضع اقتصادی کشور با بحران رو به رو نبود چه الان که با بحران رو به روست، هیچ اسپانسری نداشتیم.
اگر تنیس خاکی در قم بیشتر دیده و شناخته شود، شاید حامی و اسپانسرهایی که می‌توانند کاری انجام دهند به سمت این رشته هم بیایند.
رشته هایی مثل اسکیت و والیبال حامی و اسپانسر دارند اما رشته تنیس اصلا هیچ حامی و اسپانسری ندارد و در قم مظلوم واقع شده است.
وضعیت زمین های تنیس در قم چگونه است؟
در قم حدود پنج زمین تنیس و تعداد زیادی بازیکن حرفه ای داریم و اگر کسی پیدا شود چند زمین تنیس در قم ایجاد کند، تمرینات ما محدود نمی شود و می‌توانیم بیشتر تمرین کنیم.
ما در باشگاه انقلاب قم یک زمین تنیس بیشتر نداریم اگر زمین‌ها بیشتر شود می توانیم سانس های بیشتری برای تمرین داشته باشیم.
در قم علاقه مندی به این ورزش زیاد است اما تعداد زمین خاکی برای تنیس خیلی کم است. هر شهر حداقل 10 زمین تنیس دارد اما قم حدودا پنج زمین تنیس دارد.
با وجود همه ی این محدودیت ها و امکانات کم و نبودن حامی سطح قم در تنیس خیلی بالاست.
هر مسابقه ای در هر نقطه ای از ایران که برگزار می شود، حداقل یک تنیسور قمی در بین چهار نفر برتر کشور حضور دارد.
با وجود این مشکلات و عدم امکانات چه کسانی به شما و حرفه‌ای شدنتان در تنیس کمک کردند؟
مقتدا خاتمی، حسن داوری و رضاذاکر زاده و در حال حاضر سجاد الماسی مربیان من بودند و من با این چهار مربی از اول کار کردم و برایم خیلی زحمت کشیدند.
آقای الماسی مربی خیلی خوبی که دلسوزانه و برادرانه خیلی برایم زحمت کشید.
آرزو دارم که حتی اگر یک روز از عمرم باقی مانده بود، پیراهن تیم ملی را بپوشم تا بتوانم قدر دان زحمات پدر و مادرم باشم و آنها را سربلند کنم. مهم ترین اصل در رشته های ورزشی خانواده یک ورزشکار است که پشت فرزندشان باشند و او را حمایت کنند و پدر و مادر من هیچ حمایتی را از من دریغ نکردند.
ارسال دیدگاه